Alle inzendingen over grens

Dit zal de einde van mijn wereld zijn, sluimerend en ontraadseld in heimelijke trouw naar wat vertrouwen gaf in een verloren strijd, ontleent aan een herinnering kijkdoos door een kinderraam wat rest als vroegste grens, de tijd ploegt de voren vlak in de muizentrap van leven, elke dag draagt vroeger sporen in een nieuw begin.…

de grens van het toelaatbare ligt al weken te rotten achter ons. de woorden ondertussen en zomaar moet je pellen eerst en stevig pletten wil je er nog enige zin uit persen. nergens van, een buitenissig het is het, het houdt geen steek alsof het ooit. kijk, al dit hier en al dat daar.…

gekeerd verlangen overspannen verwachtingspatroon uitgangspunt onjuist het gaat om respect het betreft bescheidenheid het smacht naar mededogen zwicht onder druk van bestaan balancerend tussen overmoed en passiviteit kiest voor genotterigheid   wentelend in water drijvend in nevels zompend in modder slaat hij zijn slag op de grens…

eenzaam in het landschap alsof er nog een trein passeren moet die jou van strepen licht voorziet je staat alvast te wuiven stel dat je wordt ontdekt als riet aan eenzaam water dat buigt voor een publiek soms loop ik 's avonds over straat nog net voor sluitingstijd op tijd alsof er steeds iets eerst nog af moet zijn voordat ik zelf een grens…

Reinheid, Rust en Regelmaat schreef de meester op het bord kinderen met verschrikte blikken keken strak en onbewogen naar dat grote zwarte bord in de klas van stilte en van soberheid anno 1964 de Stones en Beatels ver verwijderd uit het stille dorp kinderen op de grens van stil ontluiken werd hun hartstocht door de tucht van meester'…

rouwvliegen dansen o bibio marci het zwerk heeft dat speciale blauw dat alleen bij nachten hoort en in het nabije dwarrelen bladeren in het zachte schijnselwit boven leemte van het kiezelpad verzwijgt de muur -met daarachter de weg naar Tongeren - verblijft de stilte, op deze plek waar goden met de doden bewegen als reizen de grens…

In lome tred tikt traagheid door de dagen lobbig liggen de uren onder de zon verdampen en vervliegen tot zuchten in dit magische moment van ‘nu’ in de nacht flonkeren sterren vanuit een steeds verder schijnend firmament de koele bries draagt duisternis ongezien tot de grens van het ochtendgloren vogels jubelen de morgen toe overtreden…

Wat is er toch mis met het verleden Waarom is de toekomst zo’n must, ligt de grens van geluk soms in het heden en mag ik niet “terug naar de kust”?…

vuilnisbelt Ik ben de wissel op het levenspad de struikel in Uw rappe tong de huiver in de barenswee - waaruit ik U schiep: het onkruid in Uw woekertuin de zachtheid van een dode nerts de meerpaal in Uw kolkend bloed de wijsheid van een verguisd man het droesem in een stenen kan de vangrail in een haarspeldbocht Zo heb ik aan de grens…

jij mij te pakken weggestopte favelas toen ik ze zag vanaf de corcovado een herder van steen met gespreide armen mijn ogen vielen op de armoe van de top tot op het bot dieven van mijn nachtrust laat de schaapjes tot mij komen en verder onderdoor naar beneden stortende watervallen in het duivelsgat van Iguazu de zon brandt op de grens…

overleven telkens weer, telkens weer komt de drive in ons naar boven liefde geven, liefde delen, in woord en kleur, de zang van het zijn bron van leven bron van liefde bron van kracht waarmee we zijn verbonden verdrijft de nacht met kruiken vol olie verzachten de pijn maken de schaduwen blauw stijg met ons op vedervolk tot de grens…

Het vliegtuig trekt zijn grens door blauwe lucht maar grenzen bestaan daar boven niet de streep wordt een zee van watten tot zonnig besneeuwde bergtoppen vervormd waarover de wind zijn prikkelende zilver zucht.…

, zei hij troostend, maar je kunt niet zonder elkaar als eb en vloed of dag en nacht kom laten we verder walsen- Langs de oever van het meer stond weer het eenzame bankje de maan had bijna afscheid genomen ze keken naar elkaar in het water hun evenbeelden gedetailleerder door de langzaam opkomende zon -Ik wil naar haar toe naar de grens…

