Chemokuur

Je braakte en braakte al je verleden,
al mijn pijn, mijn kind;
wit, wijs en kaal
oude kindergezichten
in die hoogste zaal.

Clowns kwamen
om je te laten lachen
tussen het braken door;
hun vale gezichten
vol droeve triestheid maakten ons toch
aan het lachen
tussen het braken door.

Eenzaam alleen
lag je onder het licht
van het apparaat,
om je, mijn kind stralend te maken.
En gewillig nam je de taxi,
met oudjes, en sprak je gezicht,
zo wit,
meer wijsheid na elke rit,
mijn mooie jongen van achttien.

Ik moest begrijpen dat dit jouw weg
was om te rijpen,
om te stralen,
om te lachen,
om te leven.

... Gedicht uit 1995 ...

Verdriet

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 1 stemmen 17