142 resultaten.
Arti-flex
netgedicht
2.0 met 26 stemmen
2.768 (voor Artifex)
aardetinten leven waar haar pen de ruimte geeft
er kleven nieuwe woorden aan deze dag
geweven langs de weg die alle kanten uitgaat
zij vindt ze, neemt ze, schikt ze
tot
weefsels als tapijten, kleurrijk, rood is roder
blauw diept zeeën uit en geel schijnt met de zon
op levendige akkers
binnen, in haar woordenboek
ligt…
Na rijp beraad
netgedicht
4.0 met 1 stemmen
55 Moeten we hier nog
lang bij stilstaan, alles gaat verder
alsmaar, mijn weefsel stroomt water
ik meen dat dat vroeger ook al zo was…
We vlechten onze levensdraden
netgedicht
3.0 met 8 stemmen
795 sluimerend
en geef me over in haar stroom
Ze neemt me op in tussenpozen
ademt mij vluchtig door haar heen
Ze is mooi als duizend rozen
mijn hartje klopt voor haar alleen
Als een sluierende nevel
zweven we door ons droompaleis
Een winterse stilte omhult ons teder
terwijl we dansen door ons paradijs
Onze liefdesklanken vormen samen
een weefsel…
gedicht met stilte geschreven
gedicht
3.0 met 36 stemmen
13.813 Met een weefsel van regen en moeheid heeft
de stilte ons bekleed en onze lippen gericht
naar het van koude biddend noorden.
Zo stil is het nu dat men huivert en vreest
dat iemand plots op een gong zou slaan
en van de leegte zou scheuren het oorzichtig vlies.…
Gedicht met stilte geschreven
gedicht
2.0 met 125 stemmen
27.433 Met een weefsel van regen en moeheid heeft
de stilte ons bekleed en onze lippen gericht
naar het van koude biddend noorden.
Zo stil is het nu dat men huivert en vreest
dat iemand plots op een gong zou slaan
en van de leegte zou scheuren het oorzichtig vlies.…
De anatomische les van dr. Nicolaes Tulp
gedicht
4.0 met 3 stemmen
3.130 licht van de geopende dode formeert gezichten
die aan hem voorbijzien naar het weefsel
van schemer waarmee wij bekleed zijn
die naar hem kijken door een voor
hen nauw waarneembare scheur daarin
voor ons om ons verdwijnpunt geschikte
verdwenenen wier blikken voor een vergelijk
nog blijven haken in de schemer
als wij in een flits naakt door…
MH 17
gedicht
4.0 met 12 stemmen
6.140 Je zoekt de weefsels van dit abrupt verhaal. Je vindt
het woord, who cares of het bestaat of niet. Wereldverdriet.
------------------------------------------------------------------
Bij de ramp van vlucht MH 17 van Malaysia Airlines in Oekraïne…
Signalement van het lijf
gedicht
2.0 met 24 stemmen
10.981 Inzichten in ruimte, tijd in weefsels
uitgespreid. Sprint windingen. Zet
verdichtingen uiteen. Zucht
pneumatisch. Verdeelt hydraulisch
lust. Trekt zich lauter mechanisch
af. Niettemin zindelijk.
Lekt zelden. Braakt amper.
Doorgaans ongevaarlijk.…
De ramen kleiner, de muren groter
hartenkreet
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
117 Door de natte mist
Steeds meer ingesloten
Druppels van zilveren
Weefsel die mijn
Grijze haren, mijn
Levenswijze wenkbrauwen
Tooien
Die mij het gevoel
Nog geven dat ik
Leef, maar zo zeer
Door kleiner wordende
Ramen, en groter wordende
Muren in een hoek gedwongen
Dat ik zelfs mijn eigen
Naam niet meer weet
En dan zie jij…
Massief
netgedicht
4.0 met 1 stemmen
167 Loom land onder het strakke weefsel
dat alleen het diepste hemelblauw bieden kan
over de perkamenten huid
kruipt het geluid van rondtrekkende stammen
door wind en water
in de gelaagde aarde geëtst
de leegte is massief en hardnekkig
nodigt iedereen binnen
maar de aarzeling zoekt dralend een uitvlucht
voor de symfonie van exotische marktpleinen…
Nooit meer wachten
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen
275 In stilte om nooit meer te wachten op jou
de kilte van december met de wind die giert
langs mijn muren en door het weefsel van mijn kleding.
