Alle inzendingen over dobber

Schuitje, dobber zachtjes voort, Voer mij naar dit eenzaam oord, Waar in groene frisse dreven, Door de zomergeur omgeven, Niets de kalme ruste stoort. Schuitje, dobber, dobber zacht; Weldra zendt de koele nacht Zijne frisse schaduw neder, En de nachtegaal zingt teder Zijne zoete minneklacht.…

zoveelste keer erin gelopen De valkuil die kwetsbaarheid heet Zolang hun woede en angsten nog welig tieren is veiligheid onder het tapijt verstopt Uitgedrukt in regendruppels storten zij zich uit Hoosbuien waartegen geen paraplu bescherming biedt Pas wanneer de luchtbel zo sterk en helder Pas dan is verdrinken niet meer mogelijk En dobber…

de bomen kaal, de tuin gehuld in mist de vissen dobberen lui en loom op het trage ritme van hun kieuwen de tuin verteert het dode blad en gaat zichzelf vernieuwen ik vertrappel onachtzaam in het gras een late dwergbovist zo tikt de klok gestaag de seizoenen genadeloos vooruit ik oogst de laatste vruchten, ik wied het laatste…

Zomaar ontstaat een gedachte die ontsnapt uit een rusteloos denken door verwarrende gesprekken met jezelf Eerst nestelt zij zich in het hoofd als een wrak in het meer van impressies en zij sluimert dobberend in het bewustzijn Dan daalt zij neer langs de nek en in een getergde romp als lood op de borst is zij niet in staat te bewegen…

dobber ik niet genoeg in uw wassend water niet genoeg in uw zilver meer vlinder ik veel te veel tussen nu en later veel te veel tussen nooit en weer laaf ik me niet genoeg aan uw dikke druiven niet genoeg aan uw droge wijn tortel ik veel te veel tussen grijze duiven veel te veel tussen echt en schijn open ik niet genoeg de deur…

opnieuw raakt mijn stem de dagen van dobberende bootjes op vuurduinen te traag tussen vreemde mensen ik ben getuige van mijn mond waarin iedereen verdwijnt en de zee hetzelfde begint te zijn kinderen lopen naakt hun lijfjes voorbij met licht en schelpjes aan het oor in en uit het water, hun adem langs de barensweeën alsof…

langs zonnig venster scheert gracieus de meeuw omhoog naar Lokkende lonkende luchten uitgestrekt en eindeloos ontsluit zich een zee dobberend blauw wiegt zij wattige hemel en in 't brandpunt van het deelbare vallen zij heel even samen het kind in de vrouw en het kind in de man pannenkoek met appel en rozijntjes zegt de man…

Stukje aarde drijvend op hoop dobberend op water zoekend, tastend naar de juiste richting zorgzaam gehuld in wazige slierten zon en dauw klein sprietje gras komt voorzichtig tevoorschijn plots overwoekerd door de schaduw van vluchtig onbegrip zonder mededogen, in één oogwenk verwoest de aarde nu dor en korrelig vertrappeld…

een stroomversnelling lijkt soms een waterval waarbij je de oevers niet meer onderscheidt alleen maar meegaat met de wervelende stroom uiteindelijk beland je ooit in kalmer vaarwater kijk je al dobberend weer rustig om je heen niet voortdurend angstig achterwaarts of voorwaarts dit is toch uiteindelijk gelukt hoogste tijd om nu…

zoals de taal van de waaier het spectrum van de liefde bestrijkt de zwarte vogel het onheil aankondigt de zee telkens beetjes zand wegspoelen zal de in twijfels gedoopte pen in drijfzand verdwijnt de verbinding wordt verbroken iemand zijn naam schrijft met tegenstribbelende hand en we tussen de tederheid en het onaantastbare dobberen…

Ik dobber verder op de stroom, ik ben nog heerlijk naakt.…

Doelloos dobber ik tot de dag uitdooft. Donker doemt de nacht waarin ik mij verbergen mag en eindeloze slaap betracht. Dwalend in dit belegen bed waar wij elkaar hebben bemind Bang dat ik het ditmaal niet red Bevreesd dat ik geen rust meer vind.…

Ze zijn een paar hij, de man zij, de vrouw Je herkent hem aan z'n groenblauwe kop zij heet verre van 'n schoonheid Ze zijn elkaar al jaar en dagen trouw Ze wonen aan de veste Grave met zicht op de rivier Ze kennen er stroming en verval ommuring,het zand van loswal Ze dobberen bij avondlicht wieken op bij gul strooien…

Dobberend op zilveren rust bergdekens die heerlijk vaag opduiken langs de zwoele kust het is de mooiste dag vandaag De zee blauwer dan blauw net als die twee ogen aan boord die twee ogen zijn van jou we staren…zeggen geen woord Op het dek onder een deken kabbelend water aan onze zij genoeg naar de sterren gekeken welterusten, lieve schat…

