Alle inzendingen over verzwolgen

Als een vlieger laat ik het eiland op ik draaf de grote leegte binnen een zilveren draad verbindt mij met opstijgend strand de dorpen zijn in zee gegleden het vee is door de horizon verzwolgen alleen galopperende paardenhoeven achtervolgen mij het wad toont de sporen van dode golven de wind baart stuifzand en fluisterzang slechts één…

schrijf mijn naam op het spiegelend vlak en dicht haar oever mijn geschreven woorden toe het sterven in mij oogst het laatste leven terwijl de zee aan mijn ogen kantelt tegen het licht tot na het duister het gemis zal slechts een vondeling beroeren wanneer zijn dromen zich vinden in die van mij laat mij dan het strand zijn dat verzwolgen…

ik heb vandaag de hemel aangeklaagd de zee gesproken en het land gevraagd me te begraven het blauw wees me terecht koude straalde wolkeloos haar leegte naar me toe ze maakte me weer klein alleen en hulpeloos ik gebaarde stilte in het schreeuwen tegen golven Ze deinden kilte in het eindeloze thuis mijn woorden zijn verzwolgen ik…

ik zie de golven overslaan hoe donker wordt verzwolgen hoe wit maar steeds blijft gaan ik volg het krullen van de lijn het schuim verdwijnt en laat de diepte zwart verschijnen ik draai en kolk mee het sissen wiegt verleiding ik voel de vrijheid van de zee nog aarzel ik terwijl het water langs me gaat vandaag zich spiegelen laat…

Verzwolgen door het rode bruin Stap ik door een smalle poort Naar een wereld vol met schoonheid Waar geen zuchtje wind ons stoort Vergeten dromen laat ik achter Nu dit universum zich ontvouwd Ik niet langer draal in zwart Maar een verre glinstering zie van goud Ogen die bespieden mij Vrij van onrust, ook van angst Welkom in de dit nieuwe…

Mijn handen beven als ik aan je denk Mijn lichaam rilt bij de gedachten die ik krijg Het is zo koud hier zonder jou De zon verzwolgen, zwarte hemel Geen liedjes van de vogels meer De bloemen verliezen ineens hun geur De schilderijen aan mijn muren grijs Ze zijn beroofd van elke kleur En zittend op mijn blauwe bank Mijn blik dwalend over het…

Hij leeft in zomerweelde alle wolken zijn verzwolgen door de oceaan. Zijn ogen zijn wagenwijd open gegaan bij het besef hoé de dingen beginnen.…

Natuurlijk kan ik u volledig volgen Wanneer het gaat om mensen- dierenleed Zoals het wrede wijf dat paardje reed Daarover ben ik vreselijk verbolgen Het dier werd door mishandeling verzwolgen Hoe ziekelijk en onvoorstelbaar wreed Kan ’t iemand zijn die het blijkbaar vermeed Respect te kweken?…

Ik draai een bladzijde om, uitgeblust en verzwolgen door kinderleed… Ik lees de volgende doodskreet.…

Als eilanden gaan jullie verder in het leven Bijna verzwolgen door de golven van emoties Door de stroom van bittere pijn Zolang die bruggen niet worden geslagen Zullen jullie hart altijd eenzaam zijn.…

De ochtend is nu vacant, stilte van weer een bezwete nacht is verzwolgen door het lawaai van de stad. Kunnen de dagen zich verdomme niet eens verzetten tegen voortslepende sluiers van hun voorspelbaarheid? Zouden al die dagen zelf niet moe worden van het rochelende ritme van hun ellendige overlevingsnijd?…

Zijn ze verzwolgen door je ernstig centrum? Ik scheur me los, besef dat ik mens blijf, opgewassen tegen verlokkingen. Voorlopig ontbeer jij dierlijke aandacht, zit ik dankbaar gevangen in je charme.…

boven het geil beslagen glas met wijn bloedrood als de pasgeboren liefde Ik hijg mijn onmacht in een kluwen van weerloosheid waarin mijn naaktheid de voltooide tijd wederom ontbloot Je daalt op mij neer als een grote zwarte vogel terwijl de maan toonloos haar ronde draait in een absurd fonkelende hemel Als Aphrodite en Ares verzwolgen…

ik zie geen steen of grauw beton als ik mijn armen om je sla met woorden verder ga je fluistert kus als een beginnen woelt door mijn haar verleidt me tot beminnen ik adem op je huid streel je in een zacht bewegen en kleed je tergend langzaam uit we duiken in de zee van passionele golven de storm voert ons mee totdat we zijn verzwolgen…

Zo doolde ik uren door de eenzame nacht om zonder angst mijn reis te vervolgen, waar ik aan 't eind de zon op zag komen en de nacht door de dag was verzwolgen.…

