Alle inzendingen van Pama

Globalisering? grenzen op een kier, wie laat de tolbrug zakken? Papieren humaniteit, mozaïek wordt nooit transparant. barsten in haar voegen. Oude wereld haalt de bruggen op, ademen onze mussen vrijer? Zinloos geweld perst verwachting en schrale hoop tot bittere sappen. Vrouwen, kinderen weven dromen, waarover de wereld struikelt…

Wat vrij leven is voor mensen, en lucht en ruimte laat voor vogels bestaat zich daarin vrij te wensen, wat de oceaan is voor de scholen vissen, vergaat in onuitgesproken woorden, resoneert in kristallen stemmen die voorgoed gebroken werden, naast al het bloed dat werd verspild. Blijft het hangen in een geur van schijn , houdt dat de…

Wanneer ik morgen sterven zal mijn zoon, word ik dat kleine kind, die allerkleinste jongen die je in je armen neemt, vervreemd me niet van een innige wens te sterven in mijn eigen huis, als ware een waarachtig mens. Ontkleed me van angsten als menselijk wezen en leg mij in het oude ledikant , waarin ook jij geboren werd, vertel me je…

Er komt weer een klein beetje geluid uit, nog niet voldoende om het hele verhaal te vertellen, dus dan maar even via dit gedicht, verder moet je mij niets vragen, ik zal het maar eenzijdig beschrijven, de update van de afgelopen dagen. Onwerkelijk als je lange dagen je stem moet missen, het valt me nu pas op hoe vaak ik eigenlijk iets…

De zon bebroedt de klei en aarde, stileert de broze schaal van eigenwaarde, op haar wolk speelt een ongedwongen kind, wordt geraakt door het gevederd licht, als duizend lampionnen in het duister. Tijd verschuift het zachte dons, bepaalt het gewicht uit de ruïnes van het verleden en steelt voedsel uit de harten van de hemelkar, waar…

Ze is slechts een silhouet, duivels spel in avontuur, hierin werd ik overklast, recht door mij en puur in mijn gevoel gekrast, haar schaduw kleurt de graven wit, komt helder dichterbij, ik schilder mijn ruimte op het broze pallet van onstuimige eerbaarheid. Ik strijk mijn streken met een droge kwast, lees de verlichte tred in…

Zichtbare lente heeft de kussen geschud, herboren, sneeuw in morgengloren. Merkstenen van leven, bottende knoppen, schoonheid in versteende sterren. Rijp in de toekomst, streling van betekenissen, bekleedt met woorden. Met alles of niets vergelijkbaar in beweging, er is niets dan tijd. Rand van het getij, vrijheid in zeeën van…

Ik heb voor mijn beminden het laatste en het mooiste bewaard,de geur van regenbloesems uit de linden, of uit de krakende kruinen van een populier, boven de onverstoorbare stemmen uit de vlier, ontstaan uit de hachelijke momenten van twijfel, het verraad gelost door spits- vondigheid, door lief en leed in onderscheid, het evenwicht…

Het pad in de heemtuin liep dood, heb het zelf zo willen kiezen, om uit alle omwegen niets te verliezen, er is geen voldoende tijd meer om te belopen, we komen elkaar wel ergens tegen, een kringloop niet van willekeurige gevaar ontbloot, ik tors het kruid van marmeren zerken, deemoedig mors ik de verweerde letters waar de levens bewijzering…

Kan nog steeds niet zwemmen, eb en vloed vloeien mij te vluchtig, vermijd dat ik staar naar de navel van de onvoltooide tijden, waaruit mensen hun kansen haakten uit de lentezon, schaduwen getooid met gekleurde linten, geschetst in aquarellen van hun vragen, waarin schade en schande ballancerend werd gedragen op een zilver blad, in…

IJle spinnenrag vangt stemmen op, uit de nissen van de boezemkamers, levend stof opgerakeld door mijn adem,al hoewel ik lang vertrokken was, blijven er vage afdrukken achter op een leeg matras en in alle vragen die je in de spiegels van mijn ogen las. Op die dag hoef je mij niet meer te zoeken, op de beslagen ruiten verdwijnen contouren…

Vanuit een trage schoep van tijd en lentewinden reiken bomen slapend naar elkaar, gras groeit alleen op zonnedagen, emotie rent als kippenvel over vlakten van de aarde tot aan grenzen waarin mensen zich herkennen. Tekent de passie uit het bloed van oude zuilen, mozaïek over de grond gezaaid als duizend sterren, gekleurde lampionnen…

Vanuit verloren stilten, boren miljoenen vragen zovele gaten in gordijnen van het paradijs, steeds meer licht priemt door onwrikbare schaduwen, waarin onmacht wordt beleefd, wanneer het verloren bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid. Er kleeft smart van het geweten aan ieders handen, geronnen in de harten van rechtvaardigheid…

De luie dag is weer gekomen, mijn blik op de tijd is weids, ik peddel fietsend huiswaarts om verder uit te dromen, neem afscheid van het korzelig zand, het duin en horizon zijn beknopt, de lucht gefopt door wolken bijeen gedreven schapen. Ze gloeien en worden rossig wollig vanuit het oosten, een brutale meeuw die mijn teksten overstijgt…

Talloos het geluid waar mens en macht degens kruist, ruist de kleinste twijg. Veulens van de morgen, emoties van de leegte, hoefslag in de wind. Kinderen uit sagen, verstillen dictaturen, model van hun gelijk. Molens malen meel verrijkt het goud uit aarde in een ongelijk deel. Fossiel gelaagd steen zover de stem kan dragen…

