'Kom terug.' Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken dat ik ze dacht... en als iemand dan terug zou zeggen of desnoods alleen maar terug zou denken, op een ochtend: 'Ja.' ----------------------------------------------------- uit: 'Er ligt een appel op een schaal', 2008.…

Ik was bij de een en dacht na over de ander toen ik schreef over de zon Ik kan niet kiezen tussen passie of geluk. Lik mijn oor Kus mijn schouder Wees plat wees vloers Bijt mijn hart heb ik met potlood in jouw oksels gefluisterd Maar je was blind voor de regen in mijn zon- negedicht Elke zin is een traan die het dansen heeft…

Wil jij dit nog voor me doen vóór je weggaat en de straat vergeet: zweren dat je toen je bij me was alleen om bestwil hebt gelogen en het verdriet dat ik heb helpen drogen zo echt was als dat wat wij hebben gedeeld, en zeg terloops dat tijd de wonden heelt en wil je wat ik vraag ook zweren op het hoofd van iemand die je dierbaar is, bijvoorbeeld…

wat het hart wordt aangegaan is met het hart zo weer losgemaakt, er hoeft daarover geen wanhoop te zijn. over het algemeen is men vrij in het merendeel van zijn organen, tenzij een hand als ze slaapt en de uitgeputte roede. maar het ware verdriet ziet weer elders. loopt er met een wijde boog omheen. verdwaal in omliggende velden tot bijna de ochtend…

Cornflakesgeknisper: gefluister van lichtjaren ver weerklinkend door melk. Je armband die stukspringt. Kralen tot stilstand op acht, vijf, vier centimeter van de jam en nooit stel je de vraag hoe ze ochtend na ochtend op exact dezelfde plaats hoe dat in godsnaam. Je hoeft het je maar één keer af te vragen en de dag begint, een andere, waar…

Ze kijken elkaar aan. 'Jij hield van mij.' 'Nee, jij hield van mij.' 'Nee, jij van mij.' 'O nee, jij van mij!' 'Maar ik heb jou in de steek gelaten.' 'Nee, ik heb jou in de steek gelaten.' 'Nee, nee, ik jou.' 'O nee, ik jou!' Ze slaan hun ogen neer. 'Jij bent vast heel verdrietig nu.' 'Nee, jij bent vast heel verdrietig…

mijn koude hersentjes werken traag een gletsjer die het verleden langzaam en onverbiddelijk bedekt met tonnen ijs in dit paleis bewust zonder trui kachel en jammerlijk jou waar leven een overlevingsslag expeditie robinson in het pleistoceen is geworden het moet zijn want misschien was het niet veel maar ik gaf je alles wat ik bezat toen jij…

Sinds je mij voor altijd bent binnengegaan, ben ik tot aan de rand van je vervuld. Dwars door de rukwinden van het verdriet voel ik je onder mijn huid bewegen, warm en goed als vroeger toen wij overnachtten binnen de omheining van elkanders armen. Wat doet het er dan toe dat de wereld leeg en winters is geworden nu mijn ogen je nooit…

In een stad ons beiden vreemd kwam ik na jaren niet gezien mijn ex weer tegen. Het ging onverwacht goed, ze lachte veel, een hand kroop langzaam door het gras, het mes leek vergeten - Ik begroef mijn gezicht in haar helblonde haar, dat geurde naar warme tarwe. Transparant als een ader lag ze in mijn armen. -----------------------…

De trein die mij naar mijn voorbije liefdes voert heeft net als vroeger weer aanzienlijke vertraging. Het geeft niet wie er wie bij toerbeurt achternaging, haast altijd waren de verbindingen beroerd. Een tijdlang heb ik zelf gedacht dat het zo hoorde, dat je elkander mist om bij elkaar te zijn; na jaren, in de heftst, weer in dezelfde trein,…

Dit hoeft geen stilte te betekenen Het klopt, maar niet omdat het waar is. Ik heb een uur rondgelopen. Steeds hetzelfde raam, niet eens een helder uitzicht. Jij vond iets om tegen het licht te houden en te onderzoeken. Het uitzicht waar jouw hoofd was. Wij praatten veel. Ik deed na hoe wij daarbij keken. Jij praatte veel…

Wat was dit opeens een levend huis toen ik zag dat het vlekje van zopas geen werkelijk gezichtsbedrog was maar een voortvliegerige muis! Wat was de doos computerpapier met de stapel boeken waar die naast staat toch opeens een hele dorpsstraat met zijsteegjes voor het pootjesdier! Het had altijd zo'n gevaarlijke haast van mijn liefde wilde…

Ik herinner me de plankenvloer die kraakte, de eksters in de tuin de ijsbloemen op het slaapkamerraam dat je zei, in een vorig leven was ik een aquarel, nee een witregel dat het bizongras in de fles zweefde als een zeepaardje dat ik na het tellen tot honderd ging zoeken, de laatste tree miste in het donkere trappenhuis dat de telefoonkaart…

Hij is al weer lang van haar af. Moet ooit dus haar hebben beklommen. Soms zal het gestormd hebben, daar, maar soms was het weergaloos helder. Soms lag het daar heerlijk, dat moet wel. Soms ook wel niet. Nu is hij dan dus van haar af. Gedaald eerst, gerold, toen gevallen. Het dal in. Niet eens geprobeerd zich vast te grijpen aan takken…

Hij heeft mijn leren koffers ingepikt. Ik zag hem gaan en dacht: laat hem. Als hij maar voorgoed verdwijnt. Nu ben ik mijn koffers kwijt, hun sterke geur en lege heiligheid zodra ik op mijn kamer pakken ging. Hij heerst door hun afwezigheid. ---------------------------- uit: 'Plejaden', 1992.…

Ze komt niet, ze gaat niet. Overal en nergens. De vrouw waar ik van hou. Ze geeft mij haar lichaam als ik haar hart wil. Ze geeft mij haar hart als ik haar lichaam begeer. Ze wil wat ze niet kan krijgen en schenkt wat niet van haar verwacht wordt. Ze is simpel als de vrede als ze met mij is. Als ze vertrekt wordt ze moeilijk als de…

Die me naar school bracht onder de kastanjebomen, die me nog als laatste bloedstollend kon vertellen over Duitsers en onder kleren gesmokkelde boter. Die me steevast redde als de wereld te groot werd. Haar nu, ondanks het late uur, nog even bellen en zeggen dat het me spijt. Dat ik er had moeten zijn die nacht toen ze voorgoed…

Liefde is een platitude en daarom ook zo mooi. Jij, jij was veel meer dan dat zodat ik van meer naar minder kon. Jij was zo jij dat je werd mij, aan mij was het genot om in je op te gaan, geluk zo groot dat ik steeds minder hoefde te bestaan. Wat meer dan liefde is en minder dan de dood is de warme dood waar ik niet bang voor ben, dat is het…

Vreemd pizzicato van verre gitaren, Hoorden we buiten reeds de vogels zingen - De zon kwam door de kieren van de zware Gordijnen in de stille kamer dringen. Maar ons gezicht en alle dingen hingen Nog in 't vermoeide licht der kandelaren - En tussen ons, als grote spoken, gingen Waanzin van woorden, wanhoop van gebaren. Dit was het…

De man van vroeger bewoont je leven. Hij zit op de bank, nodigt bezoek uit, becommentarieert het uitzicht. Zonder te aarzelen schenkt hij in, laat het zich smaken, voert het woord. Het einde van de wereld is nabij, niemand kent nog goede manieren. Net als je vraagt of het tijd wordt, begint een wedstrijd op tv. De man van vroeger vraagt…