Alle inzendingen van Frederik Peeraer

Houston we have- aardse achtergrondspoken en fantasmes zingen zijn helm vol impressies, de schaterlach van landelijke pastoors in dorpen zonder huizen. voldoende; regen afgewisseld met wat zon en eens in het jaar kermis, hoogmis, kerstmis dingen waar hij niet meer aan toe is: holocausten genociden zwarte gaten het flitst aan hem voorbij…

De stoep stokt, botte salvo’s ratelen als houten wielen zonder spaken. Als antwoord bleef de deur gesloten, onverbiddelijker dan vroeger vaders nee. Wilde beesten luisteren in bladerdaken hun toegeknepen burgerwachters zien meer en weer valt geen komeet op dit huis neer. Gekraak aan het einde van deze lichte last. Welke gesmoorde trilling…

‘Mijn gemakkelijke zetel staat potsierlijk klaar met open armen, vertrouwde binnenkant, een vleugje nostalgie. De bel barst zwartgallig, mijn licht dooft mijn hemel, de Lethe cirkelzwaddert rond mijn hoofd. Het enige wat ik doe is mezelf horen reutelen. Nasaal gonst en basaal bonst het’ –trombose of geweten?- ‘Er zijn geen wachtenden voor…

yoga in new yorkse flat funky spiritiste wegen van de waarheid welk van haar nicotinegrijze levens schemert niet als knijpkatten door vrouwelijke mist en rijm kijk eens wat ik onder mijn nagels vind geen nood het is schitterend en uniek een peulschil en herboren het is de aarde die me zachtmoedig spietst wat was het dom straten glanzen…

Spreek de waarheid en alles stopt: spreek. Twee ogen vol mystieke berusting en onbreekbaar geduld musiceren als samenvallende scherven, leven voort als stralend gebroken en gelukkig licht. En toch, hiervoor weerklonk geen stukstuitend startschot. No stress. Okerpoederen camera’s cirkelen scherp en koelbloedig, toekomstvoorspellende aasgieren…

ooit hebt u er al van gehoord: opgewekt gemaakte stemmen die als lichte champagne bruisen lege aanval op de stilte, als verdediging van hun keel dat immer de weg naar het hart verstopt ooit hebt u er al van gehoord: het afgesloten hart in schimmelachtig donker, achter gecamoufleerde namen, gemaquilleerde koppen ooit hebt u het al gehoord…

Waar eindigt onze grenzeloze grootsheid? En toch, dat aanvaarden we niet. We willen wel weten wat na de dood of voor het leven komt dwaas gapen naar nooit houdt ons nu al bezig mijn god Hebt u me geschapen of enkel opgeheven uit natte klei van schimmelachtig donker O mijn god verzwijg het ons laat ons eeuwig dromen nog niet achterhaald…

Madame, wacht u alstublieft nog even de broospapieren ziel van deze vrouw is diep gezonken, ze kraakt plooiend, alternatief en monotoon kapot. Ik weet u ziet haar liggen, verstaat u me niet verkeerd zoals haar dood. Ze verbergt de gevallen stilte achter een bos bloemen. Haar tranen doen hen goed. Lange snikken rekken, trekken blaadjes los…

Ik stuur mezelf het huis uit. Genoeg gegaapt naar kalken kerstekindjes en monotone broze dromen. Vrijgelaten van hun inspiratieloze klokkenslag wil ik eigenhandig zijn huis bouwen of het hunne afbreken, koraalrif langs de Noordzee, met veel lucht, licht, prachtig uitzicht en weinig inhoud. Ik knokkel mijn conventies in elkaar, wars van…

De storm is gaan liggen op de zeebodem, werkt dieper in dan op uiterlijk vertoon, vertoont geen krimp, weigert te erkennen wat een storm zijn moet. Daar beneden bruist het van beweeglijkheid. Verwondering. De spiegel is onbuigzaamheid voorbij, kou en rimpelloos lijken nu hard door kunstige cosmeticaknepen verstard. Reeds rijst haar hand…

