met je eens zo weelderige trots, maar gesmoord in jaloezie en twijfel zijn ook hier de zwakkeren in en door jouw hand vermoord, al ben jij de toendra’s uit de kou, het water van de meren waar ik zo van hou – doch je adem is onzuiver als je paart met het land van Uncle Sam terroristen genoemd door velen, al noem ik ze strijders van de haat…

mooi gaan en slagen binnen halen niet afgetroefd worden beter nog op de roem spelen en juist daardoor een hand niet overspeeld ik sta open speel uw spel…

Oorlog, je weet niet wat je ziet, je droomt van leven maar dat heb je niet. De zon die huilt de lucht is grauw Mensen leven in de kou Het stond pas weer in de krant er was een aanslag in dat land Oorlog, je weet niet wat je ziet Je droomt van leven maar dat heb je niet. De zon die huilt de lucht is grauw mensen leven in de kou.…

Voorgeschreven regels Vrijheid binnen vormvaste Gewaarwordingen Mijn haren, recht Overeind mijn ei Kan nooit kwijt Scheldend, kerend Onmogelijk tij En dan toch, bewust, strijd !…

Blauw plastic broeit boven zwetende hoofden vol vervlogen dromen zon schijnt en brandt boven hoop hoop op anders leven en overleven in donkere ogen lege buiken huilen…

Met ver weg Roffelende trommels Daar komen ze aan (Zacht nog) Maar dan horen we olifanten hoorns blazen Elke twee maten één toon hoger Elke vier maten komt er één bij Stappen over de horizon recht in ons vizier Ze zijn met velen Heel veel Steeds meer Wat eerst verre bergen leken is een glinsterend leger van Duizenden in het rondzingende…

Zwaard van dood en verderf Tevens van roem en eer... Nu geheel verlaten, op de plek wat slagveld was Vele mensen afgeslacht, door het zwaard.. Ver van huis, mensenlevens verborgen Maar zwaard en aarde, ademen de verschrikkingen.. Voor immer…

hoe je in de tuin stond met armen als driehoeken in je zij 'wat in de weg hangt knip ik weg' het speet mij voor de hibiscus en hoorde de kraai, 'verdomde kraaien, geen brood meer geven Erik' moeder had vijf jaar lang een kwaad gezicht het hout en touw was net genoeg om de ergste kou te verjagen stukken scheepstouw van de kade, ze…

Haar ziel heeft pijn, haar lichaam koud Een muur is om haar hart gebouwd Niemand die ze nog vertrouwt Ze heeft teveel geleden Ze kent de angst en voelt de haat Ze weet niet wat er komen gaat Gevangen tussen prikkeldraad Ze heeft te lang gestreden Het bloeden op haar lichaam -rood Haar vrienden weg, familie dood Ze weet waarom…

Hoor de wind waaien gieren door de bomen elke stem verstomd en telkens die angst grote ogen kleine mond weer die vragen hoe het is en of het ooit stopt je wil wat doen maar je bent machteloos angst ik leef vandaag met stilte in mijn hart respect door verlies te delen en de pijn te voelen want ook ik sta machteloos…

maïsvelden zijn maïsvelden stof is slechts stof een krekel een krekel hitte slechts hitte een brievenman ben ik geen bries helpt mij op weg op weg naar madame lacroix met de brief maar madame staat op het erf met vuurrood gezicht ook ik kijk omhoog en zie de raaf niet eerder was het zo stil stilte, met slechts het snikken van madame…

- Kon ik maar - Ach als ik toch kon vliegen Alle mensen kon bereiken Helpen waar het nodig was Dan zou de wereld beter lijken Ach als ik toch ter plekke kon zijn Ieder persoon kon bemoedigen Omarmen en omhelzen kon Het geluk wat kon bespoedigen Ach wat zou de wereld juichen Lachen en gelukkig zijn Wat zou veel leed verholpen worden…

Dood zijn wij en tóch zijn wij in leven zij aan zij staan wij naast elkander in ons nauwe graf Struiken, modder, ijs en steen, vertellen niet, kunnen doden echt niet leren spreken zoals men ziet het gelaat gaat snel verbleken het wordt koud Slechts even was het streven de hel te overleven al wat ons na al die tijd nog steeds in leven…

Nederland, mijn rood wit blauw Samen vieren we onze vrijheid Geen vreselijk oorlogsgeweld Vijf mei, een dag van blijheid Nederland, mijn rood wit blauw Laat mij weer tolerantie voelen Veilig wonen tussen alle mensen De vrijheid delen die we bedoelen Nederland, mijn rood wit blauw Geef mij je vrijheid van mening Laat ons weer samen luisteren…

ontroerd ondergaan wij de beelden uit het vrouwenkamp Ravensbrück ruim 60 jaar na dato ziet een mens en wat voor een met afscheidsbrief en loden last van wat eertijds was diep neergedrukt niet klein gekregen gebogen gedaante in de kille regen ongebroken en onvoorstelbaar vief vrouw en moeder van twee kinderen te vroeg weduwe rotsvast gelovend…

als over de vlakte nevelslierten de paarse bodem bedekken ik de honden gadesla en mijmer over de stilte en hoe ik het vroege uur bewonder dan in mijn ooghoek de zwaaiende soldaat zie staan en als in de avond nauwelijks de kilte verdwijnt ik dan dicht bij het vuur de vlammen zie veranderen in vraagtekens om de boodschap van de…

Stilletjes hoor ik hoe haar stem mij roept in dromen die voorbijgaan waar is ze, mijn ijskoningin? Haar stem is koud als een scherpe wind van winters wit Mijn hart slaat over bij 't zien van haar blik Haar lippen zal ik voelen als pegels die snijden door m'n toch al zo koude bloed ze zal mij vinden waar ik me ook verstop De…

vanaf de vliering naast de dode duif luister ik naar het zoeken van de soldaat de tafel verschuift de stoel valt om geklop op de muur vreemd boos gevloek dan is er stilte het huis is in rust met zwetende hand streel ik de duif…

Je ogen dicht En toch die beelden Diep gegroefd in het teerst van je ziel De geuren, de kleuren De schreeuwen, het bloed Al jarenlang probeer je te vergeten Je kunt wel weer lachen Met vreugde weer zingen Maar bij elke lach, bij elke klank denk je toch weer even terug…

ik zie nog haar handen bezige handen, nooit in rust breiden, verstelden, keerden, haakten de sluipende uren, intens bewust wakend op de zachte kinderlijven diep in slaap, naast elkaar gevlijd soms er even naast, ruiken aan de geur van onwetendheid waakzaam ook haar oren negerend het versneld gedreun van haar lijf, op haar hoede schrikkend…