Wees niet boos mijn lief Als ik straks ga ben je nog In mij Kwijnt het beeld van je bleek Gelaat in schaduwen Van tederheid Wees niet boos mijn lief Omdraaien en zwaaien Zal ik niet Als ik straks van je ga, beetje…

De paden op! Welja, dat ene pad dat heel de tuin bestrijkt: het rondje binnendoor. Diagonale bielzen hogen hier en daar wat op. En dat is dat. Wat heb je met me voor dat wij hier gaan? Een achtertuin van zes bij acht, een spoor van slakken, minder dan een blokje om. Jij zegt: ‘Dit is het binnenpad.’ Volstaat het schijnbaar vierkant van een…

Op het verwoeste landschap van mijn ziel bouw ik trouw rokende torens, kastelen van rottende lucht en zinkende speelholen Wolken in de hemel daarachter witte vogels schijnt het licht van zeven enorme zonnen rijzen oceanen om een zweefmolen van glas cirkelen manden aan varende luchtballonnen boven een regenachtig schemerig landschap dat…

Liefhebben is lelijk en ouderwets men doet het niet meer ik weet het ik werk ook met handen en voeten om mijn hart te boven te blijven. ------------------------------------ uit: ‘Een hand voor ogen’…

Dikke Dinges was verscheiden, in zijn Heer en litjemaux, de professor kwam en zeide: `Hum, Hum, Hum, ...' en liet het zo. Doodkist werd besteld, gemeten, afgebiesd met plint en lat. die, met zillever besmeten, krap, fataal en poenig zat. Zeven bidders wiegewankten in d'r grafgezanten vlijt met de kostbaar ingeplankte vieze dikke dooiigheid…

Er zijn er door Michelangelo beschilderd, met rozetten versierd, door zuilen gestut, maar ook gewone tijdens grote schoonmaak met ammoniak gewassen en gewit of : niets - crèmekleurige hoge plafonds van op een ziekenhuisbed op hoge poten, en oude plafonds bekeken door versleten mensen die liggen in oude kamers omdat lopen…

Altijd op zoek naar een navelstreng nu de eerste niet langer bestaat, balanceer ik op de ragdunne draad van blik tot blik, tot het ogenblik dat ik opnieuw jij en jij ik. Een keten weer opeens hangen we boven het land. Geen afstand meer. In dit verband past het heelal met gemak in één hand. Ik snoep je lieve woordjes. Je tovert zoentjes…

Alle deze dingen worden zo moede dat niemand het zoude kunnen uitspreken. Het murmureren van bronnen en beken versta ik mis: het is de doffe woede van wie wel weten dat er in het teken van hun geboorte nooit nog iets ten goede wordt bijgeschreven; van onder de hoede van wat ze zijn zoekt geen meer uit te breken. Vrolijk sprankelt de…

stil staat de droom half gereefd blijft het zeil gedrang van deeltjes steen op steen stoot water tot beweging nadert een eiland altijd op een steenworp afstand schip gemetseld in een lucht van bladgoud -------------------------- uit: Maatstaf, 1979.…

Tegen de helling op baan twee verblind door blauw en rood uit Worpswedes schildersschool sloeg ik die morgen af naar zee. De grenzen waren weggedaan. In Wismar bladderde het binnenskamers nog. De verf is aan Hanze-gevels opgegaan. Op de rug van het landschap ligt het golfterrein zich naar de einder uit te rekken. Het strandtafereel…

Wat een machtig en woelerig deinen van baar op baar, bruisend opstaand en bruisend verdwijnend over elkaar. De stemklank der mensen die zingen maakt mij zo wrang; van verouderde krachtloze dingen spreekt mij hun zang. Doe uw geesten mij bouwen een woning diep in uw schoot, waar ik zingen zal als barenkoning tot mijne dood.…

mijn broertje woont al maanden niet meer thuis hij kreeg een mooie en een grote kamer met heel veel beren in een ziekenhuis ze vinden hem het liefst van allemaal ik vind hem stom, want hij wil niet meer spelen hij ligt daar maar op bed, z’n kop is kaal m’n moeder zegt je broertje gaat op reis vanuit de wolken zal hij naar ons zwaaien hij…

Woont in een boom. Heeft heel wat te vertellen maar is totaal verstoken van publiek. Verwaaide vogel, die geen ei kan leggen. Gebrek aan hoorders maakt hem stiekem ziek. Ten slotte valt hij kraaiend van zijn tak en breekt zijn nek, een prooi voor prozadieren. Vossen en raven kan hij nog plezieren: nooit aten zij een aas dat zo mooi sprak…

De schillenboer gaat door het dorp en haalt de groenteresten op. Het is zomer en zijn kar rijdt afvalgeurig rond. Ik ben geen stronkje en geen schil, mag naast hem zitten op de bok. Het duurt uren, dagen, maanden, straks is de herfst alweer voorbij, de winter komt en ook het groen. Het is al laat, ik groei maar door, thuis is iedereen…

Dat is wat ik gehoord heb, het is mij verteld, maar niet als iets wat ik niet moet vergeten. Iets horen van lang geleden, alsof voor alles geldt dat het altijd nog kan komen. Wat begint met een langzame golf, een deur die opengaat, wil iemand naar binnen? Wat ik mij herinner is wat mij verteld is, langzaam overeind komen en golven…

Voor Ans Doodgaan is de kunst om levende beelden met evenveel gelatenheid te dulden als toen zij nog hun rol in ‘t leven speelden, ons soms verveelden, en nochtans vervulden. Hier stond ons huis; hier liep zij met de honden; hier maakte zij de bruine halsband los; hier hebben wij de stinkzwammen gevonden, op een beschutte plek in ‘t sparrenbos…

Hoe hij zich ingroef. Hoe hij dan lag te luisteren tot de zon de nevel doorboorde met licht. Hoe het dan spatte uit duizend geweren, hoe de vogels verbloedden in het klaprozenrood. Papavers. Een veld vol papavers. Zoveel schrijnende wonden. Zoveel gloeiende ogen. Zoveel aarde ontwricht. Nooit sprak mijn vader van dood. Jaren later…

In een klein dijkhuis staat, ziet hij door ’t uitvergrote raam, het oude orgel bijna naakt. Over de toetsen ligt een loper. Tussen de twee koop’ren kandelaars staat een gezangboek open. Hij hoort weer het astmatisch steunen: loflied of klaagzang – eender zeurt deze muziek, tot hij die deur snel weer vergrendelt. En toch, o mocht…

Ik draag van alles, brood, kaas een bom of een verminkte kat. Dragen is mijn redding. Ook van binnen draag ik, vragen, tranen, gedaas en een karrenvracht solaas. Als ik niet draag is er een gemis dat niet te dragen is. Het dood dier dat ik droeg heeft mij gelikt tot ik geen gezicht meer had. ---------------------------------- uit…

Op tweehoog in de stad droomt ze van vee dat pijn lijdt, een dak dat brandend instort, en ze valt verdiepingen lager op een matras van haar bed. En is weer op tweehoog hoog, al tast ze in het duister en vindt niet wat ze zoekt. Zwart staat haar goed en toch rouwt ze niet altijd, wit is haar kleur voor de dieren op zondag in haar oude…