225 resultaten.
Predikanten-lied
poëzie
3.0 met 9 stemmen 2.281 Hoe gezegend in ons land
Is het vak van Predikant! -
Godes hand rust, buiten kijf,
Zichtbaar op dit vroom bedrijf!
Dichters maakt alleen de Heer,
Predikanten mint hij zeer:
Daarom neemt men, dat is klaar,
Zoveel dichters bij hen waar.
Ík ben handelaar in graan,-
Met mijn dichten wil 't wel gaan:
Toch - ware ik een dominé...
't Wed dat…
Atheisten
poëzie
3.0 met 11 stemmen 2.168 Wat wil het reuk'loos vloekgespan
Dat U ontkent, o Heer?
O, komt de nood eens aan de man...
Zij buigen voor u neer.
Uw macht en Goedertierenheid -
Driest schenden zij haar aan,
En 't sterkste voor Uw goedheid pleit,
Dat Gij hen liet bestaan.
Hoe groot is Uw genade niet,
Dat gij dat galgenrot
Uw hoge Naam beschimpen liet,
In…
Het kruisje
poëzie
3.0 met 10 stemmen 3.781 De kinderen speelden op 't schelpenpad,
En deden een vond in 't zand;
Naar huis vloog de vinder, de kleinen schat
In de opgestoken hand.
Een waardeloos zilveren kruisje was 't,
Beschadigd door weer en tijd;
Drie lettertjes schenen er wel gekrast
In 't plaatje aan de achterzijd'.
De moeder…
Afgesneden astronaut
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 324 Houston we have-
aardse achtergrondspoken en fantasmes
zingen zijn helm vol impressies, de schaterlach
van landelijke pastoors in dorpen zonder huizen.
voldoende; regen afgewisseld met wat zon
en eens in het jaar kermis, hoogmis, kerstmis
dingen waar hij niet meer aan toe is:
holocausten genociden zwarte gaten
het flitst aan hem voorbij…
Kafka goes (on holiday)
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 187 De stoep stokt, botte salvo’s
ratelen als houten wielen zonder spaken.
Als antwoord bleef de deur gesloten, onverbiddelijker
dan vroeger vaders nee.
Wilde beesten luisteren in bladerdaken
hun toegeknepen burgerwachters zien meer
en weer valt geen komeet op dit huis neer.
Gekraak aan het einde van deze lichte last.
Welke gesmoorde trilling…
Dilemma
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 458 ‘Mijn gemakkelijke zetel staat potsierlijk klaar
met open armen, vertrouwde binnenkant, een vleugje
nostalgie. De bel barst zwartgallig, mijn licht dooft
mijn hemel, de Lethe cirkelzwaddert rond mijn hoofd.
Het enige wat ik doe is mezelf horen reutelen.
Nasaal gonst en basaal bonst het’ –trombose of geweten?-
‘Er zijn geen wachtenden voor…
new york
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 296 yoga in new yorkse flat
funky spiritiste wegen van
de waarheid welk van haar nicotinegrijze
levens schemert niet als knijpkatten
door vrouwelijke mist en rijm
kijk eens wat ik onder
mijn nagels vind geen nood
het is schitterend en uniek
een peulschil en herboren
het is de aarde die me
zachtmoedig spietst
wat was het dom
straten glanzen…
Wat vrouwen kunnen
hartenkreet
1.0 met 11 stemmen 1.976 Wat vrouwen kunnen
met niets dan levendige lichaamswarmte:
het met hun vingers bezingen van aangename dingen
omdat ze alle tien durven leven in en
met emotie –hij verbrokkelt en is bangelijk broos.
Het bijna rustgevende van tijdloos zwerven in
een afgesloten doos, zijn bed en andere
woordenloze oorden; haar niet meer willen zwijgen,
zijn…
Passion
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 707 Spreek de waarheid en alles stopt:
spreek. Twee ogen vol
mystieke berusting en onbreekbaar geduld
musiceren als samenvallende scherven,
leven voort als stralend gebroken en
gelukkig licht. En toch, hiervoor weerklonk
geen stukstuitend startschot.
No stress. Okerpoederen camera’s cirkelen
scherp en koelbloedig, toekomstvoorspellende
aasgieren…
Ooit hebt u er al van gehoord
netgedicht
1.0 met 9 stemmen 9.059 ooit hebt u er al van gehoord:
opgewekt gemaakte stemmen die als lichte
champagne bruisen
lege aanval op de stilte, als verdediging
van hun keel
dat immer de weg naar het hart verstopt
ooit hebt u er al van gehoord:
het afgesloten hart in schimmelachtig donker,
achter gecamoufleerde namen,
gemaquilleerde koppen
ooit hebt u het al gehoord…
IS, NEERLAND! DIT UW BEELD?
poëzie
3.0 met 7 stemmen 1.619 [Uit de Tweede Zang van: De Hollandsche Natie]
Op de eeuwige Alpen, dik met sneeuw en ijs omschorst,
Ontwringt de schone Rijn zich aan der bergen korst.
