Alle inzendingen over ziele-poort

In het huis achter deze poort wonen goede mensen met zuivere geesten mannen - hun vrouwen en ook de kinderen vijf maal per dag reinigen zij hun lichaam en zuiveren zij hun ziel want Allah is hun God en als de moezzin vanaf de minaret hen oproept tot gebed werpen zij zich ter aarde zoals alle gelovigen om hun soera’s te zeggen hun lichamen…

Het bed is de poort Tussen Dromenland En Doorsneeland. Het doorgeefluik Tussen eroderend verlangen En erotiserende lust.…

Hunkerend verlangen drijft je naar me toe in vluchtige wolken van hemels genot. Golven van passie in een onmetelijke oceaan van blauw en wit sla je neer op mijn kust. In heftige hitte verdamp je je lust als zweetdruppels voor de brandende zon.…

verontrustend geil de krulletjes van jonge schaamte bedekken nooit genoeg het gulzig aanzien van vuige gedachten je ruikt naar Goddelijk als marshmallows in het vagevuur een ketting onttrokken aan broze onschuld ween jij het wijwater brak de soutane bloost een mufheid werpt stof in oude poriën de Liturgie tot odyssee verworpen herrijzen de poorten…

Ergens bij mij in de laan Staat een ijzeren poort Mensen lopen voort Maar ik blijf daar altijd staan Als ik door de koude staven Behoedzaam kijk of luister Is het daar zo stil en duister Alsof het leven ligt begraven Ander loof groeit achter ‘t ijzer En de wind blaast harder aan je hand Als je hem doorsteekt naar die kant Bovendien is…

Wat allemaal wel niet bekoort aan de wandel door de oude stad mokum heb je nooit echt gehad nu terug op de Oudemanhuispoort Erdwin de mesjogge boekhandelaar riep nog altijd ongeneerd ja ja ziet hij is er weer ha ha zeker net gepensioneerd Om de hoek van de Staalstraat zat de pianist op het terras zag meteen dat ik het was vroeg wat…

Lippen lispelen een engelenbode, een zacht en mijmerend verhaal dat spreekt van levenden en van doden in een andere dan mensentaal. Rank en lieflijk zijn de klanken die mijn zintuigen weer wekken tot een staat van kunnen danken, kunnen horen zonder spoorslags te vertrekken. Wit als sneeuw is de welgevormde mond die mij nieuwe sagen brengt…

geliefden zacht verblindend geuren blanke bloemen in de zinderende zon een witte vlinder fladdert bijna onopvallend naar een volgende toch heerst hier voelbaar verdriet van veel herinneringen in treurige berken die eeuwig lijken mee te wenen zwijgt bedrukt een zwarte vogel het beklemmend gevoel begeleidt iedere stap tot de poort…

Ze doolde door geplaveide straten van het verleden dwalend in het doolhof langs verloren zijwegen van haar heden bewust de beelden van vervlogen tijden langzaam maar zeker vergeten verder op zoek naar de poort van haar weten.…

Roze herfstasters ontluiken tussen vleugels van dagpauwogen. 's Avonds strijkt de bij in een fabriek neer, rust uit van haar bloemendag. De zeilboot vaart 's nachts, straalt een rossige gloed uit; thee met beschuit geurt.…

Het gras aan de sloot siddert even, is weer stil: winterkoninkje. De rat huppelt weg: een spannend vluchtig balspel in de verse sneeuw. Ruzie van ganzen geeft nachtelijke wijdte galmende muziek.…

verslindt alles wat voor zijn maalgrage kaken komt - Maar zie, zij hebben het overleefd: De stoppelige man, de gerimpelde vrouw, het in kleurrijke vodden geklede kind - Met in hun lege ogen een wezenloze blik en ondanks alles toch een sprankje hoop Staan ze hier bij de grens, staan ze hier bij onze grens, staan ze aan de poorten…

Pas dan opent zich een poort die altijd open stond en staat. Dan pas opent zich een venster. Een venster in de tijd. We zien een land waar niemand denkt. Waar uitzicht inzicht is. Hier daagt ons geboorteland dat ons in diepe stilte wenkt. Wanneer het water stijgt tot onze lippen.…

