De lucht ligt als een blok op het land, onzichtbaar en massief. Je gaat gekleed in de kleur van je haar, in je ogen, je passen en je woorden. Je bent hier en elders. Ik draag je me na en huiver. Je bent te groot misschien, of te dichtbij. Je onbereikbaarheid is onvergeeflijk. Kon ik een vogel zijn - maar de nauwkeurigheid ontbreekt me…

's Zomers sta ik soms onder dat open raam In februari, maan en sterren schaatsen langzaam Door de bocht van de rivier, het blauwe ijs In brand weerkaatst de kus, het huis, de winterreis Van twee wier levens aan elkaar zijn vastgevroren. Het is ondraaglijk heet. Ik hoor ze beiden boven Strelen, hijgen, namen krijgen, zwellen groot En vochtig…

Mijd zondagmiddagglibberpuddinggroen, het bospadzeeflichtstralende; verdrijf uzelf uit kroondomeinnatuurwoudlopersparadijsjes eer hete Satansadem van gezinshoofd ei kookt. Eén egel is geen egel: de grootste, roodste wangt aan de kim, ontstekeld en geplet maar al te vlees als gras. Er rijst een roep om naderstaan, vergrijzender der laatste…

Achter ons raast nachttrein door een weiland - wij kwam van ver, op verhaal, staan met lange jassen in de gang, herhalen enkele gebaren. Wij weten weer hoe deze vrouw ons soms niet meer kon zien wanneer zij door de grote kamer ijsbeerde, vlammen van zich afsloeg, onverstaanbaar werd. Iemand zal later, precies op dit moment wellicht, met…

Angst. Die brug te smal. Krijg me er niet over. Met geen paard. En denken aan. Nee, niet. Ik blijft. Naar huis. Nacht in bed. Zweet breekt uit. Ik is bang. Voor de dood, halfzware shag. Ik wil niet roken. Doet licht aan. Herinner. De man aan de muur. Mik de jager. Schiet. Met duim en wijsvinger. Zo. Je bent dood. Jager, jagger, staat…

ik kijk naar haar, als in een droom ze blaast haar pijn in een ballon rent hem na, prikt hem lek gele vlinders vliegen ze blaast naar krokussen kleurt haar wereld zonnegoud en ik roep, help haar kleur haar wereld geel ze lacht, ik lach met haar mee maar nu moet ik snel gaan want straks kloddert de nacht haar gele wereld modderzwart en…

strafgeschoeide babyvoetjes maat doet er nu even niet toe harde neus hard contrefortje heus, al wat dit brein aan roodharigs vermag werkt de pols vrij rolstoel precies in de loop doe doe schenk dat vervloekt konijn wat liefde kutje ik ga je niet verlinken ik stop je in mijn molen heus en prik je op mijn draaimatras kaninchen…

Gelukkig zijn; en niet weten waarom; en soms naar buiten kijken waar de lucht donkerder is dan de steen, alleen een fabriekspijp nog donkerder afsteekt, en bang en gelukkig zijn. Een geluk dat geen raad weet; men bekijkt een glas met aandacht, er is een barst in en lacht en wiegelt het hoofd als een kindse oude vrouw die een broodkorst van…

Bleek een monster met een vacht die slechts ontstaan kan in het donker onder stenen. Het was een wonder dat hij zag dat ik er stond. Er liep wat speeksel uit zijn mond. Praten kon hij niet en hij was bang; hij zag dat iets bestond buiten de kelder waar hij jaren in lag vastgebonden. Hij stonk, stond krom, zijn honger was reusachtig. Ik…

Maak van mijn moeder een sneeuwende tuin om te planten. Witte jasmijn en de theeroos wordt wit. Voller geluid komt vanuit binnenkanten, Zoals de vrucht in de pit. Maak van mijn moeder twee kameleons zonder ogen: Groen gokte hij en hij streelde haar buik, Die zij dieprood naar hem toe had gebogen, Waarna iets mooiers ontluikt. Maak van mijn…

Met gevaar voor eigen leven verkondigen filosofen de terugkeer van de rede, de rede die over mij zal vaardig worden... Ik klop op een deur, hoe vaak is hij niet opengegaan, werden vermoedens geen tranen en ondraaglijk ongeduld? Ik denk zoiets als: mijn moeder daarentegen werd door honden verscheurd, toen zij op…

Wakker worden in de tijd als in de fijnste zijde. Een ochtendvogel doet een ijzerzaagje na. De boormachine die je hoort is de boormachine van de buurman lang geleden, tot je weet dat dat niet kan. Er ligt een laken in de linnenkast te wachten op een hand die deuren opengooit, een shirt, een broek, een handdoek zoekt, daarbij terloops…

De ramen van het conservatorium staan wijd open daarbinnen vergrijpt iemand zich aan eeuwenoude gevoelens de vleugel jammert en klaagt In het park scheren zwaluwen het gras oogsten wind en insecten Hoe te leven? Voor wat? Grote vragen waarop kleine antwoorden passen zo precies als deze zwaluwen die geven Iemand daarbinnen houdt plotseling…

Ik kom terug naar huis. Ik loop traag de trappen op en adem in... Ik wil opnieuw het dunne wolkje ruiken van soep, bereid voor mij. Ik wil aanbellen en horen hoe jij naar de deur gelopen komt, zien hoe die opengaat en voor mij de ogen stralen van een heilige. Ik wil je gouden tand zien blinken wanneer je lachend uitroept: - Kom binnen meisje…

Het is zo moeilijk om te houden Van de dingen die je maakt - Je kijkt vertederd naar een hand Vol kaf en koren En je bakt je brood verkeerd; Je last met sleutelende ogen, Met een hart vol werkzame ontroering Twee linkerkanten aan mekaar. Ja het is moeilijk, maar moeilijk En mooi om jezelf aan te raken, vandaag En ook definitief, het is…

Je hoort wel in mijn porseleinkast, maar ik breek altijd zo veel. Je hebt een hart van één nacht ijs, de splinters steken erdoorheen. Je houdt van mij maar kent me niet, je zwaait met waaiers van verdriet - we zijn wel voor elkaar gemaakt, maar jij van glas en ik van steen. -------------------------------- uit: 'Aan de bruid…

Deze nacht draagt een mantel zij bedekt duistere uren haar kraag sluit kou buiten knoopt dageraad dichter verscholen sluipen zachte zinnen nader tot het gloren doch donker denken wordt niet lichter draai me om kruip diep in de jas die nog wel past…

Ik lust ze rauw. De slome parelduiker ruift als water, proeft zo rins als gesponnen chagrijn. De liefde kropt, zeg ik. En hij: zing maar een toontje hoger, moeder, als een bevangen Lorelei. Wat bindt ons dan en komt ons nader als we vervuurd en breekbaar zijn en het verlangen naar de einder een lichtgestalte verder weent? Haar kleed…

Wat zich vergeten laat, de wanhoop, de wil tot vernedering, de verliezerstranen van de haat. Mijn lief, mijn boos, verbeten lief, wij riepen naar elkaar, tot twee, tot drie, tot vier keer toe, door de schemer en het sneeuwlicht van de late winter, en keer op keer kwamen we terug, onwillig, gebroken, verliefd. ----------------------------…

Zal je op een dag vertellen hoe wij in de winter bouwden aan een hut. Hoe diep je tussen ons kon slapen in de buik waar je nog woonde. Hoe je in mijn hand ging liggen om te vertrekken naar de lente. Zo is overlevering altijd het maken van herinnering. Maar geen beter antwoord op de vraag waar je vandaan komt dan beelden van september…