Eerst sluipt hij nietig voort, met ongewisse gangen,
Als een versmade beek, nauw waard een naam te ontvangen.
Allengskens aangegroeid, schiet hij langs breder boord
Met jonglings vuur en kracht…
A Dieu
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 448 Waar eindigt onze grenzeloze grootsheid?
En toch, dat aanvaarden we niet.
We willen wel weten wat
na de dood of voor het leven komt
dwaas gapen naar nooit
houdt ons nu al bezig
mijn god
Hebt u me geschapen
of enkel opgeheven
uit natte klei van
schimmelachtig donker
O mijn god
verzwijg het ons
laat ons eeuwig dromen
nog niet achterhaald…
Hades aan Demeter
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 687 Madame, wacht u alstublieft nog even
de broospapieren ziel van deze vrouw is
diep gezonken, ze kraakt plooiend, alternatief
en monotoon kapot. Ik weet
u ziet haar liggen, verstaat u me
niet verkeerd zoals haar dood.
Ze verbergt de gevallen stilte achter
een bos bloemen. Haar tranen doen hen goed.
Lange snikken rekken, trekken
blaadjes los…
Dr. Frankenstein
netgedicht
0.0 met 2 stemmen 353 Ik stuur mezelf het huis uit. Genoeg gegaapt
naar kalken kerstekindjes en monotone broze dromen.
Vrijgelaten van hun inspiratieloze klokkenslag
wil ik eigenhandig zijn
huis bouwen of het hunne afbreken,
koraalrif langs de Noordzee,
met veel lucht, licht, prachtig uitzicht
en weinig inhoud.
Ik knokkel mijn conventies in elkaar,
wars van…
Who is afraid of Naomi Wolf?
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 342 De storm is gaan liggen
op de zeebodem, werkt dieper in
dan op uiterlijk vertoon, vertoont
geen krimp, weigert te erkennen
wat een storm zijn moet. Daar
beneden bruist het van beweeglijkheid.
Verwondering.
De spiegel is onbuigzaamheid voorbij,
kou en rimpelloos lijken nu hard
door kunstige cosmeticaknepen verstard.
Reeds rijst haar hand…
Januari
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 459 Zware gedachten van eindejaarsnachten
liggen broeierig aan mijn voeten, in het dal
van koks en kopers.
De stad slaapt als een hond met kiespijn,
ligt te bibberen in haar eigen zweet,
mist hult haar in vochtige duisternis.
Wolken zinken als uitgetelde wolven,
klotsen krachteloos de bebouwde krater binnen.
De stofzuiger is voorbij, de kosmos…
Leliëngetreur
netgedicht
1.0 met 2 stemmen 227 De natuur bloeit aan onze rug
groene parasiet, verscholen paradijs.
In herfstig getreur graven we ernaar.
Daar schiet het beschut
op naar voren. Zij draagt nu
de sterren in blinkend koele knop. Nog gaan we voort.
De wolk barst, waait de hemel weg.
Bedeesd en statig wiebelen zij heen en weer,
gezegend zijn de takken die mijn ogen openen,…
Mes der tongen
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 246 Dubbelzinnig snijdt het mes der tongen.
Opgelikte verlokkingen, zinderende golven,
liederlijke wapenen beloeren mijn kamp en wie
rijzen er niet, drakenrijders van de taal, uit
over het inzicht, de bergtop van een ander
tot de afgedwongen zonneschijn van eigen gelijk?
