Graag sta ik op de brug en staar naar het water dat onder mij door stroomt. Stuur ik een boodschap, hol ik naar de andere kant de post tegemoet, hang over de leuning en zie mijn woorden voort drijven, weg, op reis: brief aan de volgende brug. Maar soms komt aan de overkant geen teken meer. Heeft het water mijn bericht verdronken? Woont…

Twee mensen De een is aardig, de ander is aardiger. De een haalt de waarheid boven water, de ander haalt de waarheid boven water en wringt haar uit. De een verbergt zich, de ander verbergt zich en is onvindbaar. De een valt, de ander valt en staat weer op en valt opnieuw. De een klampt zich aan de ander vast, de ander klampt zich aan de een vast…

Het blaffen is begonnen de bastaards spuwen vuur, licht rent, in plassen spat het hoog om duizend poten. Mijn hond, de kop omlaag hij bibbert in zijn stippen, draalt om de tafelpoot. ---------------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

Hier stond vroeger een gedicht over Adam. Over hoe hij Eva, die nog ongeschapen was, miste. In dat gedicht deed ik wat schamper over de liefde; ik denk niet dat je het mooi vond. Ik gaf Adam de schuld: van het bestaan van verlangen en van de uitvinding van de liefde en van de eenzaamheid. Ik noemde de liefde een 'zoete lege mand' en een …

voor A. De tafel geschikt, ik heb de vruchten gedeeld, de deur geopend. Elk bord een hand, door het glazen dak liggen de bladeren. Een kaars brandt herfst in de woorden, het verkruimelde, broodnodige. Nu zitten ze aan, ik giet ons in brons, en wij rusten. ------------------------------------ uit: 'Een rode sjaal', 1998.…

Waarom noem ik het bottending lichaam? Omdat het nog verschijnt. Ander goed, zachtere have liet de ribbenkraam als het licht dat tussen het zwaarder staande roet ontsnapt bij waar branden. Wat er blijven zijn spikkels, stof dat warrend wolk moet worden, vlokkenpilaar die in de wind zal stijven, groevend nog de lucht die mij omgordde, krassend…

vegen van zomer een dronken behang voelbaar de liefde van levensbelang droomde van leven een gouden glans de herfst is een streven de liefde een dans ik wil je nog even lief geef me een kans de kilte de stilte de winter brak de kilte de stilte ik huiver ik snak de kilte de stilte en liefde ontstak gebroken ontloken dit laatste…

Eens kijken of een hert nog kleiner kan, ik maak bonsai, heeft de natuur gedacht. Saté-prikkers als poten, hazenvacht, vrij kilo vlieggewicht. Daar staat hij dan. De kantjil uit de Oost: made in Taiwan. Het brekebeentje leeft slechts in de nacht. Alles is groter, alles is verdacht. Gevaar, gevaar! Zijn staartje trilt ervan. Hij heeft dan…

waarde vriend het is hier prachtig de koeien zijn ontroerend drachtig de spoorlijn loopt dwars door het dal een vrouw beheert de waterval elk huis of hok met beemd en gaard verkoopt men op een ansichtkaart de mensen lopen traag en stug en komen op geen stap terug men zegt God heeft ons klein gebouwd maar sneed ons uit behoorlijk hout…

Zij, dreigend met een zwakke poot blies naar de naderende dood en ging haar laatste brug boos, met een hoge rug. Gootkat, dievegge, tijgerin die nooit vergeefs iets vroeg had aan zichzelf genoeg. Haar snauw bevroor, haar oog besloeg, haar zijden pels werd hard en droog - een lieflijke vriendin keert tot de wormen in. Maar ik vergis…

soms op een vleugje wind soms in een storm vliegen zij op een wolk van vogels voor de zon welke dromen bevliegen de vogels dat zij zich lichtvaardig in zoveel lucht begeven. -- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - uit het werk van Bert Schierbeek (1918 - 1996)…

je weet ik ben een moeilijke vriend, die slecht eet, moeilijk loopt, stofmijt ademt, daarbij denkt het leven met je uit te zitten. daarom dat liggen helpt. daarom dat ik lig en me grondig leeg maak om mij te ontdoen van jou, niet dat het lukt, ze houden ons lekker samen filmpje zien, onszelf als mens daarin weten te vinden, emoties laten…

Verwikkeld in een sneeuwbui op het strand vind ik mij bevangen in de wachtkamer van de hel, verrast tot een amalgaam van afprijzing en verlangen, hoor hoe vreedzaam de zee rond mij hangt, alsof ze geen weet heeft van de monsters die haar doodbedaarde gebaren het licht bedillen. Kon ik maar grijnslachend gillen: één twee drie los! ----…

Jij die hier naast mij ligt, ik hoor je adem niet, in de schaduw tussen stadlicht en nachtlicht, arm om je hoofd, zo stil en ver verwijderd. Waak je of slaap je nu, denk je of droom je? Ik werd wakker vannacht als gestreeld door je hand, op mijn voorhoofd gelegd, mijn denken geregeld, mijn angstige zorgen gesust en verminderd. Heeft een droom…

Van alle auto's in de regen die suizen langs mijn raam, koplampen aan, en die passeren door de bocht van de weg, hoop ik maar dat ze ergens heengaan en dat het telkens andere auto's zijn en niet een reeks die zonder reden telkens opnieuw wordt rondgezonden door steeds dezelfde onzichtbare gek ---------------------------------- uit: '…

Onverwacht tuimelt zij binnen zij is de aller schoonste uit schijn bestaan haar vurigste zinnen een wervelen met vleugels velijn die zich om mij heen slaan vol tederheid oeverloos kwijtraken zijgend in een liefde die zich dol gelaafd mij terstond wil verzaken opzadelen met de ergste pijn denkbaar omdat zij vroeg of laat de vlucht opnieuw…

onverwacht gezien van hieruit na de regen in de tuin glinstert en lijmt de slak opnieuw benieuwd hoe lang even nog het leven kleven blijft ----------------------------------- uit: 'De binnenzijde', 1997.…

Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten? Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam. Voor wie ik liefheb, wil ik heten.…

'Dit is het einde van de weg' zeiden ze. Er stond een bordje: DIT IS HET EINDE VAN DE WEG 'Hier, dit punt,' zeiden ze. Ze hurkten erbij neer en raakten het voorzichtig even aan. 'Is dit het?' 'Dit is het.' Het was herfst, het regende, het stormde. Ze stonden op, draaiden zich om. Later kwamen ze nog even terug met een vergrootglas…

De leider schrijft, wij lezen. De leider leest, wij liplezen. De leider lipt, wij spelen vis. De leider slaat de maat wij volgen, maken school. De leider spelt ons de les wij knikken wijselijk, wijzen leiders portret aan bovenaan. De leider leidt in onze naam wij gaan op in de gemeenschap. De leider prijst Bloed Land Held Moord, wij delven…