Alle inzendingen over ziekte

Laat ik er maar een boodschappenbriefje van maken dan vergeet ik niets een boodschappenbriefje voor mijn huisarts want 1 maal op zijn behandelkamer voel je je altijd wat beter en wil je niet klagen, zeuren maar de nasleep van de longontsteking valt mij zwaar nu in de 4 maand na de ziekenhuisopname hoest en proest ik nog een lieve lust maar…

De nooddeur viel in’t slot Roofing onder zijn zolen Bleef zonder twijfel Even stil staan Hier, op het dak Van de kantoren Waar hij nimmer Had gewerkt Hier houdt het op Hij wenst zichzelf Een behouden stop Klaar voor het uitvoeren Van zijn laatste actie Bevrijd van beslissen Stapt hij van het dak Het kriebelt Hij kijkt omlaag…

Ik ben blij ik ben opgelucht de CT Scan heeft uitgewezen geen onderliggend lijden nog wel wat vastzittende slijmen Die gaan we ophoesten dat gaan we stomend bedwingen met zingen, zingen en zingen en met spreken en goed ademen adem in, adem uit, slijmen d'r uit En veel drinken: water, water, water met luchtwegenkruiden met longkruiden…

zij is de werkelijkheid ontstegen vergeet zichzelve keer op keer vraagt heb ik ooit een kind gekregen en zo ja van wie ook weer...…

Hopen op een wonder waarin ik niet geloof een verlenging, weer kunnen wat gewone mensen doen op gewone dagen, eten en niet verdrietig zijn Aansterken, mezelf restaureren de namen van mijn ziektes niet meer nodig hebben Alleen mijn neus is gezond zet me in mijn eigen stank ruikt waar het naar toe gaat Duiven koeren klaaglijker kauwen…

Geprezen zij dit nu Waarin ik dit schrijven kan Woorden pijnloos kan laten dansen Laat dit altijd mijn nu zijn En niet het nu worden van de mensen op de geriatrische afdeling Dat godsamme Ook eens míjn nu zal zijn Dan zal ik het nu vervloeken En er niets aan hebben Dat het nu ooit anders was…

Na 4 dagen en 3 nachten OLVG, oost weer 'de Jordaan' thuis uit het ziekenhuis Maar m'n thuis voelt nog als een ziekenhuis met mijn man als broeder, de ziekenbroeder Mijn bed als een ziekenhuisbed maar zonder alle elektronisch foefjes De eerste nacht deed niet onder voor de vorige ik versleet door transpiratie 7 T shirts Maar gelukkig…

Zij is haar eigen weg verloren, de kern uit haar bestaan. Het ochtendlicht kan niet meer bekoren, vaak blijft ze zonder aanleiding zomaar staan. Ze kijkt dan om zich heen, de meeste zijn nu vreemden. Vaak herkent ze er zelf geen één, ja vaag iets uit het verleden. Graag zou ze deze nieuwe wereld willen delen, die woelige woeste zee. Maar…

waar jij zichtbaar worstelt met heden en verleden zijn heel gewone dingen in jouw doen en laten niet vanzelfsprekend meer zonder een kalender heb je vaker geen idee van de dag en datum gisteren en morgen zijn vreemde begrippen je verwart de seizoenen net als de dag en nacht wat ooit eens gebeurde gebeurt bij jou vandaag straks…

Langzamerhand krijgt de doorsnee-nederlander het in de gaten (jawel, mentaal): het wordt gevaarlijk je direct te uiten. Voor een speldeprik heet je racist. Onze gastvrijheid ligt in duigen... We staan met z'n allen onder censuur. Maar HIER kan ik nog mondig zijn: 'Mensen, moslims dulden geen tegenspraak! Hun stamhoofd heeft altijd…

Mijn dochter Giulia van 17, zwaar beperkt Wordt 24/7 verzorgd door haar moeder En door moeders samengestelde Zorgteam Zij maken gezamenlijk innig liefdevol Gehandicapte Giulia bijna ‘onbeperkt’ Binnen de door haar aangegeven mogelijkheden Als ik het als Papa Jan Op een afstandje bekijk Beklijft mij intense dankbaarheid Die dankbaarheid…

Gezeten in zacht gras tussen twee schaduwstruiken mijmert de verlamde man over lang vervlogen jaren waarin lang wandelingen zijn ware lust waren de verte steeds wenkte veel nieuws en verrassingen liet ontdekken onderdrukt gezoem een plotselinge prik de boze hommel wekt hem uit die gedachtenwaas uren kijkt hij om zich heen slaat…

toen we ontwaakten voor dag en dauw in het deprimerende hotel mocht je niks meer eten dus ontbeet ik ook niet toen we de draaideur door gingen en de lift in stapten dacht ik terug aan het zwarte monster dat we op de echo zagen toen de afdelingsdeuren openzwaaiden en ze je wezen welk bed wilde ik je in een deken wikkelen je optillen en met…

De sleutel van mijn geheugen Had ik even weggelegd Vergeten waar is geen leugen Of is dat net gezegd?…

