Alle inzendingen over baar

Wordt ons spel niet steeds geprezen; wordt het wijf soms afgewezen met de korf, aan deur of poort; klinkt het bars: "God, wil u bijstaan!" vloekend spelen we in 't voorbijgaan toch ons klagend deuntje voort. Herenhuizen, boerenerven zien ons komen menigwerven, als het feest of bruiloft is.…

Heb wel naar de wolken gestaard het laatste uur, waarneembaar als een lichtflits gaat het warme licht naar zolder, herinneringen maken dat windstoten, bij momenten het kaarslicht doven het is vrijwel bar koud hierboven, als duizend goudene sterren fluist'ren ze een wondermooie droom.…

Vrouwen, zegt men, zijn niet moedig, siddren bij 't geringst gevaar; doch ge leerde mij al spoedig, dat die uitspraak laster waar: niet slechts onder 't spelevaren op de gladgekamde baren roeiend met de ranke boot; ook bij 't huilen, koken, woeden van de stormen, van de vloeden waart ge een trouwe reisgenoot.…

idealen die we lang hebben gekoesterd, onbehagen gevoed door overdaad in mythen en verhalen, verduisterd inzicht waarin we zijn gekluisterd aan de ketting van de aarde, als ik de nog ongeëvenaarde stip ervaar in een priemend licht van iedereen die ons na komen zullen om in het zaad van hun ambivalente afkomst, de eigen sporen zullen baren…

Houd moed, hoe lang ook niets dan baren En lucht u blauwen voor 't gezicht, Wat waterplas ge ook mocht bevaren, En ge echter steeds met vruchtloos staren De blik naar 't Westen houdt gericht. Ik hield die moed, - U, U zij de ere!…

Der Tijden Jeugd zag dus zich 't oproer paren Van wolken en van baren: Vergeefs stond duin naast duin geplant; De Zee, haar grenzen uitgevaren, Verzwolg ze, en scheurde 't effen land; En 't rotsig Hoog werd langs haar baan ten strand.…

De zon genaakt de middagstee: In diepte van doorgloede luchtezee smoort de akker onder 't bare goud; de vonken sikkel snerpt door 't droge graan; de schaduw krimpt terug in 't hout; in hemel en in waterbaan geen wolken gaan, alleen de wit door-zichte maan blijft louter in het blauwe hemelvuur... Hoe laat is 't aan de tijd?…

Trots ben ik, dat mijn schoot jouw bloed mocht baren.…

Toen vlocht men hem uit rozenblaân Een kransje om het haar; En deed hem sneeuwwit linnen aan, En leî hem op de baar. Toen droeg men, onder luid geween, Het lijkje naar het kerkhof heen; En liet het neer in 't donker graf, En sloot de kelder af.…

Somstijds, breed en breder slaan de armen uit, als waterminnen, Buitlend op de rug der golven, ’t mondje zoenend elke baar, Schijnen, wen haar jurkjes flappen óp en neer als grote vinnen, Ze om te dartlen, als dolfijnen, speelziek wentlend, schaar bij schaar. O die rappe, gladde benen! O die gladde, rappe tonen!…

knuffelen Ik kan niet spreken Ik kan niks fout doen Anders word ik opgesloten De hele dag Als ik wakker word ben ik alleen Het huis is donker Mijn ouders zijn niet thuis Wanneer mijn mama wel komt Probeer ik lief te zijn Misschien krijg ik vanavond dan maar één klap Maak geen geluid Ik hoorde net een geluid Mijn papa is terug van Charlie's bar…

Uw afzijn bare aan niemand leed! Neen, schoon ge uw adem laat ontglippen, Vloei de eigen danktoon van elks lippen, Die uw geboorte vloeien deed. Dat hier geen voorhoofd somber zij; Want o! de laatste dag des levens, Is hij niet de allerschoonste tevens, Wanneer men rein is, liefje! als gij?…

Ik kan niet spreken Ik mag niets fout doen Anders word ik opgesloten De hele dag Als ik wakker word ben ik alleen Het huis is donker Mijn ouders zijn niet thuis Wanneer mijn mama wel komt Probeer ik lief te zijn Misschien krijg ik vanavond dan maar één klap Maak geen geluid Geluid geïncasseerd, Mijn papa is terug van Charlies bar…

Vijfenveertig jaar geleden ging ons bootje varen en op negentien zevenenzestig staken wij van wal Tussen enorm hoge golven door de woelige baren balanceerden wij tussen de bergen en ’t diep dal Eeuwig en altijd maar voor elkander open staan altijd en eeuwig het geluk van de ander op ’t oog Ons bootje dobberde onder de romantische maan en bij…

Trots ben ik, dat mijn schoot jouw bloed mocht baren.…

Zijn oog zweeft op de baren, Aan 't bruisende, aan 't wilde strand, En kijkt nog in de richting, Van zijn verloren land. Dat is de trotse keizer, De grote wereldheer. Wat hoopt hij nog van de toekomst? Hij heeft geen toekomst meer. En wat hij misdeed in 't verleden, Dat heeft hem hier gebracht.…

