water slijpt steen al eeuwen druppelt tel na tel de bron zich tot een beek die eerst verborgen, schuchter, grillig, zich een pad zoekt naar het meer dan langzaam verder nog naar zee. zo ebt graniet zich terug in de natuur -------------------------- uit: 'Gaandeweg', 2007.…

Als hij lacht dan sneeuwt het rozen zijn wenkbrauw is een dennenbos of brandnetels, wuivend in de wind. Als hij lacht dan sneeuwt het rozen, ik heb hem lief, ik ben zijn kind. Zijn oor een vat vol fluistering, het fluistert er vol rozen en honinggeur hangt in zijn haar, zijn hand, een korenaar. Het sneeuwt, als hij lacht, vol rozen. In…

Laten we de kamer voor wat ze is: het verlangen om te wonen. Laten we de gordijnen dicht alsof we nog niet weten hoe het zal aflopen. Jij slaapt en alles is wakker. Je lichaam is stil en herinnert. Je adem is een barst in de lucht. Een lege droom adert in je slaap. Ik ril van je verte en fluister. Mijn woorden zoeken het vermogen je toe…

de nacht een onschuldig anachronisme. Jurken van grijs, de lichte rouw, in mijn bed krioelt het van overgrootmoeders die haastige woorden nog happen, de zwanenhalzen in elkaar verstrengeld. Dit ochtendlicht een mes met benen heft, snijdt knopen van de rouw. Mijn hoofdkussen mompelt wat brokken Bach, mechanisch, maatstrepen van crêpepapier.…

geniet op mijn banken vergader op mij ja voetbal betoog verlies in de massa mekaar uit het oog - maar geef dat ik niet met mijzelf overschiet kietel mijn flanken met de rankste der skaters versier mij met kruiden & kramen voor uw gulzigste eters - maar geef dat ik niet hier alleen wortel schiet sta op mij in de rij om ter meest om…

Wij varen met zijn vieren door de tijd, wij en twee mensen die wij vroeger waren. De koers is goed. Ik maak je geen verwijt. Uit liefde kan men heel wat slechter varen. Ooit vielen wij in bijna alles samen; jij hield van mij, en ik, ik hield je vast. Nu dragen onbekenden onze namen op oude foto’s achter in een kast. Vanuit de spiegels zien zij…

Ze heeft een regendruppel in haar hand, een klein gezicht maar slecht gemaakt. Ze wrijft hem droog. Het waait onder haar vliesdun kleed; ze vangt, verkleumd, een nieuw gezicht en spreekt ertegen: lief is klein en klein is overboord voorgoed verloren. Wat ze heeft dat mag ze houden: mager haar en wit gezicht van louter wind; een vuist…

Schilders van de hoge wolkenluchten wat betekent dat blauw, dat grijs waarmee jullie je dromen saust? Dit doek kleurt zich met oneindigheid Een kleur die niet op jullie palet voorkomt Wij zeggen dat daarboven het soevereine lachen rondfladdert en de sleutel tot de mysteriën Wij zeggen dat de dichter daarboven er zijn troon heeft en zijn…

Een kom witte rijst Naast een bruine boterham Levert een gedicht. Een kom bruine rijst Naast een witte boterham Daarentegen ook. Ik zou zo gelukkig Nooit vormen durven kiezen Die ik niet aan kan. Zonnen rijzen op Uit rietomkranste sloten Regen tegemoet. -------------------------------- uit: 'Het Handenlied', 1989.…

Deze oefening is niet de eerste de beste Deze oefening liegt er niet om Je moet ervoor in snelle auto's springen En uren en uren drinken En uren en uren zeuren En uren en uren drinken en drinken en zeuren Met het zweet in je handen De opgezwollen krampen In je linkerbeen voor verdragen Met het zweet in je nek Met het zweet op je voorhoofd…

Je bent er nog. In deze zachte vreemde heb je op mij gewacht. De deur staat aan. Mijn lippen raken je. Ik neem de stille bewijzen waar van je bestaan. En naar de dood getekend door de jaren hervinden wij met onze ogen dicht het leven in eenvoudige gebaren. De eerste merel zingt het donker licht. De wandeling, de brug. Knotwilgen duiken…

ik sta op het balkon met de wens een blad te zijn, behorend tot de populieren, zwierend in een wind van zon sloom danst mijn schaduwvlek, onder het gewicht van de hemel, met de dofgroene spiegeling van het vetglanzend bladerdek door mijn fijn vertakte aderen welt wit spuug van goden, het chlorofyl voor de mensen het bloed van de bladeren…

Hij staat omdat het moet in zijn altijd open deur, geeft ieder uit verweer een trage, droge hand. Hoe gaat het, goed met mij, volleerd souffleur, en maakt zich telkens weer volmaakt van kant. Iets heb ik nu ontmoet in zijn verwarde boze geur. - En met u, mijnheer? Zijn ogen zijn verwant. ------------------------ uit: 'Deuren',…

De achterkant van Rome is een koker met harde stemmen, was die hangt te drogen. Hier klinkt in mei een oude lente met in de ochtend oud geluid van duiven, terwijl de nacht blijft kleven aan de stenen; er grauwt alleen wat dag doorheen. Vanuit de kamers is de hemel dicht; pas als je uit het raam buigt, kiert hij licht. Beelden van Huisraad…

Vanochtend was de wereld weer erg goed begonnen met blauwe lucht en hier en daar een wolk van zelfgesponnen suiker, en in haar schaduw op de grond een koe, maar als altijd hield ze het voor bekeken toen ik onder haar door reed, over haar heen, en hoorde dat er vandaag geen doden maar wel een paar gewonden waren, en dat we mochten hopen dat…

Is dat nu Despina*), die vrouw met sproetig masker op, te bleu voor poederkwast of lippenstift de man voorbij die naar haar lonkt als zij in goedgevulde jas haar dromen aanglijnd laat lopen in de straat. Zij ziet zichzelf zo anders want een heksenbezem en geheim godin gehuld in rozerood en rinse charme granaatappelgelijk - die je moet slaan…

Zo is het. Met je rug in het gras. Boven drijft de wolkenwereld voort. Nog hoger druipen de luchten van het violet. Diep regent het de grond in. Een avond vervluchtigt, zo stiekem proeft de zoute wind aan de zachtheid. ------------------------------------- uit: 'De hengstenvrouw', 1997.…

Molshopen? Of hebben de doden gewoeld vannacht? Vergeet het maar. Niemand hier ziet hoe de bloemist boven lege emmers lacht. Lang blijven de tulpen stijf. De doden ook. Niet eens met tegenzin. 'Kom in de kelken, geel en rood. Kom, regen schenk nog eens in.' ----------------------------------------------- uit: 'As van de koning.…

Die staat er met zijn voeten in het water die trekt een vis zieltogend op het droge. Wat trekt er aan zijn voeten? Sluipend water, een wieling van nog ongekende kracht zuigt alle vaste grond weg bij zijn laarzen. Hij trekt zich terug - ik nader op de oever twee kleine kolken mompelen waar hij stond, een brasem hapt naar adem op de grond…

op de kortste dag zijn je dromen het langste over zomertijd bij kale takken werken piepkleine knoppen aan een nieuw begin de noordenwind raast, keukenramen klapperen, het laatste blad valt…