ze liep door de gangen rechtdoor, linksaf rechtsaf, weer rechtdoor het voelde als een doolhof ze wist het niet meer toch was ze hier eerder geweest kon toen de weg wel vinden dat wist ze zeker de weg naar dat schilderij dat schilderij van haar met haar kinderen een jongen en een meisje de kinderen die ze nooit meer zag alleen…

de gaten in de blokkendoos van het verdriet zijn veel te klein we geraken er onze blokken niet in kwijt…

stille tranen getuigen van verborgen verdriet huilende gedachten daar waar niemand het ziet verlangen druppelt naar binnen vermengd met heimwee ooit is er het weten ooit is er rust ooit ga je mee…

Zonlicht is zoals vertrouwen het laat je stralen en warmt je van binnen op maar dan gaat de zon weer onder en is alles nog donkerder als te voren…

Als je weet wat lijden is omdat je lijdt of 'gelijdt' wordt als je weet hoe lijden werkt langdurig lijden, denkt te weten doch je wordt plotseling geconfronteerd met bitter ernstig lijden van een derde dan laat ik even of langer mijn eigen levenslijden los om metterdaad, daadwerkelijk stil te staan bij het lijden van die anderen…

Oudere jongeren wonen nog thuis Een eigen stek is onbereikbaar Ongemerkt kruipen de jaren voorbij Spaargeld verdampt door inflatie-dieverij Een huwelijk met kinderwens blijft uit en verdwijnt in het niet De volkspiramide staat op z’n kop Dit land sterft uit in stil verdriet Onze landsbestuurders falen Ze dreutelen en dralen Verstoppen…

Het was me het weekendje wel het weekendje DEBENELUX DEutschland, BElgië, NEderland en LUxenbourgh Snoezelen aan de Moezel DE Soezelen door de Ardennen BE Snelle Jelle tot Zuid-Limburg NE Smikkelen in Restaurant Echternach LUX Ons land en buurlanden zijn als vrienden niet op afstand maar zo dichtbij, dus ook voor een weekendje zo bezoekwaardig…

Kom ik droog je tranen, jij hebt al genoeg leed meegemaakt. Zal ze een voor een betoveren, zodat je eindelijk opnieuw in jouw hart kunt worden geraakt. Dat jij s’ avonds ziet dat de sterren ook voor jou weer schijnen, met op de voorgrond een fel gekleurde maan. Je aandacht in de morgen aan zingende vogels mag wijden, of zomaar in pyjama…

Mijn eenzaam hart weent stille, Niemand die ’t voelt noch ziet, Dwarrelt neer als blaadren van bomen, Onzichtbaar voor wie niet ziet. Weemoed over tijden uit ver verleden, Toen ik nog vol in ’t leven stond, Geen gedacht had aan herinneringen, Louter leefde in het hier en nu. Had ik toen geweten wat ik nu weet, Was voorbereid wat kome…

lange gangen met rijen deuren witte muren hier en daar een fleurig schilderij achter elke deur woont verdriet en pijn soms komt blijdschap even op bezoek de laatste wachtkamer voor een lange of korte tijd…

Zit op het terras met vele mensen om me heen, hoor de drukke stemmen maar herken er geen één. Mijn ogen proberen smekend ergens een houvast te vinden, maar ze blijven slechts alle kanten opspringen. Gedachten gaan vervolgens hun eigen gang, laten beelden zien waar ik zo naar terug verlang. Ik kijk in een innerlijke spiegel, ik kijk door een…

Laat mij maar gaan Het is voorbij Je hebt me toch altijd laten staan Ik wil niet meer Je belazerde me keer op keer Het is over Je bent er niet meer voor mij Laat mij maar gaan Met al mijn verdriet Wat jij toch niet ziet Het is over Al denk jij van niet Laat mij maar gaan…

doorheen de verlaten straten van de stad bij nacht ben ik op weg naar huis, ik, verdwaald reiziger het is een warme nacht, stil en zonder vijandigheid en toch broeden eenzaamheid en pijn donkere plannen van wanhoop en angst ik ben op weg naar huis, doorheen mijn stad dwalend in sombernis en gelatenheid dralend, achtend op een teken van God…

Mijn gouden trofee bracht ik bij je argeloos maar trots je sloeg haar mij uit handen onwetend, maar genadeloos ik treur om jouw karakter…

In de stilte kan ik jou nog horen, in het donker kan ik jou nog zien. Jouw liefde in mijn hart verborgen, keert ooit terug misschien, Wanneer ik dan opnieuw in jouw ogen mag verdrinken, zweven op die mooie lach. Jouw stem weer in mijn oren zal klinken, die knuffel geven waar ik zo naar smacht. Echter nu moet ik nog alleen verder dwalen…

Een vrouw die niemand kent Maar aan haar stem zijn vast gewend Van haar zachte inademing en uitademing Zit ze tussen ons, een treurige eenling Met de mistig duisternis buiten het raam En haar gezicht volledig erop nagedaan Ook al haar gevoelens werden gedeeld Haar zuiver hart blijft zonder naam en beeld En wanneer ze stopt, begint ze weer…

Je rust onder donkere, rulle aarde; Je zegde me verdriet aan En ik was bang Nu is er de zachte, stille vloed van de tranen En ik ben niet meer bang…

ze kijkt naar de mensen die bij elkaar horen ze is met niemand samen en voelt zich verloren ze mocht nooit huilen grote meisjes huilen niet maar ze voelt nog steeds de pijn van dat oude kinderverdriet ze heeft haar gevoelens volledig geblokkeerd hoe ze zich moet uiten heeft ze nooit geleerd haar emoties zijn weggestopt in de kluis…

Toen moest opa naar de zolder Niemand had meer medelij Tot het kleine jong kwam zeggen Dat zijn opa niets meer zei…

Doorgaan.. Schouders op en doorgaan. Waarom kun je niet doorgaan? Je bent niet dood, dus gewoon opstaan. Doorgaan...zegt de stem in mij hoofd, Maar mijn kracht en wil zijn uitgedoofd. Doorgaan...Je mag niet opgeven! Je verdient een gelukkig leven. Dus na jaren ga ik de strijd echt aan, En dat zal echt niet vanzelf gaan. Er is me…