Alle inzendingen over duizenden levens lan

De mens staat tot natuurgeweld Als klaproos staat tot natte kavel Als vlieg tot scherpe vogelsnavel Als lafaard staat tot superheld Als boom tot kettingzaag die velt Als frisse lucht tot vuur en zwavel Als pluis tot een soort reuzennavel De mens; speelbal van God en geld Dit keer trof een tyfoon de Filipijnen En duizend levens werden weggevaagd…

de stroom des levens is als een eenzame rivier je komt zoveel tegen maar je ziet het niet tot hier tot het punt van herkenning een nieuwe stroom langszij een samenvoeging van twee levens dit gaat nooit meer voorbij als twee rivieren samen niet meer te onderscheiden waardeer je de kleine dingen laat je je leiden door de stroom des levens…

dan ben ik kan ik zijn wie ik ben alleen met duizend schitterende sterren om me heen…

Uit duizenden Zo op het oog Ontelbare achterlichtjes Hier naamloos verzameld Op Groningen Centraal Ken ik zelfs mijn Eigen niet, toch is het Mijn toekomst die hier Voor me ligt, maar, Weet je, door de waas Van anonimiteit zie Ik haar niet Groningen, Centraal Station, september 1978.…

in het uitspansel vol vuren en zonnen springt de bevlogen zoon van een zonnegod de oogkassen versierd met schelpen van de hemelse hangbrug de tovenaar zonder vangnet vindt vaste grond na zijn vrije val geen dood te bezweren in deze krakend koude duizend-en-een-nacht…

“Het is de dure menselijke plicht, Ontheemden op de aarde op te vangen.” “Welnee! Straks komt, - ik voel de bui al hangen, - De hele wereld binnen. Grenzen dicht!” Zo is, nu wij elkaar hierom vervloeken, De Europese eenheid ver te zoeken.…

Gevochten in een arena van emoties Verbannen uit een landschap van verlangen Verdwaald in een laan van tranen Vergaan in een graf van verdriet…

We brengen onze levens gaande, uit van onze geesten, terugblikkend op onze geboorte, vooruit naar ons overlijden. Gelijk wetenschappers beweren alles is gewoon licht, niet gecreeerd, vernietigd maar eeuwig(durend) helder, meesters in altijd en God in overal. Zij die, opstonden voor de liefde in wrevel met de haat, in weerwil van de haat.…

Vreemd, dat zij nu slapen moet. Er is nog meer te doen. Net zou zij aan de strijk, het is pas noen. En moeder zit nooit stil, meneer. Iets in haar hoofd speelt met de tijd, iemand die haar leven niet meer leidt. Toch gaan gordijnen dicht. En groet zij kort de glazen buurvouw, die zich 's avonds sluit. Morgen mag zij de kast weer uit. --…

Poezenvriendin kwam met vlugzout De kat van nummer zeven begon langzaam te zweven Zijn ogen zwart, begon te beven in een trip waarin de kat was verweven De dierenambulance bracht hem naar de afkickkliniek en kreeg de kat last van een "cold turkey"en werd ziek Het bleek dat hij een "bad trip"had gesnoven maar godzijdank is de kater weer in negen levens…

Kat in zwartste lijden, ontspringt uit haarzelf, garen spinnen uit haar negen levens. Uit: 'De kat maakt rare sprongen ' Pama.…

(de storm van de zee) (haiku) de storm van de zee voert miljoenen levens mee één is elk van ons…

Bron zonder einde (was er niet wel een begin?) iedere minuut één druppel, iedere druppel één leven, geschakeld, verbonden meer stil in de grot. Druppels blijven volgen, versmelten en toch hebben ze geen weet van elkaar, anders dan via water. Maan trekt aan het meer onder de rots, al zien ze elkaar nooit. Meer zonder…

ik zag je gaan je plooide heuvels rond je heupen, het korengeel was rijpend in je warme schoot de oogst was voor mij eeuwigblijvend we lentten samen naar een zomer vol met kleur roken de wilde bloemengeur en groeiden met elkaar tot in het diepe blauw waar bomen reikten we hadden niets om op te lijken het was ontdekken en herkennen…