Vrijdag, 21 juni 2024, de langste dag, de dag dat ik dit als vader en RijksDichter van Ons Koninkrijk der Nederlanden toevertrouw aan de openbaarheid!! BIO VAKANTIEOORD Zit ik in een film Of in de werkelijkheid De actuele werkelijkheid Van gehandicapte mensen jong en oud Woensdag, 19 juni 1974 Ik kan me goed herinneren van vroeger In…

het was niet dat ze zijn stem niet hoorde ze voelde alleen de kilte die haar lijf besloop het was niet dat ze hem niet zag ze staarde alleen naar zijn bewegende mond het was niet dat ze niet op hem reageerde ze glimlachte alleen flauw knikte ja of nee zoals verwacht het was niet dat ze te lang bleef zitten toen…

Ik zou je kunnen zeggen dat het ging, toen ik na 45 uur uit die hel van een coma ontwaakte kortetermijngeheugen gebombardeerd, ge- devalueerd trainen, trainen en nog eens trainen; per- fect wordt 't niet maar verloren daarentegen eveneens geenszins duivels lachten sardonisch en trokken zich terug terwijl de andere kant zegevierend lachte…

ben jij dat dr wim in je ziekenhuisbed met twintig knoppen waarin je toch je draai nooit vindt denk je aan je kinderbedje waarin je een kruik kreeg als het koud was of aan je schoolvriendje elke dag alles en toch zo spoorloos aan het kantoor waar je werkte en dacht dat het altijd zo zou blijven aan vakanties met je eerste vrouw je tweede…

ik droomde van een huis met heel veel lichte kamers waar vrienden welkom waren van verre reizen met een vrouw die sterre moest heten een vraagbaak was ik voor onze kinderen en (vooruit) kleinkinderen maar ik heb altijd geweten dat ik het moest doen met wat er was wat er restte wat ik kreeg (niet nam) dat ik leefde in geleende tijd…

Met ingehouden adem kropen we door het oog van de naald Alles onder de hemel hulde zich in stilte de aarde onderging het rillen De wereld werd wit verpakte zich in een lock down de seismische ruis nam af De grond onder onze voeten alles wat is werd stiller stil stil…

Soms zit de dood aan tafel Soms zelfs eet ie mee Het is geen smakelijk gezicht Het laat boeren en scheten Moeten we dat 'smakkelijk' aanhoren met slijm vallend van de lippen Soms wordt het ons te veel  Moet ie eten in de bijkeuken Maar veelal is ie niet in huis Niet uitgenodigd, niet nodig Dwaalt ie rond in het buiten Dan is er…

Gij noemt een Bultenaar gebrekkig, zonder reden: Bedenkt eens wat gij doet; Weegt zijn en weegt uw leden; Een bult is geen gebrek, het is een overvloed.…

een zaal met witte muren om de bedden hangen witte gordijnen witte jassen rennen door de gangen witte gezichten in witte bedden een lachend kindje komt op bezoek rood jurkje rode schoentjes rode wangetjes en een rode ballon doffe ogen lichten even op handen worden uitgestoken naar de rode ballon een kleurrijk…

Dit tableau vivant wordt als ons meesterwerk gezien; een lomp verwekte virusvariant smoort miljoenen in de kiem. In een Chinese megastal greep het zijn kansen en vloog businessclass in weldoorvoede ganzen. Door die eigentijdse hub weet het pijlsnel te verkassen, de vogelclub waarin het woont, achterlatend als karkassen. Met koude onbekend…

Eerder moest ik weer voor een endoscopie De 12de maart voor een echoabdomen Om vervolgens de 14de uitslag te ervaren Ziekenhuis, zowel mijn vriend als vijand, want Ongeneeslijk ziek betekent treurnis alom Zonder schroom, maar met verdriet wachtend op Het Einde In 2015, nog 15 tot 20 jaar. In de mij Resterende tijd, moet en wil ik nog ontzettend…

daar lig je dan gekluisterd aan je bed en soms even schuifelend achter een looprek wat een ellende man je stem gekraakt een lichaam dat als bevroren raakt helaas hebben we het in het leven niet voor het kiezen zodat jij jezelf ongewild en ik mijn broer dreig te verliezen…

heerlijk zijn de ogen die altijd lachen fijn is de taal die met humor sprekend oneindig wel lijkt de warme aandacht die zorgzaam koestert niemand die ziet dat langzaam verdrinkt wat jou gaande houd want even voor jouzelf is er nooit de tijd je voelt je drenkeling in de zee van geluk die jij golven laat meestal in de schaduw blijft…

Stilte heeft voor mij geen vragen antwoord ligt te rusten in het brein alleen wanneer immens verdriet of pijn nog vraagt naar het waarom wordt stilte uitgedaagd ligt het schreeuwen voor de hand dan verlang ik naar intense rust met gesloten ogen vraagt het gemoed geen mededogen waarin ik verzand veerkracht is soms schijn doch het antwoord…

wat als je haar niet meer kunt vertrouwen als je niet op haar kunt rekenen wat kun je dan doen als ze dreigt je te verlaten je geen toekomst meer met haar op kunt bouwen haten of jezelf moed inpraten?…

*Naar een titel van Gabriel García Márquez Het noodweer voorbij, met Het gevoel dat ik niet alleen was in huis Het is als volgt te verklaren: waargebeurde situaties kunnen worden vergeten, terwijl er ook enkele nooit bestaande omstandigheden tussen je herinneringen kunnen zitten alsof zij wel hebben bestaan...!…