Zware gedachten van eindejaarsnachten liggen broeierig aan mijn voeten, in het dal van koks en kopers. De stad slaapt als een hond met kiespijn, ligt te bibberen in haar eigen zweet, mist hult haar in vochtige duisternis. Wolken zinken als uitgetelde wolven, klotsen krachteloos de bebouwde krater binnen. De stofzuiger is voorbij, de kosmos…

De natuur bloeit aan onze rug groene parasiet, verscholen paradijs. In herfstig getreur graven we ernaar. Daar schiet het beschut op naar voren. Zij draagt nu de sterren in blinkend koele knop. Nog gaan we voort. De wolk barst, waait de hemel weg. Bedeesd en statig wiebelen zij heen en weer, gezegend zijn de takken die mijn ogen openen,…

Dubbelzinnig snijdt het mes der tongen. Opgelikte verlokkingen, zinderende golven, liederlijke wapenen beloeren mijn kamp en wie rijzen er niet, drakenrijders van de taal, uit over het inzicht, de bergtop van een ander tot de afgedwongen zonneschijn van eigen gelijk? Eén woord en blokkendozen stuiken, struikelen tot scherven, duikelen aan…

zwartgesleepte sluier, soezende zomer tuimelt lichtvoetig als een vilten stemvork over ons glinsterdak, ondermaans bestaan krioelt van noten, zingt van opschudding, klinkt lentelijk, tot winterstof helderhoog zweeft, licht wordt als groeiend gras haar bloemen ten hemel richt alsof God spreekt, zij vergeten dat bangtrillende kou anders is dan…

het deinen, schijnen, doelloos wiegen van kaalgekrenkte ranke takken vergruizelt in het winterwoelen tot een wind grasgefezel tot een vlakte een bos baart, een duister hol thuisloze sterren kraken door het neergestorte meer ijszwarte spiegel van een heelal tot diep in de aarde stroomt de nacht weg, aan de kabbelende oevers leeft een…

paarsberookt mijn lucht zijn afgeschenen podium de sliert die gedag als verwelkende boterbloemen zegt aan de nachtegalen ruiselaars van leeglekkend wilgenhout aan de haren van moeder aarde waar vissen zweven en wolken heiligschennis zijn aan de uitgeschoten mensenknollen, hen laat hij hun betraliede winterkoppen houden, hen laat hij…

u aarzelt de zon een schaduw in het oor leven bestaat in uw ogen gaat een plan de ronde en houdt zich klein uw wielen verzwijgen wie en of ze zijn; eens heb ik in u een taal gelegd u houdt het allemaal voor bekeken geen woord denkt u loert op het verleden u houdt zich klein zon gunt u geen toekomst in uw leven vragen hij…

Het zog van asbest en prefab smog duikelde de hemel aan diggelen. Vloog hem onschuldig uitgelaten rond de nek, tot hij niets meer proefde naast klinkerende kasseien, zijn dodemansnest. Hij klopt met zijn kraakbeenfluwelen vingertoppen. Aan bij jou, zijn broer. Binnen is verder weg dan de maan. In de aangebrande ruit dansen de groene rafels…

Papieren dromen geven mij de schaduw van woorden die ooit bestaan. Ik reis over kolkende wateren waar woestenij en tropische liederen rinkaaneen weerklinken. Kades bestaan niet. Enkel de doorschijnende modder van de jungle en de uitgestrekte wind van de savanne betekenen voor mij de terminus. Passagiers begeleiden het eenzame galjoen op weg…

De roosverrotte bladeren ondersteunen een ongemakkelijke sfeer. Ook dode geesten treden uit verslenste vogelnesten. Ook zij slaan en trekken bangelijk op de vlucht. Droombeeld. Wordt zacht versperd, kordaat afgeblokt. In de schuimende muur staat mergzacht ‘vrieskou’ gekalligrafeerd. Hij nadert, slurpt de glazige zon aan diggelen. Alles lijkt…

