Alle inzendingen over Stroming van tijd ..

vertwijfeld in schaduw zijde overpeins ik mijn geleden tijd verafschuw rimpels mijner handen wring ik mij in de stroming van weleer echter opgenomen word ik niet meer geslonken is mijn gulle minne tijd doch gesmoord dendert deze voort ongezien over de amoureuze vlakte verteert het mij en heeft mij stil vermoord nimmer kan en zal ik…

Tijd is als de zee oneindig verre deining in hoog en laag aanspoelende vloed woedend als branding ebbend verdwijnend met regelmaat en rust, perpetuum mobilé van levensritme.…

in de zee van jouw adem probeer ik mijzelf te doorgronden geboeid door de puzzel van het leven laat ik de tijd rustig voorbij gaan drijf verder op de golven van energie in een gelijkluidend gevoel op de wijze manier van moeder natuur beïnvloed door de richting van stroming en wind telkens wanneer ik diep adem haal komen gedachten vrij……

Ik zal sterven in eenzamen wateren Schreeuwen van pijn in de branding Uiteen getrokken worden door de stroming en een eenzaam en nutteloos bestaan hebben…

Het leven, het water, ze kabbelen beiden vroeger of later stoppen ze met stromen van welke kant de stroming ook mag komen.…

uit het niets kwam jij liep mijn gedachtenwereld binnen in voetsporen uit de tijd een golf warme lucht overspoelde mij en juiste snaren werden geraakt waarin dromen leefden dankzij de opwaartse stroming tot onder de juiste toon sliep ik langer dan ik waakte in ogen die doortastend zijn en elke wolk waas ’n gezicht reizen woorden met…

een bloem weerspiegelt in het water gracieuze blaadjes dansen in de luwte op de stroming ze kent geen tijd enkel de jaargetijden waarin ze droomt van een lange lente een bloeiende zonneglans in het nu ze verbergt, spaart wat harmonieuze kleuren want, ze wil er nog zijn bij de mens, de zomer waarin vlinders elkaar ontmoeten…

Mijn vrijheid voor de vrijheid compleet in een nieuwe wereldlijke stroming. Stromingen door de rivieren en oceanen over de aardbol. Opdat íéder mens vrij wordt en zal zijn. Mijn vrije geest mét jouw vrije geest! Vrijheid voelen door vrij te zijn. Gelijkheid! Menswaardigheid! Vrijheid!…

zo gaat de tijd - zoals de klok slaat zeggen de mensen - maar de klok slaat wiskundig, regelmatig altijd van links naar rechts en met gelijke intervallen is een rivier dan geen betere vergelijking?…

Vleselijke lusten, bedreigend, der emotie, Verterend op het gebrek van devotie Genageld en getergd, Zwaklevend voortborduren, Op het borrelend beekje, dat de tijd laat stromen. Gewichtig in het begin, Eisend in het midden Bezinnend aan het einde. Voorgestuwd, Maar tegen de stroming in, vragend over een leven leiden.…

op mijn hand Die overheersende stroming van een waar en oprecht realisme dat net als ik, zegen heeft ontvangen slechts tijd die 'k nodig heb voor leven Alberto Moravia; Rome 28 november 1907 - 26 september 1990…

tranen waar hij nu opzwom tegen de stroming vechtend voor leven zonder beperking maar vrij en gezuiverd dook hij weer op…

lot mij heeft gebracht, verzet komt naar boven, ik redeneer en overtuig mezelf dat het nog niet mijn tijd is *…

lot mij heeft gebracht, verzet komt naar boven, ik redeneer en overtuig mezelf dat het nog niet mijn tijd is…

je maakt geluid boven het gekraai uit nu en nooit heb ik alles wel gezien geloofd mijn hoofd boven het water en onder mijn lichaam dat zwemt afgeremd door de stroming van de wind…

Volg me in luidruchtige stilte, door de wilde stroming van het lot. Omringt door eenzame bladeren van hoop en de donkere schaduwen van verlangen naar het licht van uitzonderlijk vuur..…

taalscherven raken soms aan schoonheid te eigenzinnig voor een aan elkaar gelijmd bestaan schitteren ze in onvolkomenheid om rafelig en aangedaan op te lichten in de stroming van sprekende taal…

ergens als een herkenning draai ik krullen in het haar en stil me bij het weten dat deze zomer de wijsheid brengt - waar ik voor ga de tijd die telt allang niet meer in dit grote reuzenrad, 'k voel me wind die vrijelijk alle richtingen kiest omdat haar droom de wens is van vertrouwen soms voel ik me regen en spoel dan met de stroming…

het is alsof de vlinders langer dan ooit slapen de bij haar weg niet weet in een treurig zoemen zoekt naar de bloemen haar vleugeltjes verzwaard ik slinger me nog als een meander door de tijd met de stroming mee een naam rust in de zon dierbaar wiegt de wind een laatste groet op een lint…

Gedachten bij vreemde tijden en fraaie plaatsen. Zonder dat het kabbelt naar enig evenwicht. Deze stroming maakte het nog verdachter. Het was zelfs dubieus voordat het bevroor. Er zat geen behoorlijk metrum achter en al helemaal geen fatsoenlijk metafoor. Zonder vernieuwing maak ik mijn besluit. Alles is verdampt en alles is vervlogen.…

Aandacht voor het rusteloze is het dispuut om zwaar gekleurde romantiek, dwingt het schip richting pier vervalt door symmetrie of harmonie in achteloze stroming.…

water leeft het beweegt is niet stil gaat verder stroomafwaarts weerspiegelt wolkenlucht oeverrand de visser emoties vloeien voort getijden eb en vloed zo lijkt het voor immer tijdloos…

Voorlopig drijf ik op de zee van het leven met de stroom mee. Loslaten van bestemming, zonder gevoel van richting, is drijven het doel. Niet zoeken maar voelen naar de juiste golf om dan mee te spoelen. Besef zinkt in dat armslagen van mij niets veranderen aan het kalme getij.…

Eigenlijk is er enkel de stille stroming nu, zonder bedenkingen, enkel de zon blinkt in het water en maakt de mensen die het zien plots blij.…

Een zalm zwemt van zee voor de paai naar een beekje tegen de stroom in.…

Wie bij het water staat, stroomt in gedachten mee naar plaatsen waar herinnering nog dichter bij vervaging en dood moet wachten op het laatste woord dat geschreven toch vasthaakt aan de oeverrand en bij machte is gevonden te worden, want gezocht wordt er altijd tot in de lange nachten. Wie bij het water staat, stroomt in gedachten terug, vindt…

In een schelp leven als bewegingloos weekdier; soms de zon voelen, dan dat verkwikkende schuim: wensloos tevreden bestaan!…

ik proef je nooit genoeg ik voel je nooit te lang er is iets in je armen waar ik altijd naar verlang je draagt me zonder moeite de zon zegt ons gedag duizend sterren stralen in je ogen en je lach je vult mijn hart met kussen we dansen in de nacht het gras aait onze voeten huid op huid zo zacht je handen strelen teder de droom, de…

en nadat ik mijn muiltjes uit deed likte ik de blaren van mijn voeten je bent een rots in de stroming ook het middelpunt van de rivier, leef ik om dood te gaan of om te overleven ik ben niet eerlijk, niet vrijgevig maar ik ben tenminste hier.…

De golfslag van het leven kabbelt maar door eeuwigdurend trekt ze haar spoor In wilde ontboezemingen en zachte stromingen Koester de mooiste die je hart steeds raken en altijd weer gelukkig maken...…