dit is een offer aan de god gijs die zich verstopte in de centrale verwarming in de keuken rondslingert over de kranen bij het bad wij zijn overtuigd van unalienable rights van goden zich her en der door dreven te bewegen zich te nestelen in de kasten of zich te vermenigvuldigen in de engte achter de haard en daarom brengen wij eerbiedig…

Door buurtschappen en straten Waarvan zelfs god niet weet dat ze bestaan, Rijdt nu al maanden lang Het belbusje van hot naar haar. Het komt allicht niet in de hemel Maar wel op aarde en op alle plaatsen Zoals dat in de catechismus stond, Want het verdwijnt en het verschijnt Volgens geheime wetten Waarvan de logica aan mij, Gewone sterveling…

Toen Oma bijna doodging werd ze vogelklein en vederlicht. Eten kon ze niet meer zien: ze lachte blij met verre ogen en haar grote kunstgebit. Regeltantes schikten alles. Kraaien krasten in ons hoofd en de dood werd weggegeten met kalkoen. Het was december, tenslotte. ------------------------------------ uit: 'Postkantoor'.…

Ik was het middelpunt en kwam uitstekend over. Vrienden roemden mijn geslaagde hoofd-hart combinatie, vrouwen begrepen aan de onhandige wijze waarop ik hun bloemen in een vaas deed dat ik hun man was, er was meeslepende muziek en gespreksstof. Toen slopen onverwachts mijn ouders langzaam binnen. Onwennig zagen zij die onbekende mensen van tegenwoordig…

Sneeuwend tussen de lippen Van de aarde, draag ik Haar lichaam in mijn lichaam. En nergens woont de mens: De ontaarde stilte Die genadig spreekt. En nergens draag ik onze liefde - Tussen groeiend puin - Onsterfelijk als de dood. ---------------------------------------- Uit: 'Winterrunen', 1967.…

Het goede nieuws: de lijdenskelk heeft geen bodem. Het drinkgelag, dat weliswaar zijn zin verloren heeft, kan doorgaan tot de kleinste uren. Geef de kelk door, de glanzende, die met het bruisende vocht! We delen alles, dat hebben we elkaar beloofd. Geen ochtend volgt die doet betreuren, dit duurt eindeloos, een feest zoals geen ander.…

't Is deze week weer kermis in mijn stad Ach, ongeacht welk nieuws ons overrompelt Vergeef mij dat dit feest mij onderdompelt En dat ik heel wat headlines niet omvat Laat mij nog even op de kermis dolen Straks wacht mij weer de échte mallemolen…

Wat is een gastvrouw een wondermooi ding van ver. bijna een hoofd dat zoetjes ronddraait in een kraag. het kopje grijze thee vaart naar de overkant; twee lepels flirten - zo plesant in deze schemer. -------------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

- Voor Agnès - Jezelf zo schikkend als was ik een bad, hoofd onder kin, rug langs mijn buik spoel je aan in zilver en kwik. Lig nu stil. Langzaam laat ik het water lopen. De kruik kleedt je uit in het helderste wit. Je hals van email, je schouder die schatert van licht. Sluit je de ogen, je haar wordt een wier. Vind ik een vorm voor water…

Berispt mijn hekel aan geografie met blauwe meanders, zeeëngtes, havensteden op mijn benen. Herhaalt in ademnood rampzalige tentamens economie. Beheerst tal van richtingen. Inzichten in ruimte, tijd in weefsels uitgespreid. Sprint windingen. Zet verdichtingen uiteen. Zucht pneumatisch. Verdeelt hydraulisch lust. Trekt zich lauter mechanisch…

Toen ik jong was – mijn dromen nog zo schaars dat ik ze opschreef – was dit groots geweest. Een duif op mijn dak! Boodschapper zeker des Geests of Lichts of Hemels – geen dom luid beest. Nu: hier sta ik in de keuken. Denk: blijft bij alle koeren nog het rookkanaal leeg? Komt vanavond nog mijn rook, mijn reukwerk weg? Niet of u…

Bewaar me voor de helderheid der dingen, Het schone hemd, de reidans en de zon. Geef mij het spiegelbeeld, herinneringen, De vale schutskleur van het kameleon. Ik ben er niet. Geen bloedbaan ruist in mij. Ik leef in schaduwen, ben nameloos. Laat me verdorren in het wintertij, Ver van de zomers met hun hels gehoos. Ik kan de lichte stormen…

Ik stak de sleutel in het slot en wrikte de deuren schuurden langs de drempel de kamer was verlicht, het bed verspreid op tafel stond een pot met soep de haverkoeken lagen op een bord en vet, geeloranje kaas en uien en augurken ik kon lopen door de kamer met een mond vol Schotse zalm aan tafel zitten bij de warmte van een vuur bekers vol…

Het is nog steeds stil aan de andere kant van de lijn blijkbaar is er iets gezegd dat tot nadenken stemt iemand is duidelijk in verlegenheid gebracht misschien was ik het zelf wel toen veel als nagalm doordrong in het dichte bos van kwetsbare gevoelens en tijd zoals je niet meteen reageert op een bericht. Stel je voor dat het misschien…

je arm hing zwaar aan je schouder, je haar bloeide over je huid slaap en pijn wandelden samen over ons laatste besluit. je blik en je diep zwijgen rinkelen nog na in mijn adem; wij zijn het woord vooruit, wij hebben het woord verraden ----------------------------------------------------- uit: Voor wie ik liefheb wil ik heten,…

Rotterdam voor dag en dauw. De bruggen zijn verlaten. De geldpaleizen gloren in het Noord-Atlantisch licht. Winst en verlies staan in de onbehouwen ziel gegrift van deze warse stad - alleen met wind en water. --------------------------------------------------- uit: 'Vermiste stad' (2004)…

In de oudste lagen van mijn ziel, waar hij van stenen is gemaakt, bloeit als een gaaf, ontkleurd fossiel, de stenen bloem van uw gelaat. Ik kan mij niet van u bevrijden, er bloeit niets in mijn steen dan gij. De oude weelden zijn voorbij Maar niets kan mij meer van u scheiden.…

Voor Anke Dit is je grondgebied, vruchtbaar maar afgemeten. Zet hier je paden uit, de smalle en de brede. Stenen zijn inclusief, grenzen staan vast. Mijd Eden. Die hof lijkt uitgediend; de boom die in het midden staat, kraakt onder vrucht en blad, muurvast dringt het seizoen rond het verleden. Blijf ervan af. Schaf schoenen aan, ga…

Over zijn strenge cirkels heengebogen eigent hij zich de middelpunten toe Hun trots bezit staat in zijn harde ogen Hij wordt de mathematica niet moe waarmee elk nieuw uitvieren zich voltrekt om elke nieuwe inkeer op te vangen Zie hem in rustige beslissing hangen boven het tijdeloze dat hij wekt en kantelend in tegenkringen leidt voor het…

Gek, impotent kwam haar hertog van het slagveld. Niet dat hij niet meer nuttig is. Nu krijst hij wolkbewoners wakker. Goed, zijn krijsen valt samen met het kraaien der hanen, goed... En hertogin Hesther kent hij niet meer. In haar hemelbed (waaraan zij eigenhandig timmerde, maandenlang, luchtlaag na luchtlaag; waaraan zij drie van haar tien…