Je insinuerende ogen een parodie op de dood slepen aan aan aan tot je beslist te slapen zoals het laatste blad van een boek hou je het einde open door de woorden los te laten vliegen over de spiegel komen ooit nog terug zoals de dood maar dan echt…

Zompigverwelkt behangpapier van bits en elektronische rillingen pelt droogjes de muren af, valt zonder echo He’s in Zijn eerste keer. Een hond trekt uitgelaten aan zijn leiband zoals de zon aan het vijverijs. Hij wil handschoenen. Gaat niet. Zie je, dit is complexloos groter dan onszelf. Druppels rinkelen zonder jouw toestemming. De natuur…

Dauw roept om berusting geen kou of hitte meer gewoon ochtend, licht de twijfel, de hoop een uitzicht op beterschap, al is die maar fictief. Laat ons geloven dat de lente nog kan komen. Rauwgrauwe hemelvlees verstrooit het verstofte graan boer staat machteloos heeft uit vrees de kleuren weggeveegd uit zijn bestaan. Die komen nooit meer…

ik vier de verandering de eigenheid van continenten op voorhand naast een houten palissade het korrelig zweven van een ballon een uitgetelde zon op zich komt u ook uw glas klinkt alvast uw antwoord hangt als een avond in de bomen, zo duidelijk onzichtbaar de knikkerige twijfel die huilt om kennis ‘de wereld is lang geleden al gestolen…

Drie ringen en een aktetas glimmen mijn neus voorbij nee hij is niet egoïstisch, werkt voor zijn nageslacht Het golvenspel ja nee de lift stijgt toch knisperig geknars de fluwelen lounge staat net hard genoeg Onderweg ruitenwasser dienaar van hun op maat gemaakte uitzicht het glas blinkt feller van beneden Ze zitten zo hoog dat de…

ouderwetse foto poederflits Meerstemmig kristallijn vlokkenkoor dwarrelt zangerig over het heikelkreunend hekje van het kerkhof Kou klappert zo duidelijk ik kan het zelfs niet meer bewijzen. Mijn vingers staan afgeleefd vastgezogen aan een ingevroren grafzerk. Hier ligt de Herinnering aan de zomers van ons leven. Ik ratel…

Uw dagen zijn geteld. U hebt er nog eindeloos veel in het vizier. Waarom zou u stoppen? Uw rijk is gekomen zoals in de bijbel. Plots is het er. Niets kan u bedreigen. Waarom moet u dan opnieuw beginnen? De eeuwigheid maakt bang. Die is normaal voor na het leven, en ik leef nu. Mijn rijk is niet mijn doel. Wanneer dat is bereikt, is er…

Ja ik laat mezelf spreken Niemand houdt me tegen ik ben trots op de eeuwigheid een eenzame rots in de bergen Wat de Brit in zijn parketten hal voelt bij tea time kan ik maar ervaren wanneer ik buiten ben, niet meer kan voelen finesse met een warme kant gewoon sec, zonder melk of honing daarvan genieten is een kunst grand cru zelfs…

Oktober. De dagen worden sneller moe en staan met tegenzin op. Het is nog donker hoor. Ze willen dat ik iets doe. Voor hen. Wij samen, wakker, toch? Of ik de kelders van de duinen weet wonen. Of de instelling voor Gesleten Dagen. Ze willen her en der zoetjes beter worden. Ja, maar zwijg. In haar ogen tonen de bloemen nog steeds de glimlach…

De rivier glanst van waterkeien tranen. Een rilling van muggen in brailleschrift. Ze dansen prikken in de spiegel alsof ze met hun kleinste teen de kogels uit het bloed van de wereld proberen op te vissen, uit te wissen. Schuiven uit op bemoste stenen. Wachten vanzelfsprekend als troost op verdriet tot de aarde begint te leven, te beven of…