Ik las je in Aztekenassen wandelde over besneeuwde passen in het Andesberggebied jij was mijn griet in poncho je donkere lach vereeuwigd in de kinderen die je bracht jij was de tijd als zand in eeuwig golvende woestijnen de piramides lagen zuiver op de lijnen die ik in de verre ruimte zag daar vond ons nageslacht een dood die leven…

in je ogen je mond het zwarte gat dat woordloos open ging en groter werd, de wanhoop die toen aan me vrat je nam je wereld mee van zwijgend handenreiken de korte liefdeblijken in het weten van elkaar we golfden en pasten wisten van tweeduizend jaar geschapen als een paar in wissels van de tijd ontspoord en anderen bekoord in levens…

Duizend levens verder in een straat zie ik tussen namen weer je naam. Je komt naast mij staan aan het vensterraam en zegt : "Ga slapen zoet, het is al laat." Het is al laat. Ik weet het goed. De wijn verzuurt al in de glazen. Het avondlicht is al herinnering, nog slechts gedicht en al mijn dagen doen van uren pijn.…

voor 't eerst in mijn bestaan zag ik in de laan naar drieboompjesberg een oude trappistenpater met een verkennertje dat voor hem , verlangend ,knielde, in zijn blootje staan.…

zing van de man van de duizend listen van het kind van de duizend harten zing van de vrouw van de duizend liefdes van de man van duizend dagen wachten zing van van het gouden gezicht van de duizend doden van amuletten en edelstenen van de duizend kinderen zing van de gouden tong van duizend dode jongens van Charon de veerman van…

Ze beschrijven levens en leven. Toch, zijn ze veel méér dan dat. Biologen en biografen zijn schrijvers, die over hun eigen levens schrijven, op nog ongeschreven bladeren. Op een onbeschreven blad.…

Mijn eega, heeft meer dan zeven levens, een aantal heeft ie al gebruikt, telkens weer als er iets voorvalt, komt ie er sterker en steviger uit. Mijn eega heeft meer levens dan een kat, gelukkig maar, want voorlopig kan ik hem niet missen en is hij voor mij, nog lang niet klaar!…

'k Loop in de koele lafenis der laan, De tarwe wiegelt langzaam 't bruin-geel goud, Er waren fluisteringen door het woud, Geruis van vogeltjes, die huistoe gaan. Koel-ruiz'lig schuif'len siddert door de blaân, Waar wind zijn lichte tenten heeft gebouwd; En sterrelend doorblinkt de hemelblauwt' Der hoge kruinen langgestrekte paân.…

In de oude laan, waar zomerbomen wuiven Met al hun groene waaierkoele palmen, Niet hopend meer op vreugde, die bleef talmen, Zat ik bij 't raam, waar zongoud in kwam stuiven, Blauw blonk de lucht, de vogels kweelden psalmen...…

Behoedzaam gierde er een storm door zijn bovenkamer En verwaaide soms het stof van jaren her Zijn kindercommunie bijbel de driehonderd paginas smetteloos wit Uitgezonderd enkele chocoladevingers als de laatste sporen van zijn jeugdige gospel…

op het trottoir gedropt bomen werken zoetjesaan de tegels uit de stoep je struikelt als je ze niet ziet of trapt in hondenpoep blikken dromen aan de kant gepoetst in stille uren kinderen op de achterbank het stiekem gluren van de buren de straat verloopt van deftig tot de goot ondanks het eindeloze gaan wordt zij nooit een echte laan…

Ziehier de mens, die ieder mens zag staan Die met zijn burgervadertoverstaf De harde hoofdstad zachte dagen gaf En toen vaarwel zei; nu is hij gegaan Van Goes tot Slochteren en Voerendaal Hij was een beetje van ons allemaal…

Verkeerslichten pompen stroom in de lanen, ze leiden naar 1 punt: vertier in Living Valley.…

’t Is nevelkoud, en, ’s halfvoornoens, nog duister in de lanen; de bomen, die ‘k nog nauwlijks zien kan, wenen dikke tranen. ’t En regent niet, maar ’t zevert… van die fijngezichte, natte schiervatbaarheid, die stof gelijkt, en wolke en wulle en watte. ’t Is asgrauw al, beneên, omhoog, in ‘t veld en langs de lanen: de bomen, die…

De ongebreidelde promiscuiteit te weerstaan van grenzen in zekere tijd te breken; het beeld een meisje over nutatie door een laan, aan de staart voor een mond bezweken.…

in het geweten is vaak het verleden van ijzige gedachten opgegeten het verschraalt de zachte milde wens maakt de huid tot afschermend schild ziet het verlangen door een ongeslepen lens toch straalt, soms heel even een gloed van zuivere glans door vermeende muren, als een vergulde lans het doet het gevoel een tel bestormend beven…