Maar zijn stem brak in een hemelstorm, verzwolg hem in een laatste klank en op de rotsen spatte zijn eenzame ziel uiteen. Met het ochtendrood in haar schaduw vluchtte zij naar een ander seizoen, de herinnering als glas in haar gedachten waar zij nog immer wacht met de golfslag ruisend aan haar voeten.…

verpozen Gradueel schrikbeelden verdragen, loochenen als non-existent Door het krijten is mijn zicht beloken Langzaam vervagend schimmig bestaan Gedachtenflarden resten, haast tastbaar Achter iedere deur vermoed ik jou Blijvend verloren, alle sporen gewist Een schreeuw gesmoord, een snik verstikt Door ijdel vermoeden verzwolgen…

Diep gezakt in borrelend bagger Verzwolgen in droesig drijfzand Drassige grond die anders wordt gekoesterd Als basis voor een hongerend liefdesleven Nu zijgt het vooruitzicht tot peilloze diepten Waar genegenheid is verbannen Naar onbereikbare vale vlakten En waar Cupido wordt verafgod als Satan Word ik eniger tijd uit deez' zompige grond…

de veerman bracht me zwijgend naar m'n doel gene zijde van een ijzig koude stroom daar wenkte -tussen lelies- een fantoom ik naderde, gedreven door gevoel hij vroeg met zachte stem z’n pad te volgen en leidde mij naar schimmen in het veld 'u wordt verwacht', zo werd me nog verteld vervolgens werd hij door de mist verzwolgen de schimmen…

Het avondrood lost op Tot een effen gewelf Het zwart weer breed uitgesmeerd Op het palet van de tijd Jouw stem brak op de dijk kaatsend over mos Dook met een plons Plots verzwolgen Slenterend langs de haven Vond je niets meer in de buidel Jouw paspoort verloren De lidkaart van de salsabar De foto van een ver lief Wind had jouw sjaal…

Verzwolgen is het huis nu helemaal, vergaan met man en muis, zowaar. Gelukkig is verrijzenis in dezen zonneklaar…

In hoeverre je echt bij me bent wanneer je leeft in mijn gedachten durf ik niet uit te leggen door middel van de geschriften het oude schrift staat vol met citaten die ik ooit schreef voor mijn hart een verlangen naar authentieke devotie en ware bezinning voor mijn lusten het grijze schrift heeft veel hiaten die ik verzwolg met mijn smart…

Als een wervelwind waaiert zij de kamer binnen gaat dan liggen als een zwoele zomerbries Olie op de golven ik word verzwolgen Ik verdrink vrijblijvend, de hardleerse optimist Want godverdomme, godverdomme, godverdomme domme Zij is zo hartverscheurend mooi Zij is zo mooi Als de geur van whisky op een zwoele zomeravond wentelt zij wellustig…

Het wiel draait rond, kent vele vormen van diepe stilte tot felle stormen Elke keer een stuk gerijpt tot het in een ander wiel grijpt Weer de hele cyclus rond weet niet meer de plaats, waar ik stond begin maar weer in het Oosten waar ik mijn ontstaan vond Het hele wiel zal ik volgen tot ik erbij neerval en zwicht kennis vergaren en verzwolgen…

Verzwolgen Door een zwarte zee van louter nat In jouw lichaam keerde de warmte terug Sinds dat moment niet meer 'vergeet', maar 'vergat'…

Verdrijf het licht, sprak een stem tot Hem en de zon versteende straalde in zacht zilver tussen vonken die het vuur doofden verstil het leven, sprak een stem tot Hem en het leven vond haar rust geborgen in met huid beklede ogen, even donker als daarbuiten met dromen over sterren en de maan in een wreed ogenblik verzwolgen door…

rood-paars-gouden zonnekogel zoals wij ons het sterven denken van de mensenziel: nog even melancholisch wachtend met de Engelenvogel die ons nog een moment vergunt voordat het Grote Wiel vol passie, maar meedogenloos, zijn draaiing moet vervolgen en alles meesleurt in zijn tandenknarsende moment waarmee 't hardnekkig Heden door de Toekomst wordt verzwolgen…

verboden beet de valkuil van de oervrouw een gespleten tong kwispelt hij tast de ruimte af herkent sporen van koud zweet een kuiken verstart in het vizier de spitse muil flitst vooruit een pijl in zenuwgif gedoopt het zuur dat adem rooft en weefsels breekt kaken buigen om het verenkleed hij neemt een week rust om te verteren wat hij verzwolg…

gedachte uiteen Als een zeepbel gezwollen en wit schitterend in toepasselijk linnen geschilderd verbindend de aanraking de koestering van de vorming van verveling Pastelblauwe luchten Voortstuwend Opstijgend Teugel vierend Licht vogellijf Verenlatende tijd Verleden is omstreden Zuchtend Gestrikt Verbijten Tandenknarsend Verlichtend verzwolgen…

Een nieuwe druppel ga ik volgen Die wordt al gauw door een DIKKERE verzwolgen Wéér een andere wil ik vinden die mijn gedachten weet te binden. Ik schommel met hem voort, Van hoog tot laag Dan eens vlug, dan weer héél traag Hoe lang zal hij mijn reisgenoot blijven?…