Bij Vught dacht ik: 'Hier is broer Jan gestorven.' En 'k zag mijn vader, met zijn oud gezicht rood opgezwollen, toen het doodsbericht zijn late leven toch nog had bedorven. Voor moeder kwam een eind aan haar pakketten. Zij streed, zolang Jan zat, met eigen wapen, stond aan 't fornuis haar moed bijeen te rapen, zond zeven broden, zeven…

Meer nog dan een ochtendzoen heb ik 's morgens moed vandoen. Wakker worden is geen kunst. Dat gaat. Van kwaad is beddengoed zich niet bewust en koude slaapt niet graag onder een deken. Het is de mat die met de wereld vergeleken veel te klein is als begin, en zelfs met mij er middenin, een beetje knelt. Ik aarzel lang, rechtop in bed,…

Dit wordt ons niet ontnomen: lezen en ademloos het blad omslaan, ver van de dagelijksheid vandaan. Die lezen mogen eenzaam wezen. Zij waren het van kind af aan. Hen wenkt een wereld waar de groten, de tijdelozen, voortbestaan. Tot wie wij kleinen mogen gaan; de enigen die ons nooit verstoten. --------------------------------- uit: …

Ik mors je over al mijn paden liefste Jij rood de rozen en jij blinkende het blauw Jij kano's in de blik van elke vrouw Jij beelden in parijzen van het water Jij lentebroden in de manden van de straten Jij kinderen die met een hoofdvol mussen Achter de zonnebal aandraven Jij mei jij wij Jij…

zullen ze wat zeggen en wat zullen ze zeggen als ik de deur door kom wat zie je er uit je bent ver weg geweest of zullen ze niets zeggen en alleen maar kijken of niets zeggen zelfs niet kijken maar doorgaan met doen net of er niets gebeurd is hier ben ik dan hun vriendelijke vreemdeling ik spreek de taal der mensen hoe is…

Ik voel me zo verantwoordelijk vandaag. Die duif bijvoorbeeld in de dakgoot van het huis hier tegenover, kijkt me telkens vragend aan. Ik waarschuw hem: nu moet je gaan, dan kom je niet te laat. En goddank, inderdaad, hij slaat zijn vleugels uit. Als ik er toch niet was. Maar nu de bomen nog. Die halen het nooit. ----------------…

Horizons heb ik altijd graag geschilderd en hun teer blauw ontroerd op doek gelegd. Woeste buien werden in mij gemilderd, nadat ik me voor een kim had uitgezegd. De bomen hebben hun takken dan gekruist en hun applaus heeft het dal doorruist. Dit blijft mij een troost, mijn hele leven liep ik horizons na. Ik heb gefaald. De vreugde erin te…

Ik heb nog nooit op ski's gestaan, ik heb nog nooit tien mille bezeten, ik heb nog nooit konijn gegeten ik heb nog nooit mahjong gedaan. Ik heb geen theekist-bas bespeeld, ik heb nog nimmer Vlaams gesproken, ik heb geen rijstwijn ooit geroken, ik heb geen kropje sla geteeld. Als ik die dingen zo eens tel, heb ik meer niet gedaan dan wel…

Ook ik blijf deze dag maar veilig thuis, Want er bestaan modernere manieren Om vrolijk Koninginnedag te vieren: Ik surf naar www punt koningshuis En met mijn vlag, mijn hoedje en mijn toeter Zit ik te juichen achter mijn computer.…

Van alle mensen hou ik het meest nog van apen. Ik voel zij zijn mijn voorouders die uit het gezicht verdwenen en de kinderen waar ik vergeefs op heb gewacht. Ik voel hen onder mijn hand, ik voel mijn hand op hen, aan hen, en hoe een vacht pas echt een lichaam tastbaar maakt. En hoe stil ook kijkend blinken hun ogen altijd altijd van leven…

Je trilt, Justine, je vormen staan gegrift. Jij bent de wijsgeer onder de boerengerechten. Alles wat nog buiten mij is wil ik verslinden, deel van mijn lichaam maken. Een drift uit een satijnen verleden om je rozijnen in geurige mate te mengen. Het wonderlijk gat dat past bij zulke verlegen recepten wordt gevuld met een traag stromende saus,…

We zaten samen op mijn lange waxcoat. Het was oktober in een bos in Drenthe, de zon warm op het gras, het leek wel lente. Zij had de picknicktas met kaas, fruit en brood. We keken naar de letters in de beuk, groot gegroeid sinds onze geboorte, we prentten ons de stilte in, de taal die niet went en 'op jouw jas ben ik altijd veilig' besloot…

Niet god is god maar ik ben god. ik ben de schepper van god. Ik heb hem gemaakt van wat ik ben. Ik heb hem gemaakt van mijn taal toen ik taal werd. Hij is het weten van mij. Zo is god van mij.…

Hij sprak aan één stuk door: in onze kringen doet men nog steeds te weinig aan cultuur, ik geef het toe, maar in het laatste uur gaat het – nietwaar – ook om de laatste dingen! Zijn adamsappel danste op en neer boven de toga of het khaki-hemd, over het godsrijk sprak hij hooggestemd en blozend over seksueel verkeer. Hij sprak over zijn eerbied…

Het is tijd voor open spel, mijn liefste. De kaarten op de tafel. Ik heb er twee: mijzelf en wat ik schrijf. Ze zijn van weinig waarde, om niet te zeggen van geen tel. De hand van jou is rijker: je lijf is nog het minste, al is het lang niet mis. Maar ook illusies heb je nog, en hoop. Jij hebt alles wat er is. Toch ben ik soms al op…

Ik, zei de gek van Tiengemeten. Ik heb de hond in zijn staart gebeten. Ik heb de kat aan de boom genaaid, ik heb de wurm in een knoop gedraaid, ik heb in het afval een vuurtje gestookt, toen alles fikte kindje gekookt, toen alles gaar was, smakelijk eten, pan bij de buren naar binnen gesmeten. Wie heeft dat gedaan? Wie heeft dat gedaan? Ik…

ik zei ik zie de roos als een wrak in aanbouw ze zwierde aan de kroonluchters boven de romige hapjes met een vorkje porde ik van alle kanten in het gebakje vat vol ongenoegen dat ik ben inclusief slenterhart dat al twee dagen zijn plek niet meer kent en ik maar denken ik liet haar gaan maar niet zonder slag of stoot geen letter…

Mensbeeld als wensbeeld van generatieve foetussen. Beweeglijke gevoelshorizonten en hun zelfadaptaties. In ons lichaam om de 120 dagen geheel nieuw bloed waarin nog visvormen zwemmen. Nog maar 70.000 jaar geleden waren we bijna uitgestorven. De ramp als natuurlijk experiment. Net als bij gifslangen niet sterven aan je eigen vergif.…

Een vrouw van zesenzestig doet een draad door een naald. D.w.z. probeert. Nu weer wil de draad niet, buigt, splitst zich, vervaagt, dan weer lijkt er nauwelijks een oog in de naald, (zo er al een oog in zit dan is dat erg smal en scheef) als de naald beweegt, beeft, alsof bang voor die draad, maar de draad is zelf ook niet zo zeker -…

Met de pen roer ik mijn koffie met de schaar krab ik mijn kop met een mouw veeg ik mijn snot weg dweil met mijn sok een melkvlek op Mijn nagel drukt in ’t tafelblad een diepe kloof groeit daar gestaag woorden weeg ik met het vreten dat retour komt uit mijn maag Met mijn tanden bijt ik splinters uit de poten van mijn stoel uit mijn tenen…