Zo dobber ik rond en kijk naar ze. Vanachter beslagen brillenglazen zijn ze nog mooier dan in het echt, mijn kinderen. Kunnen we iets vertellen over ons? Kunnen we iets verzwijgen? Weten we wie we zullen zijn in hun ogen?…

veel dingen bestaan zonder naam ze zijn te erg voor woorden sommige dingen zijn verzinsels ze zijn gewoon niet waar andere dingen worden zozeer verbogen dat je ze bijna niet herkent er zijn dingen die ongezien voorbij dobberen terwijl andere roerloos liggen en weer andere die almaar voorbij vliegen dingen vervangen soms…

Het leven op de zee altijd aan het varen met de kapitein aan boord hij was de anker in je leven wat nu wreed werd verstoord Nu dobber je maar rond niet weten wat te voelen tranen dansen op je wangen, in je hart het is nog niet daadwerkelijk realiteit alles gaat zo snel en lijkt verward Straks zal de zee betijen en stuurt je bootje weer…

je trok strepen door mijn lucht ik zag het met ogen dicht heerlijk dobberend in vogelvlucht herkende ik jouw gezicht wanneer de tijd rijp is laat mij dan uit drijven gaan geleid door water gelijk een vis op eigen wijze deze weg inslaan zodat ik jouw gelaat weer vinden kan mij mag voegen bij al degenen die in mijn hart wonen maar allang…

Ik wil dobberen op de stroom drijven in de wind getrokken als een magneet naar de plaats waar ik jou vind gaan we dan samen die weg van liefde en gelukzaligheid als twee herfstbladeren die kringelend gaan met opgewonden blos vleien aan het einde van ‘t pad teder tezamen naast elkaar moe van zwieren in het mos daar in gedempte zonneschijn…

ik zal het uit moeten vissen een lijn in het diepe gooien de dobber op het golfgeklots in mijn oogopslag de baat zou ik verder dan ver kunnen zien vroeg of laat……

De zon beschijnt hun spel drie jongens aan het vissen Ze zitten lekker in hun vel drie jongens aan de waterkant Geen vis groot of klein willen ze op deze middag missen Hun dromerige blikken gericht op dobber en lijn hengelen in stilte De zon weeft schaduw van wolken in deze waterplas Het is een jongensspel waarin vader…

oprollend zich de slaap gevat met opgetrokken knieën, het hoofd in tussentijd gestoken door ontbrekend glas, gewikkeld in donkere vachten, geen gedachte die mij hier niet wiegt, in deze schemerzee ken ik mij pas, warm gevouwen deinend deint alles dubbel, ik lig er bijna ongeboren bij, dobber in eigen sop tot de dag er op volgt: 'goeiemorgen…

regendruppels dansen op mijn zomerjas bemodderde voeten stappen in een plas fietser kijkt chagrijnig naar man op zijn pad hond blaft naar eend kater zoekt kat visser ziet alleen zijn dobber jongen roept meisje na: trut, fiets maar gauw verder!…

Hij laat zijn dobber dansen, werpt alle schroom van zich af want hij is een echte liefhebber. Dromen doet hij zijn vissersleven lang, diffuus nog de contouren in scharlaken van de vooruitgeworpen schaduw langs zijn vermetele recordvangst..…

Op de golven van het leven dobberen we allemaal rond vanuit het licht naar schemering rustig of wild naar de morgenstond De golven van het leven niet iedereen houdt ze in bedwang niet voor iedereen altijd bruisend soms een onzekere samenhang De golven van het leven ze bezorgen eb en vloed dat wil zeggen veel verdriet of juist heel veel…

zo dobber ik dan stuurloos rond daarvan doe ik u steevast kond in verzen nauw verweven tijd verschimmeld op den duur zei ik verschrikt zoëven amechtig klampt de mensheid aan omdat men tóch vooraan wil staan zo gaat dat in het leven…

Bijzetten moet hij alle zeilen Om in het doodgewone leven - - Dat is na tegenslag het streven - Een lange tijd nog te verwijlen Bij theetje drinken, schuitje varen Geen cruises meer naar tropenoorden Enkel wat dobberen op woorden.…

Scherp tekent de schollevaar zich af tegen de strakke lucht De visser in het bootje kijkt omhoog en zucht Voor zijn neus zal het zich ontvouwen: Hoe de scholver vol vertrouwen in het diepe water tast en weer opduikt met een snoekbaars aan de maat, de visser met zijn lege net en nutteloze dobber onverrichter zake laat Het lijkt hem dat…

Kijk even naar de dobber er zwemt een eend voorbij ze snatert luid, pas op ik heb jonkies achter mij. Als 'n standbeeld staat 'n reiger dromend aan de overkant óf hij staat te wachten op zijn lief...heel elegant. Water, vogels, riet en rust heb genoten, heel bewust.…

lijkt vaker, misschien wel liever terug te willen schrijven dan vooruit vloeit vandaag naar een luie bocht in de Oude Maas waar een kleine jongen met zijn vader zit te vissen terwijl de tijd rond de vertrouwde stek tussen de koeien in het gras weer net zo traag als toen verloopt ja, waar het simpel geluk van ooit nog rimpelloos dobberend…