Alle inzendingen over liefde

Vrijen is ontzettend fijn, Helemaal op te gaan in elkaar, Te voelen om één te zijn, Dat gevoel is zo wonderbaar, Je wel in eeuwigheid wil vrijen, Dat gevoel nooit te verlaten, Je samen zalig te vermeien, We alles om ons heen vergaten. Vrijen begint al in de babytijd, Op de moederschoot, D'kalverliefde in de pubertijd, Dan in de huwelijksboot…

De nieuwe geliefde van 'n goede relatie van me, een mooie mevrouw verraste me met 2 zelfgemaakte appel/groente gebakjes het aantal van 2 klopt bij mij altijd 2 gebakjes in een horecazaak met verse muntthee of romige cappucinno  maar nu haar talent op een privé-locatie in Doorn het 1ste gebakje boterzachte flensjes van appelschuifjes de…

sinds het harnas van zijn hart is afgegleden blijken er geen grenzen te bestaan aan hun liefde en de dromen die zij delen haar glimlach is de zaligheid zelve waardoor hij alle twijfel kan laten gaan hij durft zijn ogen nu op het droge van een toekomst samen neer te leggen zonder angst voor de onvermijdelijkheid van hoge golven zolang zij…

Mag ik jouw tranen drogen, als je de weg even niet ziet? Mag ik dan jouw handen vasthouden, om je te troosten in het verdriet? Mag ik met je meelopen, naar de zon zomaar op elke nieuwe dag? Mag ik dan in je oor fluisteren, alles wat de toekomst dragen mag. Mag ik je kussen, met op de achtergrond de grote maan? Mag ik dan voor eeuwig…

alle nimfen, muzen en godinnen zouden niets liever willen dan dat zij de schoonheid konden evenaren van haar haar ogen zijn ongelogen de zuiverste die ooit op aarde hebben rondgezworven of op welke plek van waarde dan ook dus waarom zou de beste poëet ter rivierenlande haar met tweederangs beelden of uitgewoonde woorden eren?…

kleren aangedaan om uit te laten glijden de kussenkasten leeg getrokken omdat jij komt elkaar de liefde lezen bij het binnenwaaiende geluid van een gewone werkdag de adem inhouden over onze lange ruggen waszachte krabnagels warme plooien wekken sluimerhuid ontdekken oneindig ver onze blik tongel in mijn frommelmond tingel in alle…

laten we dan liefste vanavond in de donkere straten van het verdriet als struikrovers de tijd belagen laten we de tijd in ons ten onder laten gaan en tijdeloos enkel maar in blauw vanavond vonkenschietend samen verder gaan…

Zullen we Zullen we samen sterren kijken bestel jij dan de nacht ergens in het korenveld of aan de rand van de zee dan vraag ik de wind of ze lief wil zijn zullen we samen wensen dat er een of meer vallen zullen we samen dan weer het licht laten schijnen de wind laten ruisen en de dag weer aangaan zullen we ?…

Hoe zal ik u toch noemen? Wanneer uw blikken in mij schijnen en al mijn lijden doen verdwijnen; wanneer uwe ogen liefde stralen en, als de beken in de dalen de bloemekens zo fris besproeien, mijn hart met zoete lust bevloeien: Hoe zal ik u toch noemen? Hoe zal ik u toch noemen? Wanneer gij in het kruid verscholen, waar vogelen vol liefde…

Mag ik naar je verlangen met vitale belangen nabij horizonnen in onbekende afstanden tussen maagdelijke dromen ogen, handen en handelingen? wil ik met je dansen in deze armoede onder zure regen in de klamme nacht tussen alle zwetende mensenhanden of zal ik thuisblijven in dit verziekte milieu van olifanten in een porseleinkast gezapig…

Mijn hongerige huid hunkert Naar de streling van handen, De zachte kusjes van lipjes, De lieve likjes van ’n tongetje. Mijn hongerige huid hunkert Naar de huid van ’n vrouw, De warmte van haar bloed, De zucht van haar adem. Die hunkering, de liefdeskoorts, Die mijn verlangend hart Doet overslaan, Mijn hete adem doet stokken,…

De dingen hebben soms eenzelfde naam: een lichte kus, elkaar verwilderd bijten, zacht mokken, blindelings met huisraad smijten, vreemd, het valt alles onder liefde saam. Wie liefheeft en daar langzaam aan gewent, ontdekt verbijsterd achter maan en rozen, het kleine strijdperk van twee tomelozen, waar men elkaar om beurten tart en temt. Eerst…

Zij, kuste mij de eerste maal, De tweede keer, de derde maal, Ze kuste mij ontelbre keren, Telkens weer, en weer. Ze kon er geen genoeg van krijgen, En ik? Ik evenmin, Al vanaf ’t allereerste begin, Wilde ’k het eeuwig zou blijven duren. Het gemis is onverdraaglijk, Ik mis haar kussen zo, Alleen in mijn dromen, Daar, blijven ze nog…

In bloedverzachtende doortastendheid, welteverstaan: “Zie de kapitein achter bergen aan blijven gaan!” En suizen deed ’t: tekort schoten woorden na elkaar, vervaarlijk opeenvolgend, uit zijn comfortabele ruimte, uit zijn sprekende mond die verzuimde te pruimen wat de wereld aanbood, nooit echt inbond, doch niet echt van zich afbeet…

langzaam ontwaken een ziel zonder leeftijd een kind dat ontdekt knisperende bladeren doorbreken stille stilte hier en nu vogels zingen anders luisteren zacht, melodieus levenslied, liefdeslied dansen in een plas neuriën als niemand luistert verrijkt, bereikt ommekeer op een liefdespad langzaam ontwaakt de ziel van liefde binnenin…

