Alle inzendingen

Mijn Koningsdag was heftig, mag je weten In feloranje feestpak uitgedost De hele dag uitbundig rondgehost Een versje schrijven was ik dus vergeten Gelukkig kon ik gister half bezopen Dit snelsonnet nog op de vrijmarkt kopen…

Verse Lauwerblaadjes om de hoofden van Neêrlands dichterhelden - Is men met ontroerde schreden In der muzen hof getreden, Vol van wijding, zoals ik - In dat heilig ogenblik, Dan is zeker de eerste plicht, Die ons vol gemoed verlicht, Hen, die daar in glorie tronen, Lang erkende muzenzonen, Uitgelezen dichterschaar, Zeet'lend om het…

Liggend onder een immens hoge spar sper ik effe met mijn eigen geleefde leven laat ik de hoogte-, diepte-, pijn- en fijn-punten van mijn zaligheden en (on)zekerheden helemaal los laat ze, laat het bezinken, inklinken mijn ziel neemt nu een hoge vlucht maar raakt niet meer gewond, verwond langs de stam met vele kale takken en diverse levens-ongemakken…

Waar waarheid in fluistertaal spreekt alleen en eenzaam aan de oevers van in zijn bed gedroomde rivieren door dwaasheid die zijn ziel ontdekt beleeft hij in het idioom van de nacht nieuwe essenties van het woordenspel korte woorden die voor vibraties zorgen uitgesproken met hijgend vitaal stemgeluid hij penetreert nu dieper in zijn liefdesdroom…

De opperboerenhofsteewachter staande voor de vrije uitloop van de honderdtwintigduzend kippengaashatende hennen zag dat zij stekeblind als mollen achter hun wammes waggelden en door orendoof gekakel hun poortwachter te grazen namen in de orde van het pikken scheelt dat één twee eitjes niet al is het zonder ruggespraak of last heel moeilijk…

De avond spreidt een zacht gewaad van purper langs het stille woud — de wind, een fluisterende troubadour, zingt lenteliedren tot de wolkendou. De beek, een traan van licht en tijd, glijdt door het mos als een herinnering — elk bloemhoofd buigt, een tedere schuchtheid, naar ’t gras dat geuren ademt, diep en zwijgzaam.…

In de wijdheid van den dag, uit zuiver goud gegoten, ligt vol met donkren drank gelopen die overlopend ’t hart bedropen en ’t goede licht geblust heeft, ongenoten. Ik waad door slaap, de diepe watervloeden waarmede Noah overweldigd werd, gelijk; de oogleden zwaar, de ledematen haast ademloos, en neergelaten; door de ingewanden zonder dam noch…

Kleine held, op fiets zo licht,
zweeft door ’t heelal, een sterrengezicht.
Geen knal, maar zachte trap,
de maan is klein, de hemel wijd open. Voorbij planeten, groot en klein,
de sterren twinkelen, ’t is fijn.
Een droomreis, zo oneindig klaar,
een kind op de fiets, wonderbaar. Geen verdriet hier, enkel lach,
fietsend door de sterrenpracht.
Zo klein…

Ergens tussen de eerste tram en het laatste nieuws schuift de dag als een jas van vreemde stof om mijn schouders. Iemand lacht in een andere kamer, ik hoor het als een echo in een lege inbox. De regen valt, zacht als een vraag die niemand stelt, op ramen vol vingerafdrukken en plannen die niet doorgaan. We oefenen in verdwijnen: achter schermen…

waar eenzaamheid zachtjes bloeit en stilte door de kamers groeit komt zij als zon op iemands dag met warmte, woorden, zachte lach een bloem van zorg, van trouw en kracht die zelfs in schaduw vreugde bracht ze opent harten, geeft ze geur — De Zonnebloem, een stille fleur met huisbezoek en luisterend oor een wandeling, een praatje, steeds…

Dode bedwantsen. We lopen dus geen gevaar -- Toch gaat het jeuken.…

’t opgetrommelde beertje (uit energetische analen) maait de scherpe kantjes ervan af en ‘t zuigt ’t gras diep in de zak met geperverteerde vracht ook is ’t vijgenblad te nat om verdraaid in de wind aangetrokken te worden al herhalen de naalden hun roterende ballade met contrapunctie en appels met noten collationerend diep…

ik zag de wind zijn regendromen tegen de couperamen leeg gooien het geluid verhoogde de warme intimiteit van het drúkke treingebeuren dat in uniform zijn rust leek te vinden wel neemt het respect voor de medemens bij een aantal pasagiers af en de redelijke norm wordt al snel overschreden tolerantie uit een goed stel normen…

Los van de oever draagt de rivier mij verder dan mijn verlangen Ik volg het landschap als aderen op een oude hand, waar water, zingt over stenen zonder naam. Mijn voeten zijn moe, mijn hart blijft vragen waar het stroomt, en wie ik word als ik loslaat. Lucht hangt laag en blauw, als een zachte belofte die nog niet is verbroken, vogels…

