Solidair ?

Er komt weer een klein beetje geluid uit, nog
niet voldoende om het hele verhaal te vertellen,
dus dan maar even via dit gedicht, verder moet
je mij niets vragen, ik zal het maar eenzijdig
beschrijven, de update van de afgelopen dagen.

Onwerkelijk als je lange dagen je stem moet missen,
het valt me nu pas op hoe vaak ik eigenlijk iets wil
zeggen,wil reageren, wil delen met de mensen, dat gaat
dan niet, want de juiste toon is weg. De gesprekken in
de gangen gaan langs mij door, door de beperking,
sta ik buiten en er even alleen voor en loop ongemakkelijk
in hun verbale spoor, het enige wat mij nog rest is het
te laten gaan, misschien - voor mij - de ultieme test.

Hoe meer men helpen wil, hoe meer raak ik gefrustreerd,
in woord en zinnen val ik stil, verlengstuk van mijn
levende gedachten, men moet stoppen met de
verwachting anders wordt ik gek, naast het fenomeen
dat mensen fluisteren of zeggen helemaal niets alsof
ik een overdraagbare ziekte heb.

Mijn houding resulteert in consequenties, nu vraagt
niemand vraagt mij meer wat, men wordt onzeker en
ik word een toeschouwer van - mij eigen komisch -
en werelds onvermogen. Ik heb het masker opgezet met
de oneindige glimlach van de Boeddha in de hoop alle
overtollige vragen te verdoezelen.

Ik val stil bij de stilte vanzelfsprekendheid die mij
bekruipt, een vorm van angst die binnensluipt dat deze
stilte blijvend is en bij het idee dat mensen permanent
niet meer worden gehoord en definitief buitengesloten
zijn, om in vrijheid hun gedachten te openbaren - en
van buitenaf - in de kiem worden gesmoord.
Het maakt mij - vanuit mijn tijdelijke ongemak – solidair
met iedereen die niet openlijk spreken kan of mag.

Zie ook: http://www.pamapoems.nl

Schrijver: pama, 7 mei 2011

pebmartenskpnmail.nl

Solidair door tijdelijk ongemak ?

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 266