Liefde gaat door de huid, Een aanraking van die ander, Worden aangeraakt door d'ander, Siddering, opwinding, extase. Liefde gaat door de huid, Huid op huid, strelende handen, Proevende tongen, huid op huid, Egoïstische verlangens, Altruïstische kusjes, streeltjes, Genotbrengend, genotontvangend, Huid op huid overgebracht.…

Er kronkelt een romance door de woestijnen, een hart dat weer met haar en mij mee vloog. De lucht spiegelt, houdt weer haar betoog — in ’t slapend land zoekt zij de lijnen. Een sonate houdt wacht, stemt tot denken, speelt met de vlakte en de sombere lucht, ze ergert zich aan zijn zwakke gezucht en de niet bij passende geschenken. Soms…

je kuste niet alleen mij maar ín mij kuste je ook de hele wereld…

zoals de koelte 's nachts langs lelies en langs rozen als wit koraal en parels diep in zee zoals wat schoon is rustig schuilt maar straalt wanneer ik schouwen wil zo meen ik dat ook jij bent als melk als leem en 't bleke rood van vaal gesteent of porselein zoals wat ver is en gering lang vergeten voor het oud is zoals een…

Als we dan liefhebben, liefhebben tussen veel papier, holle mannen en metaal, laten we dan liefhebben, zoals mij goeddunkt: Liefhebben met de rust van de onrust, niet die van de routine, elkaars ogen verliezen en weer ontdekken, voorbij de huizen gaan, het land in, de streling van onbekende struiken ondergaan, de wind proeven op een steeds…

botergaar druipt langs mijn kin in mijn schoot ‘t vocht dat deze trage dag haar glans geven zal mijn zachte zucht naar meer vruchten van verlangen lyrisch fladderende vlinders zo’n zon die aanvoelt als dat prilste begin toen van ‘t voorbije getijde terwijl ik zit te eten blijven beelden nog als bladeren hangen aan stelen van…

Vannacht heb ik een zoen begraven. Hij lag dertien maanden tussen ons in en jij had al een paar keer gevraagd: wat ligt daar nou toch steeds. Toen je eindelijk sliep, drukte ik de zoen met mijn lippen in een doosje vol watten en liep naar de tuin. Daar groef ik een graf van twee monden diep onder de beuk. De duizend zoenen die volgend jaar…

Ik wil uit mijn kamer ontvluchten De bekoring van je gelaat, Het zweeft in de wolkenluchten, Al boven de grauwe straat. De mensen doen wijze verhalen, Niets begrijp ik van hun gepraat. Tussen anderen en mij zie ik stralen De bekoring van je gelaat. En wil ik boeken lezen, Ik weet niet wat er in staat. Tussen mij en het boek komt gerezen…

Ik proef je zoete lippen, Die ik wil kussen, Ik voel je lieve zachte lijf, Dat ik wil strelen, Ik ruik de geur van je haren, Waarin ik wil kroelen, Ik zie in de pupillen van je ogen, Waarin ik wil verdrinken, Ik hoor je fluwelen stem, Die noemt mijn naam, Wou ik ging gans op in jou!…

Mijn avond begon nogal saai, ik stond daar tussen mensen die ik niet echt kende. Toen zag ik jou. Eerlijk, ik wou je eerst vermijden, ik luisterde naar mijn buikgevoel. Maar toen jouw aanraking, ons gesprek toen begon mijn avond pas echt. Mijn buikgevoel zei ineens iets anders, alsof ik je al jaren kende. Er was een klik, jij werd…

Wat je haat voedt, is ook wat je in angst doet leven. wat jou kwaad maakt, moet je niet teveel aandacht geven.…

Ik kijk in prachtige ogen: grijs blauw groen, ze leggen een brug naar de groene ogen die ik me herinner uit het toen. Dwaal af naar de plek diep in mij waar ik zolang niet meer kon komen, voel een hartstocht die in de mist was meegenomen. Ik kies daarom voor het nu, voor het mooie dat er plots weer is, en zoek met haar naar wat wij zolang…

ik had hoop en ja diep vanbinnen weet ik dat ik die had moet veranderen naar heb. ik heb nog elke dag hoop, hoop op dat het nog iets gaat worden of iets kleins. maar inplaats van het hoop gevoel ga ik dat moeten veranderen naar een gemis ook al is er niks echts te missen. en hoe vaak ik mij afvraag waarom nu nu die radio stilte en eerst al die dingen…

De rode zon zakt langzaam in de zee, Neemt deze dag met zich mee, Wijl wij hand in hand, Staand met onze voeten in ’t zand, Wachten tot de sterren en de maan Ons begroeten gaan, Om ons te vergezellen in de nacht, Bij de liefde, die ons wacht. De brekende golven in de branding Lichten wit op in ’t duister, Zand licht groen op onder onze…

een stevige wind waait en stuurt jouw blik naar de einder tussen fier fladderende haren, recht vooruit, naar het onomkeerbare, welke nimmer draait doch je hart volgt niets anders meer als men waarlijk op de liefde stuit die onweerstaanbaar is en al wat aards is dooft. waar vuur en vlam weer worden verenigd zo die al voor ieder in de eeuwigheid…