Nog niet. De zoon moet nog trouwen, de oude nog stervan. Er komt nog wereldvoetbal en goudvissenbroed. In de reiskist vouwt zij de avondjurk, kinderkleren, gesloten papieren. Eetbaar de kleine vruchten en draken van koek. Op de steiger blijkt de kist gevoerd met gestreepte zijde. Leegte, lavendelgeur. Gisteren zwommen hier zwanen als schepen…

Waar stil toen de abrikozenboom stond, sta ik nu stil. Tussen de gladiolen weet ik de plek waar zij toen stond: zij wierp mij de abrikoos toe - toen. Nu, terwijl herinnering met zich doet wat zij wil, beginnen wij opnieuw met bijten, haast tegelijk, tussen de maïsplanten: zij in haar abrikoos, ik in mijn abrikoos; terwijl de kleine…

achter de kerk staat de vrouw, ze verdraagt doffe haren op vette kleren, een hond blaft eenzaam, traag loopt oud water de kraan uit dit beeld wilde ik vasthouden en uitzetten voordat de engel van zijn ladder afdaalde -------------------------- uit: 'Bezonken', 2014.…

De nacht vindt plaats, de tijd is rond men proeft het rijpe woord meloen warm als de afgekoelde grond en op de rand van het bederf omdat men zich in vlees verbergt schenkt het moment een eau de vie waarbij een gast verzwijgen moet dat hij tot geest bestierf de zomer rilt al van de herfst de nacht bestaat wat niet beweegt de luchtbrug is…

Natuurlijk haal je liever iemand uit het water die nog te redden is. Maar stel dat hij nog leefde wat hadden we dan voor hem kunnen doen. Hem vragen waar zijn wanhoop op berustte, hem zijn geliefde weer terugbezorgen, of zijn werk, of zijn zelfvertrouwen? Nu kunnen we een heel klein beetje rouwen niet eens om hem, omdat we hem niet kennen,…

nu moet ik gaan: de bloemen sterven, martinus, en het donkert al. als ik je weer ontmoeten zal, zal ik mijn naam in jouw huid kerven. dan zal ik zingen van de zwarte dag en van de schaduw die wij moesten delen en van de vloek die sprong in onze kelen en van het mes dat in jouw handen lag. troost mij als ik zo droef moet zingen, leg als…

Heuvels die glooiden zie ik en soms zwemmen er Vissen doorheen. Mooie vissen die naar me zwaaien. Sluiers van gordijnen als het raam openstaat en de Wind naar binnen waait. En hemels de geur van verre Egyptische tabak, verpakt in platte sigaretten. Mijn lief, Ik wil niets meer dan dit uitzicht vol mooie, naar mij Zwaaiende vissen. De sluier…

dit is de laatste avond dat wij spreken, want dit vertrek duldt geen geluid dan van de mond het zoete breken. het wrijven tussen huid en huid doet alle woorden in jou groeien; mijn warme adem wist ze uit. verhevig het bewegen en leg het spreken stil tot alles is verzwegen. vervang het woord door een gebaar en spreek niet meer want wat…

Het zijden overhemd zakt door het geraamte het sjaaltje vat vlam zijn lach gist na op zijn lippen. Nu wordt hij geïntoneerd, niet de vleugel. Wie verliet daar zo schielings de woning zonder om te kijken naar het kind dat de man nazwaait die het werd? Waarom kiest iemand voor vernietiging? Zonder begeleiding koos hij voor een andere…

Zoals met de gek uit het grapje die zich voortdurend met een hamer op het hoofd sloeg, en naar de reden gevraagd, zei: "Omdat het zo prettig is, als ik ermee ophou" - zo is het een beetje met mij. Ik ben ermee opgehouden je te verliezen. Ik ben je kwijt. Misschien is dat geluk: een geluk bij een ongeluk. Misschien is geluk: Nog een geluk dat…

Je lippen, die ik heb gekust, Je haren, donker en verward, En dan je hart, je jonge hart, Waaraan 'k zo heerlijk heb gerust... Ik denk: het heeft zo moeten zijn. Soms is 't, of je bent gestorven. Wie weet, hoe ver, in leed en pijn, Wij zullen hebben rondgezworven, Voordat wij weer tezamen zijn. --------------------------------…

We hadden gezwegen ik aaide haar wangen haar slapen het witte haar aaide het haar werd zijde aaide de strakke mond een stille lach ze lichtte haar deken op ik dacht wat een benen zo mooi ze bestaan - af - zo lang dacht dat zo mooi dan kan steeds meer been en meer dan been ik dacht wie wil ze dat ik ben ik aaide haar wangen haar slapen…

Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien aan hun gezichten die langzaam veranderden van die van kinderen in die van vrienden, van die van vroeger in die van nu. En gevoeld en geroken als ze me kusten, een huid en haar die niet meer voor mij waren bedoeld, niet zoals vroeger, toen we de tijd hadden. Er was in ons huis een wereld van verlangen…

Een slakkenspoor. Meer is er niet om te vertellen dan dat ik langs gekomen ben, een woensdag. Je hoeft jezelf niet te vergeten, men vergeet voor jou. En toch: zo donker als het in mijn varens was, zo wit als ik ooit de zee heb gezien, zo laf als ik stierf en zo vaak kan er niet een geweest zijn. Zag je mij dan niet? Wie hoest? Het is mijn…

is er nog zee, nog meer trekt nog stroming onder het veer? zie de troostende hand en de ontroostbare hand daarin, in haar schoot, beide de hare. sloot ze haar vingers te stevig om de knop van de rozenhouten deur naar de eetzaal? zie het haar, zie haar van welke plant had ze bloem, blad of blazen niet mogen eten? heeft ze een leegte gebezigd…

Toen ving een roodbruine stam nog de ochtendzon op, puur cederhout van caran d'ache. Later fladderden er raven tussen de al even gerafelde takken van de lariks. Een schicht: de schaduw van een zwaluw schoot door de zomer. En in het sprookjesbos is plotseling de stinkzwam dwingend aanwezig. Doodgaan behoort tot het zeer weinige…

Na een tijdje zijn de woorden op. En dan is er nog het klamme van ochtendseks, een nieuwe auto kopen, zo maar ineens hagelslag op brood. Dan is er nog het naar buiten kijken, rustig ademhalen. Iets nieuws leren, vast wel. Lachen om een grapje, maar wie schetst mijn verbazing als jij er niet meer bent.…

Ergens waar een kamer gevangen is in zijn eigen ruimte Waar het donker is En de kilte guur afsteekt tegen de verlaten muren Waar de muren vechten om de ruimte Waar zelfs het verste hoekje haast onvindbaar is Daar ergens, waar het licht al lang geleden is gedoofd Ligt een verloren briefje Zwarte letters op wit papier De woorden zeggen: ‘…

Een witte roos bloeide op het vale veld, roos van de dood te midden der gewonden een jong gezicht had in zijn laatste nood de vage schaduw van een lach gevonden. "Ik heb het koud" klaagden zijn blauwe lippen zijn weke hand zocht tastend naar een maat ik zag zijn leven met zijn bloed ontglippen en steeds maar liever scheen mij zijn gelaat.…

Wij zijn te hoop gegooid wij liggen bleek en bloot en onmiskenbaar dood langs smalle, stille wegen. Van wortels afgesneden, het loof dat leven was en stem van wind en regen is op de akkers stom gebleven. Wij zijn gerooid en afgelegd en nagekeken op gebreken. De grond die onze moeder was is dood gewicht gebleken. Wij liggen op een bietenvaalt…