Alle inzendingen over natuur

ik zag het blauwe bosje alleen op de wereld in de grote vlakte grassig koud zij steelden hoger dan omringende magere sprieten bijna klaar voor hun eerste maai zij hadden alles gegeven met madeliefjes om verder te leven na hun rijpe zaai in de wisseling van groen door seizoenen had het bosje ook zijn bolletjes groter laten…

de witte voorjaarsbruid staat mij op te wachten ze beloont mijn leed van verlangende gedachten en toont haar witte kleed de sluier is af genomen ze laat me bij haar komen want ze weet zo ondertussen dat ik het niet kan laten haar te omhelzen en te kussen daar is ze ieder jaar weer op uit…

Twee vogels, ganzen? vlogen op, voor de rietkraag De ene ver voor, de ander gehaast erachteraan Dan samen, blij, leek het Wij op een bankje, aten brood, dronken wat Onverteerd verleden lag stil op de maag De hemel staalblauw weerkaatstend in sloten Mooi hè, zei ik. Ja zei je…

ik voelde al aan de voorzichtige vlucht van je handen de zacht tedere lentewind in zijn prille vleugjes vaak lichtten in vervreemding de eerste kleuren op waar de zon haar koesterende warmte geeft daar geuren plotseling lieve orgastische feesten die de boodschappen van steeds grotere evenementen delen hangen seizoenen hun wassen…

het mooie van een laatbloeier is dat hij zo lekker laat nog bloeit alle anderen zijn dan al vermoeid ze laten de kopjes zakken en hun stengeltjes knakken en de laatbloeier is de enige die die dan nog boeit omdat hij dan nog bloeit en alle aandacht opeist en o wat vindt hij dat fijn en waarmee hij bewijst dat de mooie ware woorden…

dan is daar voor altijd de geur van branding en zilt buiten zichtbaar licht het zware water met diepe stem elk woord dat zich verdicht tot som der delen tot voortekenen in sterrenglans zo u wilt er klinkt een roep door het voortdurende ruisen heen die meevaart met stroming en zeil wat zich lezen laat als mijn gewaad door zee…

’s Morgens koeren weer de duifjes, ik lig dan nog in mijn bed. Het is steeds een blij ontwaken, pijn en zorg opzijgezet. Ze vertellen, dat de lente komt, waar waren ze gebleven in die koude wintertijd. Heeft iemand hen misschien opnieuw een stem gegeven? De mezen vliegen in het kooitje aan de muur, om de beurt, het zijn er vier. Hoe moet…

‘Ruwe stormen mogen woeden’ En morgen komt Storm Eunice aan land Aan land in ons Koninkrijk Nederland En met name in het Waddengebied Eunice laat de wadden-eilanden trillen Op hun fundamenten van zee en klei Het is de laatste waarschuwing aan Konings regering Blijf met je Haagse poten van de Waddenzee af! Zo niet, dan gaan jullie hullie dat…

Ik voel opwinding ten top in dit bezoekerscentrum maar ga zo wel afdalen, afdwalen in de stilte van het dal, het veld van Dwingelo! Rijksdichter van het Koninkrijk der Nederlanden…

ik heb de wolken langs zien razen het witte boven om de hemel te behagen het donkere onder door het frequent gedonder van ontlading pas in het universum ontdekte ik zon in leeftijd en liefde ging jij voor de eerste opgang ik zag jouw licht voelde eindelijk warmte teder heb jij mijn huid belicht met lente en zomerbruin…

Stel dat je eens heel alleen bent Met een zwoele zomerwind En het tsjirpen van de krekels En een rups die zijde spint Stel dat er geen mens te zien is Gul de zon die jou daar vindt En een roodborst met aubades En een haasje dat wat sprint Stel dat je daar niet vandaan kunt En de maan is goed gezind En een kelk schenkt volop nectar Van…

Waarom ik soort zenuw en achtig, wist ik niet, want we zouden gewoon wandelen Toch, ongevraagd deed je je jas uit, ging op de bank Ja, ...'k schonk dan maar thee in Een lopen daarna, ja waarna? Gewoon hier! En we liepen over bruggen, langs water, een bos en een pad en ik zag je een ree naderen Waarschuwde om stil, wij allebei Zo…

Zonne stervend zonk in zee,- en een wijde wade spreidde op de brede kimme neer 't wolkenheer. Eenzaam ruist de duistre zee,- langs der duinen ruige kruinen, als met droeve dodenklacht zucht de nacht. Eenzaam, eenzaam ruist de zee, slaat de kuste zonder ruste,- moeder aarde ligt alom doods en stom. Op het woelend vlak der zee wislend…

in het land van sliertige witte bewolking zonder noemenswaardig slangenpopulum [ ] moeten wij te vaak teruggrijpen naar het oude net niet aangenomen nog niet uitgewerkte soms op ge geven moment zelf ronduit verworpene het belang van banaliteit als prikkel voor kubikalisering tot gedicht het appelblauwe zeegroene dat [ ] achter ruiten luiken…

de familie raast door het land. genoemd naar mijn grootmoeder zowel van vaders als moederskant zo ook mijn ma droeg de naam Corrie en vergeet vooral mijn zus niet zij is daar tevens mee op aarde geland mijn vader heette Cornelis. net als mijn broer (naast twee ooms en veel neven en nichten) ook aan mijn tweede voornaam gaf hij onbekend…

