Alle inzendingen over spijt

het bakkersmeisje had poeder op haar armen zodat hij vragen wou mag ik even over uw armen blazen mag ik het even laten sneeuwen en dan zien hoe vlug het dooit maar hij vroeg maar liever een brood want bakkersmeisjes, die dooien eigenlijk nooit ------------------------------------------------ uit: 'Mag ik het even laten sneeuwen', 1995.…

O! toen was er gedanst op dat verre gehucht, in die schuren, omloverd door kanten en bomen! Nu verzwond, in de verte, 't bedwelmend gerucht en wij keerden naar 't dorpje, verzonken in dromen. Zeg! herdenkt ge die nacht nog, die zomerse nacht, die onmeetlijke hemel, in eindloze pracht, en dat veld in een zilvrige sluier verloren, en die…

Het was de welving van een schouderblad, het fosfor van een nieuwe dronkenschap, de slapeloosheid van een wereldstad. Je sliep nooit twee keer met dezelfde dag en leven was pas leven als er 's nachts een halo uit je glas te voorschijn brak. Een juni en je peinst aan een vermolmd ontbijt: ik zwierf om zoveel mensen heen, verruilde zoveel…

Héél die morgen stond ik blij te dromen, Bij de gele roozlaar, op 't balkon. Koele woudgeur woei van verre bomen, 't Gouden zandveld stuivelde in de zon. 'k Dronk mij zalig aan de zoele aromen. 't Blauw omvloeide me als een weeldebron. Heden, stralend, zou de liefste komen! 't Ware leven sprookjesmooi begon. Turend meisje met je azuren…

Nog zes dagen en dan... moet hij het nóg maar afwachten. Vijf dagen zijn te kort om zijn tekortkomingen op tafel te leggen. Maar binnen vier dagen dient hij toch 'mea culpa' te zeggen en morgen - drie dagen vooraf - openlijk te walgen van zijn misbruik... Daarna heeft hij nog twee dagen om zijn vooroordelen te verdrinken in kortzichtigheid…

Wat ik betreur te hebben niet bezeten Is het geluk van menig burgerman: De vrede van het huisgezin, en van De kinderen, die mee aan tafel eten. En ik weet wel, dat in mijn arm gelegen De liefste is bezwijmd van zaligheid, Dat ik de stem ken van de eeuwigheid, En van het hart, dat mijn hart is genegen. Maar dit is alles niets, al…

Ter lome zee met slappe zeilen onder eenzelfde lamme zon, en steeds het onveranderd-ijle aan elke nieuwe horizon; aldóor de dagen áldoor varen een onverschill'ge avond toe, en eindeloos het loom verzwaren der lamme leden, hooploos-moe; en nimmer, nimmer slapen mogen, maar steeds naar horizonnen spiên met starre en pijnlijk-sperrende…

Je stort in, na een afschuwelijke tijd, jezelf zijn is lastig, dat weet elke jongen of meid. Het verliezen van een dierbaar persoon is niet altijd iemands verdiende loon. Zelf weet ik hoe moeilijk dat is, omdat ik elke dag m’n beste vriend mis. Een naar bericht, kan men overdonderen, meestal, maar niet altijd, komen er toch wonderen. Soms…

Treurend oog, zing uw spijtzangen en voer de bezieling van uw gaan terug over de wegen van uw verlangen, over de wateren van uw tranen, en laat u door uw moed bedaren. Treurend oog, uw hart ziet wat uw zicht belicht en zwicht niet voor het gif, van de dwalende heugenis, die uw streven heeft omgeven en uw lijdenswegen heeft geweven.…