De warmte van het haardvuur door jouw gezicht
door één druk op de knop mijn visioen van het leven
nooit meer wachten zonder enige verbeelding.…
Ammoniet
netgedicht
4.0 met 2 stemmen
142 dit duurt nog voort, deze lijn
de cyclus, de spiraal
van adem en herhaling
zolang het weke weefsel
zich haastig versteent
tot fossiel met vlakke facetten
de verse stilte moet nog verkalken
avondlicht moet nog doven
we moeten ons verliezen, onwrikbaar
vergruizen, langs bospaden en
melkwegen verdwalen, thuiskomen
bij nacht, roerloos verstillen…
Gezichten
netgedicht
2.0 met 5 stemmen
62 in het begin las ik een
weefsel van fragmenten
een koor van stemmen
het spectrum was te
breed voor deze lezer
ik legde je terzijde
op een dag ik kan je niet
laten liggen laat mijn ziel zich
op jouw sleeptouw nemen
stapvoets omdat het
niet anders kan kuier
ik met je op
je draagt me door dalen
van duisternis waar het kostbare…
slagader
netgedicht
3.0 met 6 stemmen
1.070 zoek de slag in de ader
een gekrulde vinger
haakt naar die regelmaat
ja, nee, ja
gedempt door huid
hij sluipt over de pols
als een worm die stuipt
over de muis van jouw hand
hij duikt op aan de weke kant van jouw arm
stuwend langs de strot
van kin naar kaak naar slaap
bolt hij over bot
liever leg ik hem dieper bloot
in het weefsel…
Smering
netgedicht
3.0 met 4 stemmen
124 metafoortje hier
en daar
Een vergelijking in je lexicon
Ik wou dat ik het minder cryptisch kon
Mijn hersenpan is onberekenbaar
Gegroet, o wees, Maria, wees gegroet
Toon empathie, verdiep u in
de ander
Geef hem of haar kritiek danwel waardering
Uw hersenspinsel smaakt nu bitterzoet
Als marmelade in een oleander
't Komt pas tot bloei als weefsel…
geen titel
netgedicht
2.0 met 2 stemmen
64 Het is de geest, de inspiratie,
die mist, spieren en weefsels trekt
over de letters van weleer.
Boven de wateren zweeft niet meer
de adem die nieuw leven wekt.
de nacht is wars van incarnatie.
Uit:
'O, die wijze koeien', Chris de Valk
Uitgeverij Abraxas, Zuider-Amstel, Amsterdam…
Gulden mêlee
netgedicht
3.0 met 7 stemmen
78 Nog voor de allereerste zonnestralen
Reik ik hals uit naar goud der dageraad
En doe ik kond in 't uur der morgenstond
Van 't rijk der chaos die mij zal belagen
En mijn gemoed zal kwellen
met zijn vragen
Doch voor haar ziel haar zoeklicht op mij richt
Ontwaken gouden stoffen in de mijne
En put ik uit haar vermiljoenen sporen
Het weefsel…
Hormonale helix
netgedicht
2.0 met 3 stemmen
48 gefabriceerde jade en smaragdbronzen gewaden
indigo kousebanden met
Oost-Indische inkt versierde getailleerde gordels en pimpernelscharlaken stuifmeeljarretellen
aldaar vertoont zich
in het trollenareaal
der rodondrieten en axonen
een even unieke
als onimiteerbare
helix van deels m
deels v hormonen
waarbinnen een
glibberig weefsel…
Twee jongens kloven stammen, stoken brand
gedicht
2.0 met 25 stemmen
14.776 Steken droog hout in de stapel, brengen de koude
tot kook, vatten smoezelig weefsel, zij tillen
het bijna ontilbare op.
