De bomen werden sinds eeuwen terneergedrukt. De lucht is te dun voor vuur. Geen stad Tornt als onweer tegen de hellingen op. Geen vleugel, geen vin verroert zich hier. Niemand Graaft zich in, niets vermenigvuldigt. Zilverkoud spat soms schitterende regen uiteen. Continenten schaven onafgebroken aan de schaal van het water Dat inscheurt…

Hoogstambrigade treurt om winstjagend dempen van oergenenpoel. Via via volgt tip over halfdode perelaar in aanstonds te decimeren bogaard. Entmes in weitas spoeden broeders pomologen op vroege zondagochtend richting Achterhoek, treffen Zoete Brederode aan, decennia verloren gewaand. Kloofhanden tasten eerbiedig de eens majestueuze stam,…

met fluwelen achtergrond varen de boten af op een zee van melk de vissershaven ligt gesloopt onder de netten tussen twee vangsten in de zee heeft het strand schoongemaakt met schelpen versierd met zeewier soms wandelt er een mens kort de zee in en wil er drinken als een vis -------------------…

Bij arme herders uit valleien, Elk kiemend jaar opnieuw, verscheen Met zoemen van de eerste bijen, Een meisje, schoon en ongemeen. Zij was niet in hun land geboren, En geen die wist vanwaar zij kwam, Gezwind ging toch haar spoor verloren, Zodra het meisje afscheid nam. Bezieling gaf zij alle leven, Waarmee zij ieders hart verkreeg…

Men houdt het oog steeds op de weg gericht niet op de berm waarin ik ooit bij toeval werd gedropt en nu verwijl als vreemde deftigheid. Ik sta hier in een soort verlatenheid en niemand in de weg, men sjeest langs mij, ik word niet opgemerkt. Behalve soms door iemand die zich niet fixeert op eigen pad, mij plots gewaarwordt, afstapt, zich…

een GFT-blaadje geeft tips over duurzaamheid ik veeg er de kliekjes in achter de moestuin klinkt de composthoop in hetzelfde tempo als mijn vertraagde ouders die elke keer dat ik hen zie iets zijn gekrompen zodra ze slapen kras ik hun uiteinden in het ledikant groente- fruit- tuin- afval dat we over de asperges scheppen compost van jaren…

Nevel gumt alles boven de grasvlakte uit en stilte trekt op als slaap. Geruisloosheid zoals thuis, daar zijn bleke dames. Ze dragen dolle kervel in hun haren, ze kolken beneden je stuur. Flarden komen op als een steigerend ros. In de verte zie je dat boven in de mist een luikje opengaat. Een mensje eruit staart. Het nog even zwaait. -…

je voelde het zweet op je wenkbrauwen rusten, je keek waar je liep en het leek alsof de aarde terugkeek, de stenen de bladeren van vorig jaar wenkten je eerst en weken dan weer, ze maakten je dronken, je struikelde maar je bleef overeind, je leefde gewaarschuwd en je gedachten zweefden niet langer maar ze bezonken tegen een veld violetblauwe…

Een spoor van groen komt mij tegen; met nijvere steken in de hemel gezet, zigzagvegen in het boven blauw. Haar zwijgen is vergeven aan de grillen van de wind, gniffelt met giechelende vogels, juicht over daken, toont de portieken. Laat maar waaien zingt het loof. Haar stammen kunnen dragen. Haar stilte wortelt diep onder de schaduwkronen…

Voor de kust rust de duiker in zijn verhaal en tekent kaal de bergwand aan het strand. De wind snijdt het verhaal en slijpt en slijpt bladeren van de platanen - het raamkozijn. Ik kwam met de wind mee voor dit verhaal. De reis vertelde een man liep over de berg en het verhaal loopt dood op zee. De wind speelt heer op zijn graf. En de duiker…

De wind is een ding en de bladeren zijn een ander. Ze ruisen onderling al lang samen met elkander. Ik sta daarbij en luister mij niet moe. Soms schijnt me alles vaag, soms alles klaar. En als ik even mijn hoed af doe, is muziek een beweging door het haar.…

Oktober. Dagen zijn mistgrijs gekleed en wilde kastanjes vallen maar raak. Hun boom een kerel, zijn dos vol groene stekelbollen. Als dobbelstenen rollen ze weg, hun hoop gericht op boomhoog. Onweerstaanbare pralines, rap door kleine handen opgeraapt, binnen als schat verloren gelegd – dood in minder dan een winter. Herfsttijd kreupelt…

1 De kracht te hebben je schoonheid te verliezen boom te zijn met alleen je stam 2 Geen hemel zo hoog of hij zal ernaar grijpen alleen zijn wortels nog -------------------------- Uit:Geen hemel zo hoog Agathon, Bussum, 1983…

in het zachte oor van de ezel valt de avond in de muren de rest van de zon valt de schaduw langer en langer in het trage gebaar van de rijzende duisternis ----------------------------- uit: Formentera (1984)…

Even maar in bloei langs de spoorlijn de klaproos met het kleine behaarde blad de bloem vuurrood en donker middenin. Hoog boven het gras wuift ze naar wie langs haar komt. ------------------------------ Uit: ' Sterrekers', 1984.…

‘t Is bijna lente, de knoppen zijn al weerloos, de takken steken hun armen uit en de groei heeft de bloei ontdekt. Het blijft voorlopig lente, omdat het gretig groen is. Het was de luidruchtige lente, die even heeft geglimlacht. ----------------------------- uit: 'Liever niet', 2017.…

De sneeuwvlinders fladderen wild laag langs het betonnen plafond en vinden geen uitweg dan sterven, het pad nergens heen wordt al slik. Maar ’t gras is een pasverschoond bed, de lakens nog koud en kraakwit, waarop met een o in de mond – een noot voor zijn kaken te groot – en kogels…

Uit driftloos grijs bestaat de morgen van het riet, waaraan nog pluis van schemer hecht, de resten van verdriet in dunne hersenschimmen. Nevel van een ons stijgt van het water op om zich te voegen bij geluid en bronst van uitdijend ontwaken. De eerste kraai forenst van nacht naar licht in de ternauwernood onthouden plicht iets van de…

in mijn tuin mijn droomgebied komen sprietjes, knoppen, kleine blaadjes, dingen die soms schubbig doen, driftig uit de aarde kijken. duizend rulle aardekorrels moeten wijken, zand rolt weg 't jonge goed dringt woest omhoog met gebalde vuistjes. mensen willen niet of durven nauwelijks iets aan. in mijn tuin gaat alles anders, plant en bladknop…

de takken van de treurwilg aan de slootkant reiken naar de takken van een treurwilg in de sloot een vis hapt lucht de waterkringen weiden er over uit ------------------------------- Uit: 'Mijn Kleine Tuin', 2011.…