Komt ge zo laat tot mij? de dauw Der nacht dampt uit uw donkre kleren. Wilt ge den jammer van dit uur vermeêren, Dat bitter is van wroeging en berouw? Ik ben om u de woeste weg gegaan, Door wildernis en doornige valleien. Ik hoorde u, hopeloos, om deernis schreien ... Laat ge mij voor gesloten deuren staan?" 'k Vermoedde uw…

ik ken mijn vader niet meer hij zit daarginds de hele tijd zijn verschrompelde huid lijkt op versleten leer hij snoeide vele bloemen in zijn geliefde achtertuin en bond er kaarten met woordjes want zijn geheugen lag in puin kon ik hem nog maar troosten maar hij is zichzelf kwijt alleen het boekje in zijn lade geeft alles prijs, van tuin…

Deprimerende schaamte ik veracht u met de verwaarlozing van mijn huilende bossen mijn onbestemde rivieren vissen die in mijn dieptes duiken ik weerspiegel de armoede van het alleen zijn in uw woordenvloed onder de mensen verjongen doe ik niet uw drammerige beken in mijn aderen stromen slapjes door het duinlandschap dat aan mijn…

'k Heb lang genoeg geleefd, indien 't u mocht behagen, Vrijmatig Heer, die eerst mijn ziel in 't lichaam zond, De enge band, die hen zo lang te samen bond, Te ontbinden, en een end te maken van mijn dagen. Maar zo gij rekenschap van mijn bedrijf zou vragen, Sloot angst en schaamte mij gewis de bange mond, Bewust, dat ik de tijd, die gij…

als dit de zondvloed is dan ligt dat aan mij sprak de man met spijt voordat hij in 't water sprong zoals ook Jezus destijds de schuld op zich nam nobel weliswaar doch ook een tikje naief want zij die zonder zonden zijn hebben nooit van de geworpen stenen een huis kunnen bouwen…

Avond; aan de bleke blauwe lucht, zie Hoe 't bloeisel van de sterren stil ontspruit, Ach: nu vieren vromen de Sabbath uit Met wijn en wierook, licht en melodie. Mijn Vader schenkt de wijn over de randen Van zijn beker, teken van overvloed; Hij ruikt de specerijen scherp en zoet, En zegent het licht met geheven handen. Dit is zijn…

Toen in des Heilands zwaarste lijdensstonde De bergen spleten, de aard haar donkre schoot En grafspelonken sidderende ontsloot, Drong ’t licht ook door tot Adams diepe sponde. Hij sloeg de blik verwonderd in het ronde, Zag Hem aan ’t kruishout worstlen met de dood, En wendde ontzet het oog, van tranen rood, En vroeg: wie toch daar bloedde uit…

ik heb spijt toen ik je uit mijn gedicht haalde, een sprankje hoop die je als lotusbloem mij het wonder van jouw liefde zou leren kennen doch dat gedicht had kantelen waarachter jij je verschanste en hoe ik ook mijn liefdespijlen naar jou schoot, ik miste telkens de evenaar aan het halfrond van jou besmettelijk bestaan waar jij beschutting…

Net een maand terug je laten inslapen - grenzenloos en sprakenloos Hete tranen biggelen ... schattebout wees toch niet boos. Opnieuw zwerfkat uit asiel gehaald; onschuldig dankbaar Ratje Doetje vertederend aanhankelijk jong speels dus reeds verwend katje. Mellieke, vergeef me - kon je niet meer helpen, bloed niet te stelpen - Ziel gebroken…

In een vorig leven was ik getrouwd met jou In een vorig leven was ik gelukkig met jou In een vorig leven hadden we kinderen Waren we een gezin We hadden vrienden en vriendinnen, een poes, een kreeft, 3 hamsters, een vogel en 2 vissen Ik zonde in de tuin Ik fietste En had de wind mee Het leven was kleurig En het was goed voor ons twee…

Ik houd het kleine ritueel in ere, opdat je elk moment terug kunt keren. Iedere dag, wanneer het avond wordt, maak ik de tafel klaar: een extra bord, bestek, je eigen stoel, een kaars, een glas, alsof je enkel opgehouden was. Ik hoor (hoe kon ik denken dat hetgene waardoor ik ben, voor altijd was verdwenen?), ik hoor, alsof de woning…