Je mag de natuur in zonder sleutel Je mag er binnen via dijken die de rivier tegen houden stroom doen wijken Ik ga de lapjes natuur bekijken vanaf m'n fiets kijk ik naar plassen waar vogels zwijgend waden of zingen in 't groen Dag in, dag uit zou ik dit peddelen in de Ooij overdoen.…

ik zag je aan de poorten van de hel mij kende je uiteindelijk wel we waren samen vaak in cognito, ik wilde anders maar jij besliste zo gewoon recht toe recht aan ik droomde van intimiteit maar liet me altijd in jouw volheid gaan satan wacht op pegulanten pas later wist ik je verhaal jij had zovele klanten ik brand met jou mijn…

Len Castelein En omdat ik zo braaf stil bleef zitten Kom ik door de poorten van hun hemel En mag ik weer plaatsnemen!!…

De bloem Een dieprode Die ik bij haar Mocht plukken Die bloem Een heel fraaie Echt mooi Van kleur De geur Aangename Die ik toen bij Haar opsnoof Die geur Heel erg lekker Opend' een deur De poort Van de weelde Via een pluim De heuvel De poort Van haar liefde Niet lan- ger dicht Speculum Lonkend flamoes Geslepen…

Onder de gewelven van mijn gedachte door, Struin ik van poort tot poort, Om deze te delen, Met zij die er weet van hebben. Bewust te krijgen, In het Hof van hun gevoel. Vruchtbaar uit te laten komen, Gevoed door wat ik aanreik, De sleutel tot hun deur. Passievol gedreven, Met liefde geopend.…

Wee mij, nu de poorten sluiten...…

Langs de ladder in haar kous opklimmen naar de jarretelles die als een praalboog de speeltuin omspannen ...en reeds lonkt binnen handbereik de poort van het paradijs.…

Er is geen zin Meer in dit Dichten Ik ben gelukkig Nu Er is geen pijn Om nog te uiten Het gaat dicht De poorten sluiten Het gaat je goed Veel goeds veel moed…

Ik vroeg de smid, Smeed mij een poort, Een poort met gouden krullen Gesmeed in flonker kolenvuur. En na een enkel uur Zie daar, Gedreven, gehamerd het ijzeren werk Met bladgoud, dun fineer. Ik zei de smid, Tussen twee tuinen wordt zijn plaats.…

mystiek stralend van de maan vloeiend in zijn ziel is opgegaan en stormend stroomt door ‘t wolvenbloed De herboren dag spiegelt zijn ogen gedreven versmelt hij met het zicht op jacht naar fris ontluikend licht door impuls van ’t pure jaar bevlogen…

niet meer hemelse deurwaarders staan voor de poort de ritssluiting knapt we weten het wel maar we zijn liever pijnbomen triest diepe ellende vindt U het nog prettig op reis ik geef het goud aan de goden een harde hitte voel ik in deze wereld vol gemissen…

Leven is hogeschool voor nieuwe en dode talen Die lang mag leerling zijn in haar rumoeren zalen die kan uit kolken roes van juichen en van smeken redden het ijl relaas waarin de zielen spreken.…

Raas als de woedende wind die de Aarde weer verschoont In een flinterdunne hemel woont de wachter die gezwind zijn poorten sluit Een dwaze moeder huilt haar ziel in stukken en o, verbaast het jou, mijn kind dat de vissen plastic proppen eten... men moest eens weten...…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt. ---------------------------- uit: Serena (1898)…

zwart glijdt potlood over weerbarstig papier nog geen markante lijnen maar de eerste compositie ligt hier ook de vlakverdeling van donker en licht brengt wat expressie op het gezicht de esoterische sfeer roept om diepte in een eerste aanzet door verfijning met kleur karakter en ervaring zijn gezet voordat magie voorzichtig de ziel…

Dat kan in een kort of lang verhaal, maar ach, who cares, de ziel vraagt niet naar taal!…

Er is niets dat dit lijden kan verstillen of verzachten Moet knopen gaan doorsnijden anders ga ik m'n ziel verkrachten.…