Over: On the Origin of Species - Charles Darwin Kennis van diersoorten Weet van ontwikkeling Over de wereld In jaren vergaard Neen, 't was waarachtig geen Zevenmaandskindje Dat ten gevolge daarvan Werd gebaard ----------------------------------- uit: 'Zeslettergrepigheid', 2009.…

Een vlaggenmast houdt vlaggen vast. Een windvlaag vindt dat ongepast. Maar als de vlag gestreken wordt, is er geen windvlaag meer die mort. Dan wappert fier en vrij de wind: er is geen vlag die hem nog bindt. ------------------------------------ uit: 'Velerhande gedichten', 1997.…

In dit land is zo veel vochte lucht die angstige gebouwen plat op de grond drukt, zelfs in de stad. Zo weinig ruimte dat bedilzucht de mond vult met dikke tong. Diensten herkauwen een taaie norm van vormgeving en voorschrift alsof een aardbeving elke maandag verstoort. Huizen worden tot woningen omgetekend in broodpudding opgediend na de maaltijd…

in deze kleine gondel vol gedrochten boven de omgespitte dierentuin hangen op zoek naar het vogelbekdier dat spartelend zijn aquarium ontglipt. je had je eigenlijk een gedicht voorgesteld met herinneringen aan de bronx aan de caribische zee aan een creoolse uit de antillen: aan joséphine of aan napoleon daardoor - op elba had je willen naslaan…

Behalve een engel valt alles wat men omhoogwerpt weer op de grond weer op de grond valt alles wat men omhoogwerpt behalve een engel ------------------------------------- uit: 'begrafenis van een keerkring gevolgd door eight love-poems', 1953.…

Jij en ik, dat is twee Plus dit. Dat is drie. Dat is vragen Om ruzie, men komt er niet uit. Wij zitten perplex in elkaar. Wij maken hetzelfde misbaar. Jij en ik dat is een. Jij bent schatrijk geboren En kocht mij met gemak. Dat zet ik je betaald Op deze rekening. Ik ben geen slapend geld Vandaag, ik handel in ons. Ik werk mij in het…

Een warme dag wordt aan het einde rood. Vrolijke stem: geestdriftige merel. Ik wou dood en ik kreeg hem. Drie eitjes in het nest bij de beek. Hoe kleiner wij, hoe groter de zomer. ------------------------------------- uit: 'Op de rand van de taal', 2001.…

Wij zijn het die je hier ziet rijden door het midden van augustus vakantiefolders in en uit. De zomer bloeit, een dorpsidylle schapen in de luwte van de tijd. Tot plotseling de auto stilvalt links op de foto van dit feit. De zon krast diep in de vallei. Wat in de jaren is versteend hangt boven ons als zware lucht. We lopen naar het volgende…

1. Spreek in zinnen die een mens verstaan 2. Versnijd je leven tot op de draad 3. Klop nogmaals aan bij de openstaande deur 4. Maak het publiek tot je kunst 5. Herstel de orde tot ze breekt…

Met leven toegerust voor beiden, liep ik vannacht de gangen in, die naar u leiden. Het ondergronds geburchte droeg een stilte, die met tegenzin mijn tred verdroeg. De muren stonden als verzadigd van ruige schimmel; lucht en licht, voorgoed beschadigd, beten mij uit; de wil alleen bij u te zijn in 't jongst gericht, hield mij ter been.…

het kind was binnen de ramen een volle dag bevroren verlokken vielen wezenloos van een grauw palet toen de dag gerimpeld werd kwam het kind buiten en huilde omdat er geen sneeuw meer lag ---------------------------------------- uit: 'Het Albanese Wonderkind', 1991.…

had hij de wil om zijn leven te sturen een rondtrekkend oeuvre zou hij dan zijn beschadigd wellicht door geestdrift of wijn maar in de kracht van een keihard verduren zijn pad zou voeren langs hetere vuren dan zwiepte hij klakkend vanaf een schrijn een middelomgorde striemende lijn opdat zij niet in hun speeksel verzuren Hexerex handhaaft…

Hoe zij recht staat; dat ik zie hoe zij dit doet door zo te staan zoals zij gewoon is: haar voeten iets uit elkaar, haar armen neerhangend, haar kin iets omhoog; zo snel denkend, dat haar stem eerst liever wacht of het de moeite loont om het te zeggen. Juist zij is het die afkomstig is uit zichzelf. Al wie haar nadering heeft herkend,…

Mijn nacht is breekbaar als een kolibrievlinder vreemde stappen naast mijn bed laarzen groot als wolkenkrabbers 't bliksemt en knalt en ik sta weer op straat - klein - alleen Ik ren naar het slagveld om een gedicht te schrijven graaf geen kuil voor gevallen woorden ik laat de bomen stapelverliefd ruisen de bergen elkaar opnieuw…

daar is geen droog, peilloos lichaam sommigen spartelen, als landmensen of kleven de kanten aan ze zijn hiervoor het onderhouden om aan kleding ruimte te meten en ontwateren al aan de overzij hun onderhuid een opzwelling vormt hun afweer, men lijkt niet voorbij te willen gaan anderen hernemen hun natuurlijke ademhaling met kracht de…

Het gaat niet ja het gaat wel maar het kan niet ja het kan wel maar het mag niet ja het mag wel maar men heeft hier niet het recht men is degene die hier staat en die dit zegt. Het plakt zo nee het plakt niet maar het schuift zo nee het schuift niet maar het zakt misschien wel weg en wie zakt mee. En zelfs niet even gaat het want men weet…

Men moet zijn zomers nog tellen, zijn vonnis nog vellen, men moet zijn winter nog sneeuwen men moet nog boodschappen doen voor het donker de weg vraagt, zwarte kaarsen voor in de kelder men moet de zonen nog moed inspreken, de dochters een harnas aanmeten, ijswater koken leren men moet de fotograaf nog de bloedplas wijzen zijn huis ontwennen…

Ze kijken elkaar aan. 'Jij hield van mij.' 'Nee, jij hield van mij.' 'Nee, jij van mij.' 'O nee, jij van mij!' 'Maar ik heb jou in de steek gelaten.' 'Nee, ik heb jou in de steek gelaten.' 'Nee, nee, ik jou.' 'O nee, ik jou!' Ze slaan hun ogen neer. 'Jij bent vast heel verdrietig nu.' 'Nee, jij bent vast heel verdrietig…

Te veel gevechten heb ik gezien, te veel gejank van vrijers gehoord, ik ben altijd te ver gereisd. Een kijkdoos heeft mijn oog vervangen, Een bromtol mijn oor. Te veel modder, te veel krengen er in. Te veel vreugde. Ik verberg mij nu tussen de minnaars, die bedelaars. --------------------------------------- uit: Gedichten 1948-1993…

Van steenkoollaag tot laag, langs schommelende kabels van het bijna niet meer weten, klim je langzaam door de jarenlange schacht die van de oorsprong naar het hoegenaamde einde leidt, uit ingestorte tunnels en kanalen, langs de breuklijn van het allerlaatste licht omhoog, bereikt ineengevouwen als een kreeft uiteindelijk de rand van het verlaten…