Franciscus, hij is maandag overleden Voor veel gelovigen een hard gelag Maar constant al dat ‘nieuws’ de hele dag De stroom nietszeggende bijkomstigheden Die nutteloze feitjes, hou toch op Ik wil niet meer, waar zit de pauzeknop?…

Stil zit ze, kijkt voor zich langs hare wangen rood, haar vingers bewegen zich op hare benen bloot. Haar lichte haar is stil, de ogen zijn niet te zien, haar borsten staan stil, niets te geschien. Onder haar kin is rood - warme schaduw, en in de lichte schoot donkerder schaduw. --------------------------- uit: Verzen (1890…

Zelden heeft de sprong van een panter ook maar iets van dezelfde sprong door dezelfde panter, wanneer niet zoals gewild door die panter zelf. De dolfijn die voor het schip uit zwemt zwemt net zolang voor het schip uit, tot er geen sprake meer is van een dolfijn die voor het een schip uit zwemt. En zo zal het je gebeuren, dat je nauwelijks…

Een schone drol bestaat niet een mooie drol wel zeker als het drolletje als 1 stuk uit je holletje als zijnde een nieuw schip te water wordt gelaten en de herinnering opdoet toen je als kind riep, roept: "Mama, Papa, ik heb gepoept!"…

Amsterdam stroomt vol zo zal blijken ik stroom uit naar Duitsland om te ontwijken voor mij geen Koningsnach noch dag doch het land en taal welke ik zo mag Winterberg, Sauerland voelt lenteachtig aan daar aan de wandel met man en hond gegaan wel kijk ik naar de reportage op de televisie (Doetinchem) en daaraan voorafgaand naar de begrafenismissie…

Ben jij nog wakker nu het leven begint met aanvaarden dat de stilte vreemde vragen kent? vraag je mij met de kalme adem van jouw vrijgeesterij diep in de nacht Ja! geef ik toe en ik ken de naaktheid van regen die op zoutbergen valt op het bed dat schijnt te slapen onderhevig aan verlangens onderweg naar een orgasme door het mierzoete stemgeluid…

de maan is gevallen de sterren verdwenen de kraai kraste een laatste groet zij verbrijzelde het glas het getekende beeld waarin ze zag wie ze was in welke raakruimte vond zij zichzelf terug in dit zwart-magische landschap?…

Omdat wij “plat” praten, zouden wij “riemen” zeggen. Een riem zit om de taille, een beetje moeilijk uit te leggen. Vooral als je slank bent, maakt zo’n riem van jou een plaatje. Zo’n brede zwarte elastieken, met een klem en zonder gaatje. Op een zwierige zomerrok, met daaronder witte schoenen. En van boven een fleurig bloesje, zag je…

Ik huilde om jou, terwijl ik chips at – tranen en zout, een perfecte snack. Liefde was een zomerstorm, nat en wild, maar ik vergat mijn paraplu, en mijn gevoel was nat tot op het bot.…

Mogen de goden hun gloed laten dalen en sprenkelen over de heatwave van eetbare smulpapaver en de nimmer betaste padddenstoelenmêlee in dit in al zijn brille onwaarschijnlijk waarachtig clairvoyant paranormaal weliswaar machtig en zwaar op de maag nooit eindigend voorlaatste avondmaal van robin X hood voor de wereld en…

De herinnering voedt en verlicht de toekomst. Elk jaar weer Pasen.…

Vandaag spring ik uit de lakens, de zon heeft haar handen warm op mijn wangen gelegd. Ik drink licht uit de lucht, adem blauw in mijn borst, de wind kietelt verhalen tussen mijn vingers door. Op straat glimlacht de wereld – een fietser zwaait met een regenboog, een hond danst in plassen, een kind schildert dromen met stoepkrijt op het…

aan je voeten dansen in dauw en jij, je naam in mijn mond ik drink je stilte elke druppel leeg mezelf uit, jij vult alles raak me voed mij laat me je liefde voelen…

Het Bureau groeit steeds verder, achter in de tuin -- van het Hoofdbureau.…

je verraste mij in blond passeren zelfs je paardestaart heb ik niet goed kunnen signaleren omdat er zoveel lege dagen in zaten zonder taal of teken met slechts de schaduw van liefde die er ooit was ik was beduusd onverwacht zoveel jou te ontmoeten terwijl mij negeren gangbaar was toch lijkt het rood van de loper weer zichtbaar…

of als ’n borsttatoeage van Rembrandt laten klepelen door klokslagen zo’n voorjaarsuitje spoelt verrekkeste weinig weg vereenvoudigd tot ’n kunstig streekstamppotje in onze eigen portretfabel van de dag wanend wandelend tot waggelend en swaffelend zelfs de dag die wederom begon als ‘n bedinsect eindigend onder de verbruikte lakens met zij…