Getogen uit koude winternachten sneeuwklokjes licht en frêle kunnen ze niet langer wachten brengen ze terug ’n teken van leven . Ik zie hun kleine kopjes hangen als lichtjes naar de dode grond zo speels, lief en onbevangen dat ik ze als nieuw ontloken vond. Nauwelijks door de wind bewogen beschut onder ‘t dorre struikgewas gedijen zij…

Kijken naar boven spreeuwen zwieren door de lucht in murmuratie. Wanneer dag bijna ten einde is en een nieuwe schemering zich openbaart laat zwerm vogels zich zien door sierlijk in de lucht te wervelen Een uitvoering die ik nog niet eerder heb waargenomen laat staan voorbij laat gaan. Hoe fascinerend het is om samen zich te laten meestromen…

Grote bomen ontsproten uit de aarde Recht in de wildernis Waar het vergezicht Groen oogde…

dromen van margrieten dansend in de wind madeliefjes gevlochten als een haarlint dromen van de dauw zilverbolletjes in het gras van zongerijpte tomaten in de broeikas dromen van pasgeboren roodborst jongen van het veulentje met zijn rare sprongen dromen van de hartjes de poesjes van mei van lakenvelders grazend in een wei…

Wat elk behaagt op d’ eerste blik En aantrekt op den duur, Is Eenvoud, wars van kwik en strik, Is Eenvoud en Natuur. De Schoonheid spot met elk sieraad, De Waarheid evenzeer, Zo ’t eerbaar hart het reeds versmaadt Het vrome des te meer. De wereld heeft haar mommerij Zo nodig als haar geld; Een reine ziel is vrank en vrij, En treedt in…

Kleuren ontplooien in spel van licht en donker aan de horizon. Hoe ik me volgeladen schepen en wapperende zeilen herinner die scheren langs mijn vloeiende lijn waar ze steeds meer wegvaren met kracht en richting van wind als vlotte reisbegeleider om op die manier hun bestemming te bereiken. Bovendien maak ik alles van dichtbij mee, van…

Al jaren eet ik bij mijn zoon. Altijd op dinsdag. Nooit had ik er op gelet, nu viel zomaar mijn oog er op... Een struikje in zijn tuin, droeg dikke rode knoppen. Tijd, om eventjes te stoppen. Wat was het voor een struik? Ik kende hem niet. Mijn zoon ook niet. Hij had hem gekregen, als klein plantje. Maar hij doet het nu goed, zodat ik…

de wintertuin laat mij haar ribben zien de klankkast van de zomer penselen veilig opgeborgen voor het kleuren straks op de eerste voorjaarsmorgen de kleuren worden weer gedroomd door elke vaste dromer de vogels zijn nog stil en oefenen hun kwieke deunen om ooit weer al het fraais in het voorjaar te ondersteunen maar nu moeten ze nog…

soms jong nog soms oud maar allen dromen slapen een winter lang omdat het gewoon moet en mag maar toch bekijken ze zichzelf zo af en toe heel even op zo’n heldere winterdag bij een enkele kaal en bloot zo kwetsbaar zie ik een heel voorzichtige lach het zijn zij die het al weer voor zich zien – het volle leven ze dromen al weer hun groen…

op een halve nacht ijs is het voorzichtig gaan. nog niet toe aan zekerheden is het grijze vlies gespannen over het koud donker water, dat de illusie in stand houdt. maar bekwaam schuifelen eenden over het bevroren parelmoer van de vijver in het kleine park, gewoon plat op hun gemak, zonder behoefte aan gesnater of luid klapperen van vleugels…

de top van de berg wiegt als een slaperige reus van noord naar zuid van oost naar west wiegt hij een halve slingerbeweging per seconde heen en weer de trillingen zingen een lied van een schaatser in de verte op het ijs nee de reus snurkt niet…

Het menselijk geslacht valt als de blaadren af: Wij worden en vergaan, - de wieg grenst aan het graf. - Daartussen speelt een droom een treurspel met het harte; De smart wijkt voor de vreugd, de vreugd weer voor de smarte; De koning klimt ten troon, de slaaf buigt voor hem neer; De dood blaast op het spel, - en beiden zijn niet meer.…

Dit is de zee: een bed met baldakijn voor losse vlechten en losbandig licht, voor blauwe ruimte en voor evenwicht in de beweging van het samenzijn. Dit is mijn zee: de dans tot op de huid met sluiers water, golven en de stroom verslingerd aan de voorsprong op de droom die zijdezacht omsingelt en omsluit. Steeds als de leegte mij bezet, verdeelt…

Pracht van de natuur in balans en beweging kleurrijk met de tijd. Hoe ik jouw licht van dagen en zachtheid van dingen bewonder en verwonder die je altijd weer verspreidt over stad en land tezelfdertijd glinstert het water en schittert aarde van waaruit een nieuw leven ontspruit. Het landschap met verscheidene en verschillende elementen…

De blauwe regen heet nu weer wisteria. Dat moet wel, want er is aan hem geen bloempje meer te vinden. Hij was wel blauw toen hij ze had. En trouwens hij heeft nu ook geen blad. Hij draagt nu een wilde pruikenbol, die beslist een kapbeurt nodig heeft. Alle dagen zie ik hem zo onverzorgd. Je ziet niet eens dat hij nog leeft.. Maar ja, dat…