Alle inzendingen over emoties

in de namiddag waar gisteren haar glans verniste met het grijs van afschuw verviel mijn zijn in de afgrond waar zwavel en vuur elkander omarmden onwetend van mijn eigen ik bracht de macht van de duivel de uitwasemingen van de hel in het lichaam dat mij dan tóch toebehoorde? uren van een overvloed aan zilt kwijl en geschreeuw maakten…

'Als ik te lang gezeten had bij jou, te weerloos en te dicht tegen je aan … ' Soms doe ik dat, te dicht tegen je aan. Mijn hand op je huid, je hart in m’n oor. “Ik kan jou dromen,” zei je, en toen kwam je nog dichter. Ik had langer kunnen blijven maar dat heb ik niet gedaan. Je blijft altijd nog even steken in mijn longen. Ik hou halt, en…

Tast met de loep af het geleefde leven en zie geen litteken gesloten wie heeft de onzin uitgevonden: de tijd heelt alle wonden --------------------------------------- uit: 'Het Depressionisme', 1988.…

je woorden heb ik gedronken je zinnen zoog ik op toen proefde ik je regels en spoelde goed met sop…

Het volgen van een vroom pad is wandelen langs wat staties ik vond al langer het park iets vredigs hebben, maar hoe en wat Zelfs beelden en een altaar staan er dag en nacht klaar beschut door een omvangrijke nis ooit bedoeld voor d 'heilige mis het geloof vertoonde ooit de gebeurtenis Deze plek bedekt deels de uitlaatroute met mijn honden…

Wandel onder grote groene bomen, ruik het vocht van het natte gras. Voel op mijn schouders de zon opkomen, het wordt vandaag een dag voor het terras. Alleen blijf ik verder lopen, alleen blijf ik verder gaan. Blijf van binnen stilletjes hopen, dat ik je ergens ook in je eentje zie staan. Maar zoals mijn verstand me maanden al laat weten…

Beuk en eikenblad Van ouwe boom Als woorden dwarrelde 't blad Dalend op dak, in goot Besprak het hele jaar 't Verhaal van hem en haar De dakgoot ving het daar Zodat woorden niet verstoppen Het water stromen kon Ververste tot verzen De aarde bereikte Voor wortels van beuken en eiken Rijmend alle ongelijk…

Vies is niet het woord Laat staan smerig Maar lekker vind ik het niet Vingerwerk op m’n smartphone Fobisch is het beste woord Wat past voor mij bij die activiteiten Ik kom het wel te boven Ik zal wel moeten Het zal nog erger worden Maar wat is dan mijn probleem Mijn probleem is de traditie Van aankijken, aanraken, ruiken Gewoon…

Ik zie van jou, alleen nog jouw gezicht. Je bent al jaren niet meer hier. Alleen maar een portret, een dood stukje papier. Ik put uit mijn herinnering voor iets meer, daar ik je mis. In mijn gedachten breng ik jou tot leven, voor zover dat mogelijk is. Soms helpt een woord dat iemand zegt, een klank, een geur, een stem. Een flits uit…

Zul je voorzichtig zijn? Ik weet wel dat je maar een boodschap doet hier om de hoek en dat je niet gekleed bent voor een lange reis. Je kus is licht, je blik gerust en vredig zijn je hand en voet. Maar achter deze hoek een werelddeel, achter dit ogenblik een zee van tijd. Zul je voorzichtig zijn? ----------------------------…

Nee, ik heb geen dromen meer jij hebt ze stukgeslagen met al die harde woorden en voortdurend klagen De scherven liggen in het rond maar zie je dat dan niet er is geen hoop meer enkel nog verdriet Nee, er blijft niet veel meer over van wat we vroeger deelden er rest ons enkel nog wat teloorgegane beelden Herinneringen die langsom meer…

Je reeds een periode verloren maar het gemis wordt alleen maar groter en groter en groter Helen deed het verdriet echt niet; het werd zelfs traumatisch, net uitvergroot! Soms bezocht ik je tot drie keer daags, telkens weer een gelukkig weerzien. Dag en nacht het maakte niets uit; ik denk dat we honderden uren samen waren in de diepste Liefde,…

Geen dag kan zo beginnen, als deze dag begon; ik kwam mijn kamer binnen en daar was enkel zon. De klok was staan gebleven, maar ik vroeg naar geen uur; de tijd was opgeheven, daar was slechts licht en duur. En duur en licht en luister; de winter was voorbij; in rouwfloers sloop het duister en vluchtte weg van mij. De zon op drup…

Ik lag te slapen op mijn bed leliebebloemd en met mijn witte vingeren dood doodstil. Het was daar stil stil stil - Ruisen van waskaarsen, 't knappen van vlamamandelen, de lucht gouden as — schaarse leli'n lagen op mijn sprei te wandelen. Ik ben geboren als een bloem brekende in de bleke lucht als 't guldene lente is in de lucht…

je hebt mij je pracht geschonken en nu het voorbij is en je weer in jezelf bent verzonken heb ik je bijgesnoeid en het vergane weggehaald je hebt rust verdiend maar ik weet dat jij mij volgend jaar voor al het snoeiwerk zoals altijd met nieuwe bloei weer uitbetaalt en wij weer gaan genieten van elkaar…

