Alle inzendingen

We zijn al drie keer heel dichtbij geweest, In München riepen wij al vroeg ‘we leiden!’ De Duitsers kregen toen pas echt de geest, Oranje kwam helaas niet meer langszijde. Toch waren we met Neeskens, Cruijff en Haan, Van Hanegem en Rensenbrink veel beter, Maar daar heb je uiteindelijk niks aan, Daar schiet je niks mee op, geen millimeter!…

Ik breng mijn ziel terug naar in zichzelf gekeerde heimwee omdat je de kamers van mijn hart onbewoond achterlaat nu geluiden weerloos worden in snijdende kalmte van afscheid heb jij mij monddood gemaakt de omgekeerde bladzijde tracht de stilte voor te blijven nu niemand, zelfs jij niet meer mijn gedachten wil verstoren.…

Dat alles zo anders was en ik zo ben geworden. Omdat wat was zo anders is geworden en ik zo bleef zoals ik was werd alles anders. Ik ging niet mee. Ik kon het niet. Ik deed alsof. Ik doe zoals ik deed en dacht. Ik loop maar wat verdwaal in hoe het anders werd. De weg naar huis Is er niet meer.…

- Servisch kruipklokje - "Quo vadis, gij paarsblauw gekleurde vanwaar uw kruipende camino langs grafsteen en beton, bambino waarheen toch, van uw land verscheurde?" Ik ben nog op zoek als de meeste vriendinnetjes uit Novi Sad naar onze roots uit Beograd dat is mijn levenslange queeste 't Zou ook in Bosnië kunnen zijn of was mijn…

De koning heeft de sleutel van de sloten aan de buitenkant en dat is precies het probleem want die koning ben ik zelf opgesloten in deze piramide Het is een koan en het is niet grappig Wanhopig roep ik antwoorden in het duister, op de tast strompel ik verder en eindelijk gaat de deur open naar weer een donkere kamer zo Vantazwart…

Je danst Totdat je geest Je lichaam weer boeit…

Vleugels keren zacht naar het nest vol licht en rust stilte draagt hen mee Hun sierlijke vlucht opent de weidse lucht als een adem, een boog van wind, van ruimte, van verlangen, elk vloeiend ritme een echo van vrijheid die zachtjes terugkeert naar zichzelf. Hun zwevende zang rolt over de horizon, trillend in mijn ademende borst, een taal…

Als de liefde niet bestond Zullen ze stilstaan, de rivieren En de vogels en de dieren Als de liefde niet bestond Als de liefde niet bestond Zou het strand de zee verlaten Ze hebben niets meer te bepraten Als de liefde niet bestond Als de liefde niet bestond Zou de maan niet langer lichten Geen dichter zou meer dichten Als de liefde niet…

'Liefde, als ge op uw weg ontmoet Die mij lief is, Liefde, zeg hem Dat ik lang naar hem op weg ben, Dat mijn ziel hem groet — Trek hem strelend tot u dan, Zeg hem, dat ik hem wil geven Alles wat men in dit leven Aan een ander geven k a n . . . Dat er niet een deel zo klein is, Dat hij niet bezitten zal; Al wat mijn is, dat het zijn is Eeuwig…

Een noodpakket wil ik nemen voor als het oorlog wordt als de Russen komen of de Chinezen of wellicht de Amerikanen ik neem dat noodpakket als Willem blijft zitten Zijne majesteit het Staatshoofd geen toestanden à la 1940 Maxima mag met de meisjes naar het verre Argentinië vluchten maar niet Willem-Alexander, Willem niet wat ook zijn Rijksregering…

Rinus Terlouw De Sparta Trots Vroeger stond je bekend als Rinus de Rots Rinus Terlouw Je hebt de Glorie jaren nog meegemaakt Dat het daarna minder gegaan is heeft alle Spartanen diep geraakt Je had een geweldige mentaliteit Met Jou in de verdediging was er nu veel meer succes bereikt Rinus Terlouw Wat ze ook zeggen Je bleef Sparta…

Het kan in het leven raar lopen sprak de portier tot dichters nicht Ik doe mijn hele leven open terwijl uw neef alleen maar dicht…

Eenzaam sta ik aan het graf, Lees zijn naam, zucht dan zacht. Al weer ’n half jaar in de koude grond, Las de naam hij niet verstond, Nooit meer van mij zou kunnen horen, Al zou ’k hem elke dag ermee storen, Want zijn oren zijn voorgoed doof, Zijn stem voor eeuwig doodstil, Alleen zijn naam leeft In mij voort.…

op het zachte mos innig ineengestrengeld twee naakte takken ….net gesnoeid…

- campanula poscharskyana - In het schier onafzienbare Floradomein woekert een kruipende bloemensoort waar ik nog nooit eerder van had gehoord - er gaat maar één van in 't dozijn een nietig en klein onderkruipsel, vandaar de campanúla poscharskyana familie der campanuliden orde der bastaardasteroïden van de klasse der spermatopsida…