In het midden van mei, als de nachtegaals zingen En de avondglans huwt aan de morgense schijn Als de schuchtere geur van de late seringen Zich mengt met de geur van de vroege jasmijn, Toen hoorde ik uw lippen de woorden ontglippen: (Ik was maar een knaap en gij waart nog een kind) Hoe wrang is de smaak van verwinnende lippen Zo innig het verlangen…

Laats kreeg ik een brief van een 80 – jarige dame. Daarin verontschuldigde ze zich voor haar ontoereikende kennis van “www.be” waardoor ze wel verplicht was om pen en papier te gebruiken. De verontschuldiging was even overbodig als ontroerend. Ik pinkte een emoji weg.…

Wij graven kanalen.... graven diep om water te vinden Wij zijn als wortels van bomen naar water op zoek Wij staan te boek als een volk van binnenschippers van sleepboot en ark van roeiboot en spanen van zeelieden, 'Jan-pak-an' Wij hadden de wereld scheepsbouw en handelswaar te bieden Ooit turf.... als brandstof 'eeuwenoud…

Ver afgedreven van wat ooit is geweest, kijk ik om, naar de dagen van weleer. Uren kwamen, jaren gingen net als jij, en ik, wat deed ik verder met m'n leven? Wat zou jíj zeggen als je die vraag leest, las je het, als je 't wou, nóg een keer? Uren kwamen, jaren gingen aan me voorbij, nu ben ik veel te ver van je af gedreven. Hoe dan ook…

Een onvolmaakte witte lucht Met tijgerrode wolken. Kijk ik nu terug, zie met een zucht Dat ik jou niet kon tolken. Een landschap blauw met roze grond Gemiddeld maar toch zo verwond Door afkeur, sentiment, gebrek Geen dag meer vrij van ons gesprek. Als ik toen, met m’n stomme brein, De juiste woorden had gekozen. Zou ik er altijd voor je…

Er is voor mij geen reden om te klagen Over de gestage voortgang van de dagen; Toch overvalt me soms neerslachtigheid En ook de weemoed, moeilijk te verjagen, Om alles wat voorbij is en voorgoed gedaan. Dan blijft een naar gevoel vanbinnen knagen Dat wat nog komen moet wel mooi kan zijn, Bijzonder zelfs en moeiteloos te verdragen, Maar nieuw…

De reflectie van de ochtendzon, diep rood en wazig, stuitert over het gitzwarte water. De ontnuchterende koude bries steekt als naalden op mijn huid. Hiaten van de nacht verschijnen. Plaatsvervangende schaamte weerkaatst in vreemde ogen van een bekend gelaat. De fronzen van afgunst, trekken diepen groeven in mijn gezicht. Het optekenen…

De druk in m'n hoofd loopt op. Ik voel me net een blikje prik. Wat, als je het maar lang genoeg schudt, klappen zal onder de spanning. Een zwakke plek zoekend, daar in alle hevigheid op zal blijven drukken tot deze knapt. Waarna zoete sappen als een eruptie weg spuien. Met blinde kracht, meters hoog om zich heen sissend. Niet…

Onnodig te zeggen hoe zeer het weer spijt; afscheid te moeten nemen op het eind van haar tijd; van een jaar dat langzaam ouder werd onder de wisselvalligheden van haar seizoenen. Dat als nieuw op de wereld werd gezet, fris om te zoenen. Haar leven aan de bloemen gaf in de volheid van hun pracht. Haar dood zal sterven in de kaalheid van…

Keer niet terug naar niemandsland waar niemand op je wacht in vergeten stilte alweer een hopeloze nacht niet af te wenden van de horizon niets meer te bewijzen opnieuw bedacht waarom 't begon in dromen die met je reizen schrijf het maar van je af, luister zonder dromen word je snel oud zoveel licht nog in het duister.…