De horizon die hem omvangt geeft hem te drinken, maakt hem lichter. De mist die om het boompje hangt is waar het blad het breedst is dichter. ----------------------------------------- uit: 'Verzamelde Gedichten', 1993.…

een koor zingt en het erbarmen maakt de lucht om ons heen zo dik als stroop dan stopt de plaat alle ingewanden vallen uit het lied waar wij naar kijken alsof onze eerste kribbe een gitaarkoffer was -------------------- uit: 'Bang', 2007.…

je verschijnt in het maanlicht met een haan onder je arm kinderen zouden je achterna rennen maar kinderen slapen ’s nachts dat alleen ik je zie lopen onder de zwijgbomen bij het stiltewater zie staan en je van een afstand kan ruiken nootmuskaat en tabakslucht door het open raam en zo hooghartig en kalm als je hier gekomen bent in de klederdracht…

Dagelijks liggen twee vijftigers jonger dan ik vandaag In een rouwkapel gonzend van Nederduits en kerklatijn. Dagelijks schrijf ik een kus op hun marmeren voorhoofd. Dagelijks neem ik dat breekbare dubbelportret in mijn armen En draag het omzichtig naar buiten, ik mag niet bezwijken onder dat paar, ik mag met mijn paar niet verdwalen. Hoe…

We waren in ons oude huis, wij tweeën. Achter de bossen stond Parijs te branden: van een hecatombe van autobanden zweefden de vlokken as over mijn hoofd en door dat voorjaar naar een hoger noorden. Weldra zou Praag vallen, wist ik, weldra sprak ik mijn eerste dissidente woorden - weldra zat ik in deze dode hoek mijn blinde te scanderen.…

Als dorpsjongen, niets gewend, stond ik een keer op de zolder van het Goes Museum oog in oog met Jetayu, de mythische reuzengier. Hij sloeg een vuurwaaier van staart en vlerken open, een werveling van kracht en kleur, en schreeuwde het gotische gewelf vol oosterse triomf. Ooit had ik een oom op Java die uit de sprookjeswereld…

Men houdt het oog steeds op de weg gericht niet op de berm waarin ik ooit bij toeval werd gedropt en nu verwijl als vreemde deftigheid. Ik sta hier in een soort verlatenheid en niemand in de weg, men sjeest langs mij, ik word niet opgemerkt. Behalve soms door iemand die zich niet fixeert op eigen pad, mij plots gewaarwordt, afstapt…

Zijn leerlingen maken uitsluitend handen en leggen die in kasten, naar soort gerangschikt, en hijzelf kneedt de restlichamen van klei waar hij de voorbereide handen aan bevestigt. Hij buigt openingen uiteen en bevochtigt de klei met speeksel uit zijn mond, om tijd te winnen. Hij loopt tussen de stapels klei en de op lakens knielende modellen…

ik vraag om een huid van vacht zo ruw en stug als van een rendier zie me als een hongerige hond draaf door een woud door het donker lichtvoetig alsof vogels me dragen kijk hoe vluchtig mijn spoor in het zand weggevaagd door de wind onzichtbaar voor handen die het stof uit mijn vacht willen vegen mensenvingers die me uit mijn vel willen schillen…

Wij zijn, mijn lief, twee werelden zo ver uiteen als aarde en morgenster en zo tot eenheid omgedicht als twee profielen van een gezicht En samen zijn we van de kleine smarten tot in de zeldzame festijnen van ons beider leven wat valt er nog te geven? Jij kent als ik dat panische gevoel jezelf te zijn en tevens doel van de geliefde, even…

Ik sta al lang niet meer vooraan, als er stoeten door de straten gaan. Ik moet luisteren naar bomen en niet naar mensen, die komen. Ze komen, de mensen, en gaan voorbij in gelederen van dwazen, maar de elite onder hen, voor mij, zijn zij, die in koperen buizen blazen. --------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1976.…

Ze droeg een sinaasappelnetje op haar kop en had kromme benen. Niet talig maar kraaiig – en kras voor haar jeugd – was ze het uitgelezen schaap buiten de kudde. Wij niet, wij blaatten en blaften en probeerden te bijten. Ach, die blik van haar… mene tekel. Er was geen enkele bedding, geen uitzicht op redding. Ze was een dodo…

De lichte ruk waardoor het twijgje vruchten lost, en veert, en zich zo snel door huid kan boren, kleine weerhaak, groengepunt. Zwart is het trosje dat bloed lost, een druppel, amper genoeg voor smaak, het loskomen van heel ver, noem het een einder aan dit ogenblik waarop je, vinger in de mond, geschrokken naar me staart met…

de slaap die zich vannacht iets van mij aantrok liet me vallen. of een ander me nog oppikt wat je niet zien kunt in een donkere kamer, wie je niet ziet ergens meet cirkels eens maar nooit is nu, het vergelijkt weer het ruisen in de bloedbaan met het ruisen daarbuiten -------------------------------- uit: 'Zuurstofschuld', 2008.…

Een vogeltje overreden, over een vogeltje gereden. Het zat daar midden op de weg wat lam in kop en leden en deed niet wat vogeltjes doen als een auto komt aangereden. Achteruit in de spiegel stoof het op, nieuwe avonturen in 't verschiet. Hoera, het leefde, want dooie vogeltjes vliegen niet. Alsof de streling van mijn chassis het weer…

Ishi de laatste van zijn stam een roodhuid wordt gekoesterd (Hij weet nog alles van zijn stam het bos, de dieren, de planten) hij zoekt een spoor als geen ander hij is Ishi de laatste en leeft in een museum (hij snijdt pijlpunten, maakt pijlen en bogen en mag er niet mee schieten op blanken) zij koesteren Ishi de laatste hij werkt…

Twee keer per jaar reden wij naar het kerkhof, op het 4e graf, 3e rij links van de ingang mocht ik bloemen zetten in een groene zinken vaas terwijl mijn vader knielde op een bankje waar hij eerst zijn zakdoek overheen had gelegd de wandeling tussen de graven duurde vaak meer dan een uur, mijn vader bracht bezoeken aan oude kennissen en besprak…

Een witte ochtend, eerste dooi de lucht wit-grijs, egaal gespreid en aan de lange horizon welt nu een witte zon. Geen wind, beweging of geluid. Er botten waterdruppels uit; aan iedre tak en iedre struik zijn knoppen licht. Een hartstochtsloze en totale aanwezigheid maakt zich nu kenbaar en het is of in een diepe adempauze van de…

Zingen de bossen al lang? Ja, al vijftien miljoen jaar. Langs de stammen schuurt de klamme wind. Wij liggen tussen basten en zwammen. Wij zijn: weggewaaid. ------------------------------------ uit: 'Aan een open raam', 2000.…

Een vrouw loopt op de markt. Ik schat haar zeventig. Hoe vaak gaat zij naar Albert Heijn? Wie houdt dat van haar bij? En wat zal zij er halen? En hoe zal zij betalen? Doet zij dat met haar pin? En staat haar code ergens in? Ik laat haar lopen, ons geheim, haar tas gevuld met vragen. ----------------------------------------…