Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen, Haast dravend en vaak hakend in de mat, Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen, Gaat elke week de idioot naar 't bad. De damp die van het warme water slaat Maakt hem geruster : witte stoom… En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat, Bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.…

Er moet wel iets zijn gebeurd al weet ik nog altijd niet wat; ze hadden een enig kind en ik heb het lief gehad. Maar het ging, als het meermaal gaat, en waarover je nauw'lijks kunt praten; kortom, ik heb haar gemeen, naar de roddelaars zeiden, verlaten. Soms heb ik nog bij gerucht en te hooi…

Eén ogenblik verstrooid en ik sloot De vingers van mijn kind tussen de deur En stijl, haar adem Stokte, ze wrong haar hele wezen Als een foetus tegen Het brandend feit van haar pijn. Ik wenste dat ik in duizend stukken Openbarstte en verspreid werd Tussen de dode, flikkerende sterren. Haar schreeuw brak open, Ze klemde zich aan mij vast En…

Is dit nu de werkelijkheid, deze stilte van uitgewerkt hout in een uitgewoond huis dat zoals geblakerd vaatwerk in vitrines een zaak van gewicht is, door onze voorouders gemaakt? Of dit: men leefde gebogen over akkers en houtvuren, verloor de kiezen jong, de kinderen jong, geleund op gereedschap met stelen loerde men met van tandpijn scheefgetrokken…

Toen de fazanten aangeschoten werden juichten zij en vielen en de hoge hemel erfde van hun bloed de schijn en de plassen waar zij spartelden kregen rimpels van de pijn. ---------------------------------- Uit: 'Sneeuwboekhouding', 1995.…

'In het midden van mijn leven,' zei de koning, 'ga ik te paard naar de hel.' Sire, mij is dit niet gegeven. Ik hoor ze allang, die nachtelijke bel, ik proefde vele soorten honing, ik heb te snel in teveel vel gebeten en onderweg ben ik de hel vergeten. ---------------------------------- uit : 'Ik schrijf je neer', 2002.…

Er is een vos aan mij verloren, iemand ben ik die met woorden handelt, in komma's doet een punt aanprijst als was het Brussels kant, handenarbeid. Is het sluw of argeloos een woord te wegen in plaats van meel? Ik bestuif mij anders en gebruik het meel van anderen. Ik loop door tarwe en voel mij aan de akkers vreemd verwant, bereken…

Het afstoten van het overbodige, bespreken van het aanwezige, aan het mislukte zo min mogelijk betekenis toekennen, zoals aan het ontbrekende - het is verre van gecompliceerd, allemaal.…

Waar heeft ze dit geleerd, zo licht te ademen, lippen gesloten, ogen dicht? Elk vleugje lucht van buiten beurt van binnen haast onmerkbaar buik en borsten even op. Wat komt en gaat verenigt zich in regelmaat. Waar heeft ze dit geleerd, zo vredig mee te deinen op een zuchtje wind? Wie heeft haar wijsgemaakt dat leven zo eenvoudig is? Ze ligt…

ik stond bij zijn buro vol statussen te sterven bijna van verdriet zijn pen schreef automaties: 'valium drie keer per dag' meer niet ------------------------------ uit: 'Schiereiland', 1979.…

Ik ken de woorden alleen van horen zeggen. Zij zijn mij verwant als de neven in Finland die brede schouders hebben, kalme ogen, waarin geruisloos bomen groeien, sleden rijden. Ik denk aan hen in brieven vol rivieren, wit hout stroomafwaarts, vol van sneeuw en liefde. Omdat zij eenzaam zijn en onbereikbaar als woorden. -------------------…

Als knaap was Karel bij de welpen. In 't honk zei de akela: 'Kleine krullenkop!' Hij ruimde altijd al zijn rommel op en thuis ging hij dan ook nog moeder helpen. Zo groeit men op tot een rechtschapen man en wordt getrouwd door een gespierde Lien. Zij was niet helemaal zijn smaak misschien, maar och, er kwamen…

Zij bijt haar jongen niet dood, als de wereld ze aan wil raken. Zij geeft ze als talenten uit om winst te maken: rijkdom, roem, kroost - krenten in de korst van haar liefde. Nee, zij bijt ze niet dood, maar knibbelt en kaagt aan hun adem, snibt in hun taal, roert haar tong in de heimelijkheid tussen hun lakens. Zij hokt in hun wil, een instinct…

Veel is vergeten, veel herinnerd, veel veranderd, omwille van de goede vrede in het malende hoofd, dat woedend wint wat het lichaam verliest: snelheid en onkunde. Noem het roes, noem het nevel. Woorden komen later. Omheen de verzamelde zintuigen watten, wolken, iets beschermend verpakkingsmateriaal, want ze zijn scherper geslepen dan ooit…

Je trekt de deken opzij zodat ik naast je kan liggen en jou iets kan vertellen over uiterwaarden en die brug over de Waal waar ik overheen ging met de trein. En dat rivieren mij altijd doen denken aan andere rivieren in de verte en boten in de mist aan andere boten nog verder weg in de mist. Je lichaam warmer toen ik zei dat dit alles…

Zo’n rug, in heel de torsie alles op zijn plaats, wervel na wervel, in het hoogste licht zo’n kont, bijna blank marsepein, de heupen welvend onder het middel een welig paar. Een moeder van haar leven nooit iets vond over haar bitterschone achterkant. (Hoe ze versteld van schaamte stond: of je haar eigen beeld had uitgetekend aan de…

De mannetjes die hier wat werken doen alles maar op hun gemak, ze harken de paden en perken en scheren de sierheesters strak. Ze weten van elk van de zerken het nummer, de rij en het vak; ze zouden het zeker bemerken wanneer er een dode ontbrak. Dat zal ook wel nooit meer gebeuren. De mannetjes kennen hun plicht, het hek met de ijzeren…

Dood. Besta jij eigenlijk wel? Ik daag je uit, 't is maar dat je het weet, ik ken geen angst. Jou vrees ik niet, dood. De hemelkoepel, de sterren, hun flonkering ze hebben het me verteld. Ik geloof in onsterfelijkheid. Negen kinderen met negen diploma's. Zoals mijn moeder rotsvast dáárin geloofde, zo geloof ik in de onsterfelijkheid…

Zoals er eerst een onbekend geluidje start zonder dat je schrikt, zo wil ik dat je reageert en poëzie klinkt. Het verzetten van een stoel, hanengekraai, blurpen van een onvermoede afvoer, de kuch van een ziek kind naast je op een bank. Ook als het stormt versnelt, verhevigt de wind. Van jou verlang ik het omdat ik je het dichtst in mij voel…

Wat is dat voor muziek? O, dat zijn buitenlanders. Vietnamese bootvluchtelingen. Vader collaboreerde met de Amerikanen. Nu rookt hij waterpijp in een rijtjeshuis, begiet plantjes in de achtertuin, de godganse dag in zijn pyjama. Wie had kunnen voorzien dat de Amerikanen uitgerekend déze oorlog zouden verliezen? De Iraniër op de hoek…