Blijde en droeve jaren Vluchten met de baren, En zij keren niet! Kindsheid ijlt als 't krieken, Jonglingschap heeft wieken, Kommer zweept de man, Grijsheid maant tot scheiden - Zweeft er tussen beiden Wel een enkele span*?…

Geef eer de Strijder, in de vroeg verwoeste bloei zijns levens, toen met God en Nassaus recht in ’t harte, zijn onverschrokken geest, bij ’t dreigend stormgeloei, den omwentlingsdwinglandij en heel de Eeuwgod tartte. ’t Is ’t beeld van Bilderdijk, eer Ondank en Geweld hem uitwierp van dit strand en prijs gaf aan de baren; straks op de moedergrond…

Waarom, als stille Dood jonge ogen sluit, Staan wij verslagen, buigend om de baar Met wening droeviger, alsof dit waar Smart die elke andre smart in zich besluit? Als stonden wij op blijde bloemenkust, En zagen onze schat op zwarte boot Verraderlijk ontvoeren door de Dood - Slachtoffer van Zijn alvernielingslust?…

Toch voer hij dan op de wilde baren, met schuimende koppen in zijn kielzog, de zeilen strak gespannen, hij hield het roer stevig vast met z'n knuisten vol blaren.…

Slechts het suizen van de blaren Hoort men en 't geruis der baren. - Immer blijft de jongeling vóór zich staren. 't Morgent. En een maagdlijk blond Verft in 't oost de horizont. 't Blond verzilvert. 't Zilver smelt Tot een goudzee. Trots ontsnelt 't Vlammend zonvuur aan de kimmen.…

de jammerende schaar Met tranen om de baar, En kermde nog op ’t lijk van haar gespeel, En wenste lot en deel Te hebben met haar kaartje*, En dood te zijn als Saartje. De speelnoot vlocht (toen ’t anders niet mocht zijn) Een krans van roosmarijn Ter liefde van heur beste kameraad. O kranke* troost! wat baat De groene en goude lover?…

Ik wil doorgronden dood en leven niet dadenloos maar staren in ’t verschiet en vonken zonder dat een sterveling het ziet, maar raken aan de grenzen van het niet, waar geest en stof op woorden samenkomen en paren in het baren van de tijd, waar lucht en vuur het ongevormde binnenstromen en, omgevormd, weer wijken in oneindigheid.…

‘t Is wijd en breed al, ommentom, ‘k gevoel ‘t nu, aan de baren des wilde Winds, die henentuimt en, tierende onder ‘t hout, zijn stemme schijnt te missen en zijn tale, die zo boud, zo bulderende, aan ‘t roepen zat, hier voortijds, in de blâren.…

passievruchten preken van eigen vlees en bloed laat haar alle talen van de aarde spreken verhalen verzinnen voor het slapengaan almaar door herhalen hoe bewaard het woord hoe wit op zwart de sneeuw van zinnen laat haar alle stormen stillen spelevaren op een zee van meeuwigheid met eeuwenoude kinderogen kijken naar het wiegend zogen moe van alle baren…

gesproken mocht worden er geen muziek mocht worden gedraaid Hij benadrukte de hoogst mogelijk stilte, de stilste stilte Hij was op aanwijzing gevonden en dood bevonden en opgehaald in afwachting van zijn voorgeschreven crematie Alleen de voetstappen, het grindknarsen van de banden van de lijkwagen, het schuifelen van de schoenen naast de baar…

een mens een kind je ogen stralen purper hemelblauw in kleur van mensen die snel sterven gaan oh kon ik de tijd nog maar gaan halen op golven drijven terug naar toen ik zou je troosten stillen alles geven je hals vast steunen je hoofdje strelen de pijn in al je ledematen vangen dragen je verdriet zacht wiegen en angsten weg verjagen je baren…

Een trireem bezeilt de Middelandse zee en banjert over blauw-azuren baren. Er vliegt een meeuw op hoge winden mee, een zachter briesje streelt Hypatia’s haren. Zephyrus schenkt haar z’n gunstige zegen; hij keurt d’r zoektocht naar de waarheid goed. Krijsend spreekt een albatros hem tegen en waarschuwt haar voor nakende tegenspoed.…

gij zijt de ree, Zo lang gezocht op ’s levens zee, In zo veel wilde baren! Ontsteek uw baken op de kust! Gods lichtend Woord doe ons gerust En juichend binnen varen! Weg klip, weg branding die ons scheidt: Ons land van rust is de Eeuwigheid.…

jou deel een roos voor het geluk bij ongeluk en pech een roos voor het bed dat op de grond blijft staan een roos voor het uitzicht dat ik samen met jou heb een roos voor de tijd die wegglijdt langs een lineaal -------------------------------------------------------------------- I SEND YOU FLOWERS a rose for the sun that shines through bare…