Allebei de schoenen? Een schoen doe je uit als een vrouw bij je op bezoek komt en je niet met haar wilt trouwen. Eerst stilte, dan uitleg; eerst duidelijk, dan verbazend; eerst de rechterschoen, dan de linkerschoen, dan de linkersok, dan de rechtersok. Is er iemand die daarover geen gedicht zou willen schrijven? Er is nog iets wat ik niet…

Honden zijn beter ziek dan wij. Ze zeuren niet, ze zijn niet bang, liggen bijvoorbeeld opgerold - veilig om zichzelf heen - op een stille plek. Kijken je aan, bewegen niet, wachten tot hun lichaam op wil staan. Ik wou dat ik zo ziek kon zijn. -------------------------- uit: 'Jachtveld' 1992.…

Verdwijnen is bewijs van tijd. Een uur verstrijkt, dag, eeuwigheid uitmondend in wat vergeten lijkt. Bedrog. Je raakt iets of iemand kwijt, zoekt verwoed in stapels onwaarschijnlijkheid, haalt overhoop, kamt uit, weigert te slapen want in de slaap verschijnt steeds wat verloren werd zonder het aan te kunnen raken, de deur die door verstand…

Geen sardine, geen korenaren, om het einde te vieren van de winter hadden we eerder die avond een haring begraven. Maar de lucht kraakte nog en er lag sneeuw in de schaduwpartijen. Bont gezelschap, groot inloopfeest lampionnen, maskers en een optocht met een staart die groeide. Een draak van een verhaal. Toen de muziek ophield waren wij de…

Geloof van mij, gij die mijn naam hier leest, ik heb de dood van kind af nooit gevreesd. Hij was vertrouwd. – Het ondoorgrondelijk leven is mij de donkere despoot geweest. --------------------------------------- uit 'De adelaarsvarens' (1988)…

Dit opnieuw te spellen uit te spreken, dit uit krampachtigheid vandaan naar vingers grijpen, taal- springen, klankstoten, letterlallen, dit likkende liplezende, hortende dit allereerste onverstaanbaar hulpeloze, dit stameldichtende dat opgekropt stampt in het gedicht: een hunkering naar de zeggingskracht van goesting in gezoogde taal…

Hardnekkig trekken zij, beklemd, het klimop over hun dood blad omhoog dat groen en ongestorven in ranken naar beneden hangt. Zij zijn de onverwachten die de wind niet kan ontbloten, die zich niet ontdoen en snakken leeg te ruisen, kaal, niet eeuwig groen. --------------------------------------------- uit: 'Vluchtige verhuizing', 1976.…

Soms zit ik in het park en breek ik in gedachten eenden die ik in een broodzak aan je geef. Rituelen van weleer en hoe er errors sluipen in hun voorgeprogrammeerd teder dat dan kabbelt tot onwezenlijk wreed, naast alle andere begrippen, alfabetten rekensommen die men - vraag iets, vraag me alsjeblief iets - foutloos in een vingerknip.…

geen stem in de wolkbreuk de plotselinge waterval van de daken glijdend druipende steen met hun zoute tongen verwoest o geen stem onder het afdak geen oog en geen beeld en geen godheid buiten het raam wuivende takken en de echo van een licht over de grond kruipend nee een stroom wild rode robijn een wilde stroom en het daglicht…

Zoals ze daar 's morgens op de stoep tegen elkaar aangeleund warmte zoekend in hun plastic jassen staan te wachten, grijs, vormeloos, vol afgedankt leven, tegelijk broos en weerloos. Je zou ze weer naar binnen willen halen, je ouders wachtend op de bus. -------------------------------- uit: Echo van een echo, 1990…

Terwijl je slaapt, onder het laken, tegen het licht dat je bedreigt, wil ik een vers dat niets verzwijgt, een sprei van liefde voor je haken. Ik heb je lief, en liefde stijgt tot boven de gedeelde daken waaronder wij het samen maken wat anderen eronder krijgt. Jij bent wat ik ben. Ik ben jou. Jij bent mijn eerstgeboren vrouw. Het leven…

wolken drijven doeken voor het bloeden van de zon zegt mijn naamgenoot, de dichter onverschillig onder herinneringen valt sneeuw uit de vogels fluit bos je ruikt alleen kleur er balkt een ezel hij weet het niet ze hangt haar was te drogen over een rol prikkeldraad -------------------------------------- uit: Sommige gedichten…

Vanavond hebben alle mannen sterren op hun hoofd gespannen, kruizen op hun rug gedaan en zijn naar het bal-masqué gegaan. Vanavond hebben alle vrouwen jurken met versierde mouwen. Zij dragen bloemen overal en trippelen naar het carnaval. Vanavond hebben alle kinders vleugels als verheugde vlinders - en ze fladderen komiek op de maat…

toen haar gelaat nog maar een kamerplant was en zijn wrokkig gezicht een ondoordringbare baard en de laatste resten van het wrak door de kinderen verbrast verging ook dit gezin tot nog maar een herinnering aan lentedagen op een zonnig terras toen alle bomen donker opvlogen achter blakende oogkleppen een een noodklok bombamde tussen blozende…

De wind begeerde de aarde en al haar nattige voorjaarsvreugdes met grote heftigheid, vooral het oranje hart dat de vorm heeft van een trompet van de narcis beloftevol geurend en lokkend op graslandjes onder struiken en bosschages. O de wind viel en ketste terug rakelings langs de takken van de kale bomen, van boven naar beneden, van de hemel…

moest ik worden, negen werden ik en mijn vriendjes later, allemaal vroeger, maar ik zei neger, een woord dat wel kon, ik word negerrrrrr. Mijn broer fluisterde in me dat ik groot werd en dat onder de haren van grote kunstenaars kleine oren zitten en dat oren groeien als je ouder wordt maar die van kunstenaars blijven klein en…

Eeuwen na de hoofse zeden, tijdens ons afwezig eten, staat de vanillevla opeens in bloei. Tafel en stoelen lopen uit. Gekwinkeleer. De vloerbedekking klatert bij mijn schoenen. Onze driezitsbank is niet te houden, heel de kamer begint te stoeien. Je legt je lepel neer en kijkt me aan. De boothals van je beige trui zakt…

Een nuchter fietser op de gracht: wat valt dat is een herfstblad - licht stijgt op. Nóg is er geen gevoel van kortste dag. Maar keert het licht, dan keert de fietser ook de stad de rug toe, kiest rivier voor gracht, sneeuw op de buitenweg voor stadse prak. Wat voedt nog zijn herinnering: de damp die geurt bij 't uitdoen van een regenpak?…

Mijn vader had een lang uur zitten zwijgen bij mijn bed. Toen hij zijn hoed had opgezet zei ik, nou, dit gesprek is makkelijk te resumeren. Nee, zei hij, nee toch niet, je moet het maar eens proberen. ------------------------------- uit: Beemdgras (1968)…

Het geluid van padjes samen, apart, nog een wat verder iets lager, samen in scheef akkoord onvindbaar want telkens andere padjes even verder, samen hinkend, apart, samen terwijl die vlak bij mijn voet even hun adem inhouden. --------------------------- uit: 'Gedichten', 1966.…