Die na mij komen, lezen mijn kwatrijnen. Zij zullen sidderen, als zij verstaan, Met welk een marteling van hartepijnen Ik zingend door het Leven ben gegaan.…

Dit is voor jou; nu ik je niet meer spreken kan nu ik je zoeken moet in sporen je volgend op een afstand, steeds erop bedacht mij niet te verraden - spreek ik voor jou; al zul je het nooit weten. Ik ben niet wanhopig, ik ben je niet onwaardig. Ik heb een leven gevonden nu en hier. Maar een leegte heerst, als een duizeling, in de kringloop…

steeds als ik jou binnenlaat welt er een traan in mij omdat ik al bij voorbaat jouw afscheid weet daarbij…

een groot huis met eigen zwembad wegkomen uit die drukke stad chillend wegdromen op het platteland of met een cruise en dan her en der aanmeren op een tropisch strand dat leek hem wel wat naast z’n eigen nog een andere lieve schat en zo’n dure auto in de zomer zo eentje met een open dak en toen hij uiteindelijk alles wat hij wilde had…

Ik heb een mijnschacht in mijn keel ik val omlaag vanuit mijn kamer zit als een pad gevangen in een bel van steen het is hier stil zo stil dat ik mijn dromen hoor ritselen als dode blad'ren ik gil ik heb een mijnschacht in mijn keel een tong van scherp gesmeed metaal en lagen gitzwart erts voor jaren ik hak met korte felle slagen…

Kijk daar een dor blad dat over het voetpad trekt daar dwarrel ik dan Hoe een dichte mist mijn twee ogen bedekt zodat er weinig zicht vloeit uit op hetzelfde moment stroomt verdriet in de aderen waar ook een dor blad drijft met een of ander wind Waar komt deze oneindige treurnis vandaan daar ze nog eens wordt gevoed door pijn. De prachtige…

Haar drang naar harmonie In ‘pleasen’ gehuld Ontlokt ergernis en jaloezie Schuld Haar troost aan één Die het hardste brult De ander in de steek Schuld Haar eigen grenzen ver voorbij Om iedereen te beschermen Obsessief te ontfermen Hun zelfredzaamheid vermoord Subliem in de kiem gesmoord Schuld Al haar levenspatronen Gehuld…

Nu je terug bent want nu ik mijn dochter terug heb want nu je terug bent gekomen (waar was je wie ben je wat was je) maar nu je terug bent nu heb ik je zo verloren en heb ik mij zo beschadigd aan jouw aanwezigheid zonder jezelf nu je schrille gestalte in volle emotie verdween mis ik je dochter maar rijm je met mij voor een leven naar voren…

Ik heb, in droom, de ganse nacht geschreid kermend van smart - zoals een kind zou schreien, dat men uit plaagzucht 't liefste speelgoed rooft. Want in die nacht, - die lange, zwarte nacht - lag er een duistre schaduw op mijn dromen, op 't lichte beeld van al wat komen zou - het lieve, bonte speelgoed van mijn ziel. En als een grote, ruwe…

Als een brug over het water, zo voel ik mij. Alleen met mijn gedachten die diep wegzakken door een kater. Zo diep als de bodem gevuld met wier, zand en water. Zie ik vrienden van vroeger daar maar geen toekomst of later. Ik wil verder maar bewegen gaat niet, dus haast in paniek probeer ik te praten. Maar voordat ik het doorhad liep mijn mond vol…

IV Een Feuerzauber, toen. – Hem overwint Geen helden-Wälsung, zelfs mijn liefde niet: ‘K voel de as nog, die ‘k de nachtstorm waaien liet Over de heiden, waar zij speelde als kind. Was ‘t een apotheoze? Of was de wind, ‘T weerlicht, de wereld één schreeuwend verdriet, Dat in extatische Walkürenritt De dode zocht, tot waar waanzin begint?…

Oud geluk (niet te koop) in oude kamers. Is dat niet mooi? We wisten al dat de zin van de ervaring de herinnering is, en dat daarbij desnoods de ervaring achterwege gelaten mag worden, maar zo helder zagen we het zelden. Je sloot de deur, keek me aan met ogen van fluweel, glanzend glad van ouderdom, en achter de deur stierf men er op los…

ik dwing deze dwaze zonlicht om mijn gedachten te laten rijmen op het onwezenlijk gebeuren dat al in een ver verleden gestalte had genomen, dromen spaarden deze momenten tot aan het kleinste behagen van een minuscule valuta eenvoud bracht mij de macht over mijn onmacht, liet het vermeende gebeuren en trooste me met de diepgang van Shakespeare…

onzichtbare dingen worden niet doorzien onhoorbare zaken komen je niet ter ore onafzienbare verten vallen niet af te kijken ontluisterend is iets wat je liever niet wil horen maar iets te vaak misschien komt het voor dat een onmogelijke liefde weldegelijk mogelijk zal blijken…

Doe mij maar na op hetzelfde tempo, door dezelfde gang. Zeg mij na dan. Ik zeg: als er stenen zijn, gladde stenen, als benen onder zomerjurkjes in de lente – niet out of character – geen september, herfst nog niet in zicht. Heb je dat? Zeg, zeg mij eens na. Je bent godverdomme mooi zeg dat ’s na, mooi – heb je dat, zeg eens.…