Rennen dan rond met wat ziedt, roepen
woest van gevaarlijk plezier. En de vrouwen,
de jonge, van blozende benen, van stro
in bruisende vlechten, hoe schrikken,
hoe snaterend slaan zij op vlucht.…
Ikaros opnieuw
netgedicht
3.0 met 18 stemmen
441 sneeuwen
de indrukken in het wit gemaakt
vullen zich met vers en zacht
vlokken kosmische deeltjes
Geen weg terug
hemel en aarde even blank
Het grote verdwijnen
kan gaan beginnen
Er groeien vleugels zachtaardig
met donzige veertjes uit de huid
De zon geeft licht en is ver weg
Aarde en warmte duwen hem omhoog
De zee spint haar teerste weefsel…
onbedekt
netgedicht
3.0 met 21 stemmen
1.290 aanvaard mij in het lijden
aanvaard mij in het gaan
want zachtjes, heel zachtjes
vreest hoop mijn eigen naam
raak mij in de schemer
of langs een late weg
het stille zal steeds luider slaan
in’ t zwarte weefsel van de waan
zie het trage op mijn ogen
de woorden die ik achterlaat
de dood zal jouw rivieren breken
in de bedding van ‘t blauwgebleekte…
Paardenbloem
netgedicht
3.0 met 4 stemmen
102 In een spleet tussen de stenen op ons terras
groeide je op in de maand april
op een onooglijke plek dicht bij de muur
achteloos liet ik je er staan
Nu in mei besloot ik het onkruid te wieden
ik kwam je tegen als een steel
met een pluizige bol erop
een ronde vorm met punten en draden
Een fijn weefsel glinsterend in het licht
ik keek in dit…
Met 't vlossig deksel was de wind aan 't spelen
poëzie
3.0 met 16 stemmen
914 Met 't vlossig deksel was de wind aan 't spelen;
En nu de weefsels losgeplozen zijn,
Wijs ik je met mijn stok van zonneschijn
Dwars door de ring van drijvende kastelen,
Hoe 't vasteland ligt als een open schrijn,
Vol blauw gefonkel van gletscherjuwelen,
Behoedzaam vastgelegd in groen-fluwelen
Kussens met stralig zilverfiligrein.…
Wanneer gij niets verlangt, dan zal zij komen
poëzie
3.0 met 3 stemmen
595 Wanneer gij niets verlangt, dan zal zij komen
Liefde, en met haar verenigen,
Zal zich uw wezen, dat haar heeft ontvangen,
In al de kamers van uw denkend hart;
Zij wordt het groeiend weefsel uwer ziel,
De kleur waarin gij ziet naar het heelal,
Zij zelve wordt het wiegende heelal,
Het vochtige, het zich weggevende,
Het in elkander vloeiende heelal…
ataraxia
netgedicht
2.0 met 1 stemmen
108 stemt meerdere zonnen mild
ter plekke denderen dreunbuffels
omheint een hek
einde verharding
altijd honderd meter, zelden zacht
enige wrijving dringt zich op
zoals een wandelaar bukt
voor een stormsonate
modderstromen, zonsondergang
ergens gloort schijnlicht
uit vuurkorf en brandgang
een sloot doorgrondt roerloos
hout, steen, weefsel…
zwarte dwang
netgedicht
3.0 met 3 stemmen
841 Ik tuimel door een mijnschacht
Gevuld met hete adem
De minnaar die me belaagt
Een gedempte kreet van genot
-Raspend in rood weefsel-
Zwelt in de koele droom
Ik wacht op verlossing
Een bodem van doornen
Een stekeltapijt dat me doorzeeft
Gegons van bloed houdt me uit de slaap
Maakt me moe van waan en ondergaan
Tot ik stuipend onderuitga…
De zaden van de zilverberk
netgedicht
4.0 met 3 stemmen
82 Een woud van twijfel rijgt
zich aaneen in zwijgen, onder
de kalende kruin niets verteerd
waarin het bladgoed zich herkent,
het doorbloedt als levend bewijs
het weefsel van de nerven.…
Jagende verwachtingen
netgedicht
4.0 met 3 stemmen
52 Een woud van twijfel rijgt
zich aaneen in zwijgen, onder
de kalende kruin niets verteerd
waarin het bladgoed zich herkent,
het doorbloedt als levend bewijs
het weefsel van de nerven.…
Voor H.
poëzie
2.0 met 17 stemmen
3.088 Ontwakend, heb ik mij verbaasd, hoe wreed
de ziel onwetend in zichzelven snijdt
en 't eigen teder weefsel diep ontleedt.…
KARL LIEBKNECHT
poëzie
3.0 met 7 stemmen
1.414 Gij staat boven de massa, als boven 't dicht
Weefsel der zee een zuil, de Noors-basalten.
Gij hebt het rode vaandel opgericht,
Toen het, een vod, lag op de vuile vaalte,
Wapperend stralende voor elk gezicht, -
Gij, Man van edel en zuiver gehalte.
Gij stierf. Waardoor?…