Er is een feestje op driehoog ik lig in last onder de lusten ik dacht dat het plafond bewoog de dokter zegt dat ik moet rusten. ---------------------------------- uit: 'Zand, zeep en soda', 1973.…

Het huis waarin ik zo lang heb gewoond Woont ook in mij. De fiere gevel die Zich aan de straatkant scherp aftekent troont Daarboven met dezelfde acribie. Daarboven in mijn hoofd. De lange gangen Vol schemering en half-gedoofde stappen Doorsnijden hersenen en huis, behangen Met kille doeken en met lampenkappen. Het zolderraam dat oorverdovend…

Mijn wereld eindigt bij de populier die staat te wuiven waar de weg begint, tegen een stukje lichtblauw vloeipapier... Dit alles doet mij denken aan het kind dat uren op een stadsveranda stond en uitkeek over haveloze tuinen, terwijl zijn blik geen ander rustpunt vond dan 't schamel rijtje rafelige kruinen van zes verwaaide bomen middenin…

Hoe heb ik jou, mijn Rotterdam teruggevonden! Je huizen aan puin en je havens vernield! Ik voelde mezelf bij jouw aanblik geschonden en vloekte; een biecht hoezeer ik van je hield! Het krommende straatje waar ik werd geboren, de school en m'n honk... Het is alles vergaan! Ik zag nog alleen een geblakerde toren in het gruis van vermorzelde jeugdjaren…

de muziek stond zacht aan het bankstel stond stil te staan in de koninklijke kamer ik weet niet hoe het kon gebeuren dat plotseling het bankstel alleen was terwijl de muziek zich voegde bij mijn blik zo durfde ik wel uit het raam te kijken naar een wolk die trilde als was hij net aangeraakt door een geheime hand. ------------------…

Zou je de Haagse Hofvijver overeind zetten rechtstandig als een majestueuze wand van water om het licht de diepte te laten doorstralen om de stad een doorzichtige spiegel te bieden een oudgouden glans zou over de huizen strijken en iemand roept als eerste 'kijk' en wijst toeterend komt het hele verkeer tot stilstand abrupt worden alle vergaderingen…

we spreken de stoel af, het venster, daarbuiten de put. hier het laken en daaronder het naakte slopende meisje midden de muur hangt gekaderd het toeziend oog; camera's doen hun werk en zonder hieraan afbreuk: een stoel wordt geen stol, houdt huis. zo ook het raamkozijn, het tekort van de put. het haar dat haar bewaakt de slaap…

Het huis is ons vreemd na de kortste vakantie, veel vreemder dan verre hotels of paleizen. Het glansloze vloerzeil negeert onze voetstap, een stapel van krantenpapier ligt op tafel. De zeep is verdroogd en gebarsten, en went maar met weerzin aan onze voorzichtige handen. De kamers, de trappen vergaten volkomen ons dagelijks leven, dat nu weer…

Het spoorbiljet werd in de trein reeds afgegeven. Hier ligt het laatste plein voorgoed, breedvoerig om te laten gaan ieder die schedelgevoelig langs de dakgoten zich voortrept, het water haastig bereiken wil, de Pieter Koertsz ziet met de ketting aan de stadspoort, de Bermuda, een Chileen. Hier staat men eenzaam op de brug in 't holst…

Mualec Deng Wone bleef in Sudan waar honger groeide met gele stengels, en naar 't noorden, naar de grijze Waal, vluchtte uit Derwenta weg in Bosnië, Edith Poljac met haar ouders. Nabij Asjkelon uit Gaza, kwam Youssef Nasr, Palestijn: allen om de Waal te zien, golven in het kustland bij de groene zee, vele honderden aan boord van drie uitvarende…

Prima bedenksel is het hoofd en verre van gevangenis: gedachten lopen in en uit, over de balustraden hangen oude en dierbare momenten, nu eens geprononceerd en geurig dan weer verzadigd achterover. Alles heel smaakvol ingericht met de geschiedenis der mensheid, en praktisch ook: opdrachten komen binnen en worden uitgevoerd, instincten stompen…

Weer varen boten langs het raam. Ze zijn met vingertoppen te raken, varen veilig van eeuw naar eeuw recht op de haven aan. Een hoge stem zegt het ontstaan in drie talen, zo en niet anders is het gegaan met specerijen en slaven, de vrouwen stonden klaar onder hun fluwelen rokken en de mannen takelden liefde liefde naar boven, stouwden hun zolders…

Wat raken mij nog kring of kroeg in deze nieuwe kamer? het uitzicht is hier ruim genoeg voor harts beheerst gehamer. het water tussen bomen ligt zo helder in het vergezicht der zaterdaagse kade, dat ik niet weet - niet weten wil - van schade de lucht drinkt vogels in hun vlucht en wolken in hun zwijgzaam drijven - het najaar nadert…

Dit is inderdaad niet te verdragen. Lege kamers kijken me verwijtend aan. Ik zet dozen anders neer en nog eens anders en dan ga ik vroeg naar bed. Iemand, ik weet niet wie, zei dat het hoorde. Wanneer het weer voorbij is raakt het ook vergeten. Maar ik vergeet zo slecht. Iemand kwam me helpen. Nu staan de dozen op hun plaats. Ik rust uit…

Op straat - onzichtbare edellieden drukten mij in hun mateloze zelfgenoegzaamheid, goedgekleed als haringen, die men nog moet vangen, zwarte medaljes in de vuist; daarnaast zwegen de uren polyfoon, stemmingen stonden lijkbleek en werkeloos als juwelen op 't trottoir verbeten na te denken over hun beurt die ze verwachtten - overzag ik '…

Het plezierige van Londen trouwens van heel Engeland is, dat je daar mensen ontmoet die Engels spreken en daardoor weliswaar - een beetje moeilijk uit te leggen - tot een, laat ik niet zeggen hogere ja, misschien toch wel (in Nederland) hogere in elke geval tot een andere soort behoren, maar dat daar in Londen mensen zijn als jij en ik, zoals…

het gevonden fossiel geeft niet weer hoe mijn blauwe ogen langs de jouwe heen kijken hoe jouw zwarte ogen mijn ogen ontwijken hoe mijn witte bovenarm niet zomaar naast jouw zwarte bovenarm rust hoe vreemd mijn steile haar naast jouw kroeskop slaapt het fossiel geeft wel tot in de fijnste wervels weer hoe de kust verblindend blijft roepen naar…

Hoe ziet mijn huis mij arriveren? Wat hebben de meubels zonder mij verricht: mijn warmte gekoesterd, mijn katten vertroeteld? O, kon ik mijzelf eens vanuit mijn bank zien naderen, een blik werpen op de man die vanaf het trottoir naar me zwaait alsof hij gelukkig huiswaarts keert. --------------------------------------------------------…

De hemelen glimlachten toen altijddurend als de glimlach van de Mona Lisa; onder de wegwijzers en hun gerechtige arm blonk de spiegeling van lantarens in de poel met boomstammen, en altijd was ’t de bloeitijd van de distels, lasteraars leven hier niet, sprak het hooiland; later staken ze de weg neer; zoete moederkoek van de daken, polsstokken…

De zon is een Antwerpse planeet De aarde houdt op bij de Schelde Cyclonen gaan liggen op de Groenplaats Van alle machtige steden die vallen Valt Antwerpen het laatst Tot op het laatst autochtoon. ------------------------------------------------ uit: 'De Leeuw', in verzamelde gedichten, 2004.…