Eén woord en blokkendozen stuiken,
struikelen tot scherven, duikelen aan…
Advent
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 1.060 zwartgesleepte sluier, soezende zomer
tuimelt lichtvoetig als een vilten stemvork
over ons glinsterdak, ondermaans bestaan
krioelt van noten, zingt van opschudding, klinkt
lentelijk, tot winterstof helderhoog zweeft,
licht wordt als groeiend gras haar bloemen
ten hemel richt alsof God spreekt, zij
vergeten dat bangtrillende kou
anders is dan…
Ode aan december
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 318 het deinen, schijnen, doelloos
wiegen van kaalgekrenkte ranke takken
vergruizelt in het winterwoelen tot een wind
grasgefezel tot een vlakte
een bos baart, een duister hol
thuisloze sterren kraken
door het neergestorte meer
ijszwarte spiegel van een heelal
tot diep in de aarde
stroomt de nacht weg,
aan de kabbelende oevers
leeft een…
Avondland
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 946 paarsberookt mijn lucht
zijn afgeschenen podium
de sliert die gedag als
verwelkende boterbloemen zegt
aan de nachtegalen ruiselaars
van leeglekkend wilgenhout
aan de haren van moeder aarde
waar vissen zweven en wolken
heiligschennis zijn
aan de uitgeschoten mensenknollen, hen
laat hij hun betraliede winterkoppen houden, hen
laat hij…
De laatste Trabant
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 784 u aarzelt
de zon een schaduw
in het oor
leven bestaat
in uw ogen gaat een
plan de ronde
en houdt zich klein
uw wielen verzwijgen
wie en of ze zijn; eens heb ik
in u een taal gelegd
u houdt het allemaal
voor bekeken geen woord denkt u
loert op het verleden
u houdt zich klein
zon gunt u geen
toekomst in uw leven
vragen hij…
Dubbel glas
netgedicht
0.0 met 2 stemmen 1.929 Het zog van asbest en prefab smog duikelde
de hemel aan diggelen. Vloog hem onschuldig
uitgelaten rond de nek, tot hij niets meer proefde
naast klinkerende kasseien, zijn dodemansnest.
Hij klopt met zijn kraakbeenfluwelen vingertoppen.
Aan bij jou, zijn broer. Binnen
is verder weg dan de maan. In de aangebrande ruit
dansen de groene rafels…
Gezonken boot
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 298 Papieren dromen geven mij de schaduw
van woorden die ooit bestaan. Ik reis
over kolkende wateren waar woestenij
en tropische liederen rinkaaneen weerklinken.
Kades bestaan niet. Enkel de doorschijnende modder
van de jungle en de uitgestrekte wind van de savanne
betekenen voor mij de terminus. Passagiers
begeleiden het eenzame galjoen
op weg…
Noach
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 653 De roosverrotte bladeren ondersteunen een
ongemakkelijke sfeer. Ook dode geesten treden
uit verslenste vogelnesten. Ook zij slaan en trekken
bangelijk op de vlucht.
Droombeeld. Wordt zacht versperd, kordaat afgeblokt.
In de schuimende muur staat mergzacht
‘vrieskou’ gekalligrafeerd. Hij nadert,
slurpt de glazige zon aan diggelen.
Alles lijkt…
Schijn
netgedicht
2.0 met 8 stemmen 600 Je insinuerende ogen
een parodie op de dood
slepen aan aan aan
tot je beslist
te slapen
zoals het laatste blad van een boek
hou je het einde open
door de woorden los te laten
vliegen over de spiegel
komen ooit nog terug
zoals de dood
maar dan echt…
The Matrix Unloaded
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 284 Zompigverwelkt behangpapier van bits en
elektronische rillingen
pelt droogjes de muren af, valt
zonder echo
He’s in
Zijn eerste keer. Een hond trekt uitgelaten aan
zijn leiband zoals de zon aan het vijverijs. Hij wil
handschoenen. Gaat niet. Zie je, dit is complexloos
groter dan onszelf. Druppels rinkelen
zonder jouw toestemming. De natuur…
Oktoberblues
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 542 Dauw roept om berusting
geen kou of hitte meer
gewoon ochtend, licht
de twijfel, de hoop een uitzicht
op beterschap, al is die maar fictief.
Laat ons geloven
dat de lente
nog kan komen.
Rauwgrauwe hemelvlees
verstrooit het verstofte graan
boer staat machteloos heeft uit vrees
de kleuren weggeveegd uit zijn bestaan.
Die komen nooit meer…
Overzeese duisternis
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 284 ik vier de verandering
de eigenheid van continenten
op voorhand naast een houten palissade
het korrelig zweven van een ballon een uitgetelde
zon op zich
komt u ook
uw glas klinkt alvast
uw antwoord hangt als een avond
in de bomen, zo duidelijk onzichtbaar
de knikkerige twijfel die huilt om kennis
‘de wereld is lang geleden al
gestolen…
Business
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 1.197 Drie ringen en een aktetas glimmen
mijn neus voorbij nee hij is niet
egoïstisch, werkt voor zijn nageslacht
Het golvenspel ja
nee de lift stijgt toch
knisperig geknars
de fluwelen lounge staat net hard
genoeg
Onderweg
ruitenwasser dienaar van hun
op maat gemaakte uitzicht het glas
blinkt feller van beneden
Ze zitten
zo hoog dat de…