Dichtbij het dorp Loon op Zand daalt het nachtelijke duister over de begraafplaats in het wijde bos luid gehuil van uilen galmt door eiken en beuken wier berooide kale takken als klauwende vingers zich roerloos krommen om de schreeuw der nachtvogels vergeefs tussen hen te houden de huiverklanken stoten tegen blauwzwarte schimmen…

laat het zijn als toen nog een keer dat ongelofelijke wat wij hadden zo ineens vanuit het niets want ik heb het nodig die tijd nieuwe herinneringen zijn niet zeker ze moeten nog leef hier en nu is snel gezegd toen maakt dat volledig overbodig het gevoel van toen overstijgt het hier en nu alsjeblieft ….. toen kom tot leven laat mij voelen…

tanende bloeikracht bont kleurrijk wuiven bomen hun bladeren uit…

Uit het roze liefdesboek dat je mij gister stuurde vallen letters in de zee het is een woeste zee van weinig woorden en alle golven zeggen: nee stilte als oneindige verte heft de horizon op in eenzame vrede adem ik door in mijn hoofd te zwijgen over jouw prachtige gemoed.…

Een hemels verdriet, een tastbare herinnering, naar wat was. Geen vergeten, geen herdenken. Je draagt het bij je. Geen ceremonie, geen afsluiting. Het gaat niet weg. Je bent niet alleen. Eenzaamheid. Het aanraken. Beroeren. De stilte. Wie schön ist die Jugendzeit? Een hemels verdriet, een tastbare herinnering…

vanaf de kokosmat kijk ik door patronen in groen voordeurglas naar de bruine wereld buiten nog geen benul van het fluiten veroorzaakt door de wind door de kieren en niet-sluitende kozijnen deze keelschrapende taal verwaait in de striemende vlagen van beklagenswaardige betekenisloosheid totdat de kapstok in de pluggen hangt de angst…

D66-Rob is voor politici, met name door zijn eigen sportverleden, een rijke bron van wetenswaardigheden, een wandelende encyclopedie. Verleden week vroeg Dilan nog aan Jetten of je jezelf ook buitenspel kunt zetten.…

Ik leef in de ruimte waar liefde rafelt, waar leegte fluistert dat ik moet loslaten— maar mijn hart weigert. Zij is de zee: onvoorspelbaar, soms een haven, vaker een golf die me meesleurt. Ik blijf staan, handen open, regen op mijn schouders Is een gewoonte geworden. Ik draag haar stormen alsof ze voor mij bedoeld zijn. Ik vang…

Als ik hier die dringende oproep zo lees geen vrijblijvend gemijmer maar business case dan moet het niet beter maar helemaal anders! Revolte in breinen - geen ratrace kwatrijnen! want wij willen niet horen en willen niet zien dat alwat er leeft - te veel voor één planeet? - dat wat groeit en bloeit op het punt staat te verdwijnen…

Tot ik verliefd word op precies die ene vertrouw ik me geregeld toe aan een vriend zo mooi als Apollo en Ogma is hij Lakshmi en Isis ben ik en een en al vervulling van onszelf zijn wij dan Hoe vaak, hoe weinig gunnen mensen zich dat gevoel van heelheid in de buik van Moeder Aarde? De buurman taxeert me terloops als bedgenoot anderen…

Zij had de wijsheid in pacht, Dat had hij al gauw van haar gedacht, Zijn mening erover bleek juist, Wijl zij ’t altijd had bij ’t rechte eind. Zij vond dat niet buitengewoon, Dat zette meteen de toon, Hij vroeg haar om d’r raad, Wijl hij dacht zij alle kennis had paraat. Dat bleek helaas niet het geval, Daarvan begreep hij dus niemendal…

Klokje in de kou toont moedig zijn paarse bloem winter is nabij Aan de rand van de stoep groeit het kruipklokje met zijn lage stengels, stil maar standvastig. Een paarse ster die geen aandacht vraagt, enkel licht vangt in november, zoals iets dat bloeit zonder verwachting. Het zoekt geen steun van andere bloemen, maar wie goed kijkt, ziet…

Na alles dit. Een vreemde, afgeleefde blik in een beslagen ruit. Dat afgehakte hoofd, die Hitler zonder snor: ben ik dat echt? Heeft daar, in die verwaande iezegrim, heeft daar een moeder in geloofd? Mijn god, waar is die plunderaar die met Walküren sliep, de dichter die op vogels en violen reed? Ik ben zo moe, zo vastgevroren in een vloek,…

Toen de avond de kamer innam, Werd de spiegel met licht gevuld. De brief, die ik niet meer lezen kon, Glansde koel als het zachte gezicht Van een kalm gestorvene, Wiens lippen een vleug warmte vasthouden Om onze laatste kus niet te verschrikken. De samenvouwing der handen Wil ons naderen reeds niet meer kennen, Hun verstrengeling weert ons…

Voor de winkel van A. Blok, drogist op de rand van de verlaten kade roerloos, verhuld door vette mist sloeg hij het klotsende water gade achter hem in de gele nevel door een straatlantaarn fel verlicht grijnsde een gaper aan de gevel wachtend tot hij zou zijn gezwicht vloog boven een zolderraam open jongen, ik weet wat je in ’t leven mist…