Zo maar gelaten, een ongemeubileerde kamer met de gordijnen dicht, kieren zonlicht in de leegte waar het evenbeeld van achterhaalde motieven op verbleken, strepen op het behang waarvan de wind en waarden zich hebben losgerukt. In een laatste groteske snik, de neuzen tegen de beslagen ramen drukt, zich naar binnen keert en aan de…

Stromen Fados en brakke tranen glijden langs haar wangen, vloeiend goud van de Taag, druppels gloeiend klaaggezang verheffen zich in het hart, laat het sneller kloppen aan de oevers van mijn zwanenzang en in de snaren van de ziel, door de magie van klanken van alledag tot elkaar verbonden. Het heeft mij verslonden, veroverd…

Ik moest wennen aan de zon, aan de smaak van bacaljau, volksvoedsel in alle geuren van de ‘coleur locale’, en aan de moderate stijfsel van de altijd aanwezige was in de nauwe stegen, die als grauwe voile aan een schaarse hemel, ontstegen aan de mediterane rouw en de tijd, Caroteen zich clustert in bladders, naast het blauw op oude…

Zinnen, geef mij zinnen als het gulden vlies om mij heen, onzichtbare deken van een al betreden toekomst lijkt eerder dan voorheen, valt te hopen dat de nachten sneller vallen. Vooruitlopen op de toekomst zonder kwetsbaarheid, word ik hoge priester in de schreden van de lente, snoer ik onuitgesproken woorden om mijn lijf tot een midddel…

Verlaten dier, treedt uit je schaduuwen, wat zit je nog te mijmeren hier, er is brood, er zijn spelen, loop niet in dood in je levensspoor je lot achterna, je verlangen versleten tot schrander dier. Het is om even hoe je mag heten, toch zal ik je strelen, om zovele dromen met je te delen, de zwakheid van je kracht, tot mij zal…

De dichter wendt het slechts voor, hij veinst zichzelf door en door dat hij voorwendt zelf de pijn te zijn, een gewortelde gevoelde pijn. En zij die lazen wat hij bedoelde, zich invoelt in de gelezen pijn niet de twee waarvoor hij geleden had daarin ook de hare niet kon zijn. Hij rijdt op zijn rails in 't rond,tot groot vermaak van…

Evenwicht in het extreme de wereld uitgesneden, langs sjablonen van het gedoceerd geweld (?) gevoegd uit de specie van ongelijke bouw - stenen,ingelegd met zweet van het zwoegen,waar geronnen bloed niet meer uit kan treden. Daar groeit geen tierig mos, zelfs geen onkruid welt in gave grond, het dode licht erboven heeft een eigen plicht…

Door alle poriën parfumeer je mij, van beider willekeur zijn we vrij, handen smelten op zachte dijen en in donkere plooien van de nachten, na het waken van de ochtenden kan alleen die ene geur mij raken. Je lachte om de verwondering, ik moest wachten tot onze tijd in as zou vergaan, en die verging, jij bleef om een naam te dopen in…

Vreemde gedachten verlopen in een goede orde en in hun gemeten pas en tempo die niet zinloos zijn, slechts herinneringen die voorbij gaan in hun intrinsieke schijn in een vervallen aards gerief, wanneer het oude stierf nooit meer in z’n originele lijst te zijn gehangen in de galerij van onvervulde wensen. Wat smeekt naar nieuw leven…

Zonnen als behang, onbeweeglijk boven werelden als medaillons waar de toekomst ligt geschoren, in het onkruid van de golven, draag het tij en ontij in gelijke maten met me mee, om de nek van de tijd geborgen, een doolhof van de aardse stee en in de boezemkamers van de hartslag in het ongezouten leven, gedolven uit het ritme van seizoenen en…

Iedere spartelende letter als vis vaak gevangen in vertroebeld water, het wijze net met wijde mazen bleek te groot, om daarmee nieuwe alinea's in te blazen, ketter tot in de schoot. Iedere verwachting teruggevallen als afgeschoten pijl, bedoeld om doel te raken, gegrepen door de zwaartekracht van het cynisme, terug te vallen…

Het einde, mijn voorgeplande dood, vermaan mij als je tot mij spreekt, ik stond aan je deur te luisteren, wat voor boodschap je brengen zou, berooft mijn zinnen van elk schaduwwoord wat mij opbeurt en weer breekt, de rust predikt in mijn overladen hoofd. Gelijk een zwaan, die schuchter de veren strijkt, zich dompelt in het koele…

Zijn het oude vriendinnen of schaduwen van ongrijpbare schimmen die mij de rust niet gunnen om de raven van de nacht te weerstreven? Verzuurde woorden stijgen uit hun duistere graven die zich aan het gemoed van de ochtenden laven. Een glimp, waarin het eerste licht als stille traan geboren wordt, gedachten verleggen schaduwen over…

Oh die liefde, als kind te spelen dat ik onder het hart zal dragen, we zullen er samen van eten om aan ieder te verdelen, ook als zon en maan hun baan zullen vertragen, tot in de diepste kleuren van Eros fluit, door de zoete dood getroffen. Spreekt hij de mythische voorspelling uit, steekt al zijn geuren in het verlangen van een bedwelmende…

Het kind slaapt naast de schelp, nóg ongebonden, nóg ongeschonden, voor haar als winnaar is een lauwerkrans geraapt. Stil verschijnt licht in haar verhaal uit een versje op een kaartje, uit het hart verzonden, een ongeschreven taal, opent het inzicht dat een vers iets levends raakt in de schoot van het ongewisse. Wat dat kind…