Elke klank van een viool of fluit deelt de grens van middernacht de harmonie van onze gevoeligheid mijn herinnering die ik altijd opwacht. Duurzaam vooruit kijken in de nacht het is mijn enige donkere plek naar jou de spanning zonder sterke voltage gewoon mijn energiebron die ik vertrouw.…

Land zonder grenzen; over de grens De lucht kleurt vlammend rood Hoe maken wij ons los die dolen in zijn schaduw die ons vergezeld Zijn adem raakt ons soms heel even waar de hoop van de verwachting hunkert naar de frisse waterstromen O stuwende kracht van de macht met onze zinnen geboeid opnieuw tot buit ten dode vermoeid moeten…

aardkorst raken ontspringen heerlijke bronnen spinnend lispelt het water, opgeschreven als heldere verhalen waaruit de liefde als spelend kind in werd geboren, soms vertragend in de koelste meren, daarna de versnelling tot aan een waterval, het spat uiteen, het is overal het vloeit als goud als we het ademen, belichaming zonder grens…

De hemel boven al, en overal op aarde de grens voor ieder mens, om niet te overschrijden De kinderen van China horen van patenten en van grote mensen centen, het financieel gewin, leren hoe ze moeten vaccineren De waaierende dood, uit de schoot van Wuhan troost weerspiegelt de hemel in 't uur van de dood Een krans met bloemen…

Manen later tot een grens gekomen tref ik een park dat mij door de inrichting niet kan bekoren, het licht te strak bevroren. Ik kies in het wilde weg zelf een andere kant...…

vogels vliegen tussen landen zonder paspoort heen en weer bladeren waaien van de bomen zonder boetes alom neer beekjes stromen tussen oevers ongehinderd voort buren blijven buren over alle muren heen grenzen zijn bedacht door mensen scheppen orde waar dat moet vriendschap sluiten mensen grens'loos daar zijn alle kanten goed laat ons…

de kieviten lopen hier net een beetje anders door de wei ze voelen zich hier zo lijkt het meer thuis ach dat is onzin natuurlijk dat slaat nergens op maar toch ………. ik voel me ook zo’n vogel – ik vloog overal de weiden waren overal even groen maar hier kan ik de mensen het het best verstaan dit is mijn eigenlijke thuis 't is…

Zwaaiend met een vleermuisvleugelkwast In tweedekker die kerosine slurpt Zet hij miss Amy Whitehouse op en dan Na vierentwintig uren in haar graf Van groen en stikkedonker ziet hij vaal Een slaapverwekkend maneschijnsel gloren Vastgebonden, los en vrijgezonden Broeierig in schommelende schuiten De kapucijner mantels en kazuifels Volumineuze…

Voorbij de grens van dit nergens Een niemandsland waar zij wonen wil In een verloren omhelzing, ergens Waar ik mijn gevlei verspil Aan haar slurpende ziel Als een behaagzieke randdebiel Vastgepind aan haar vel Gevangen in een zeepbel Wiegt ze mijn spinsels op haar deinende borst Ze bijt speels en spottend in de duim In de badkuip, in het…

Ik deins niet voor de grens, Nam afscheid van geen mens, Toch heb ik nog een wens, Dat men mij na zal geven: "Het goede deed hij slecht, Beleed het kwaad oprecht, Hij stierf in het gevecht, Hij leidde recht en slecht Een onverdraagzaam leven."…

Kleurt zich op de grens van baardtooi het schaamrood op gelaat en kaken, voor diegenen die krampachtig hun bezit bewaken? Stranden hulplozen in hun barensnood, hun tranen vrijelijk te laten lopen in dorre woestijnen van een overschillig genot om zich in die stroom te scharen in de oasis van hun dromen?…

Vaag, geheimzinnig en groots gaat de avond over in nacht - alle grens en gloed wordt gedoofd en het donker regent als as.…

    Als het schoon de grens gaat overschrijden en wanneer ´t geluk dan zijn lach wil tonen Zal poëzie de woorden zelfs hemels wijden komt weer een God tussen volkeren wonen     Als ooit alleen vrede op aarde gaat regeren en dan liefde eindelijk elkeen laat vergeven Is er geen weg dan al´t kwade af te zweren zodat oude boeken worden overgeschreven…

soms met de stellige hoop dat iemand mij altijd veilig draagt, beschut,beschermd tot ik over de grens van de tijd beland in de eeuwigheid.…

Afferden -------- Het dorp Afferden: De stroom, de grens, een kapel: Wereld en hemel. Duvelskuul ---------- Zie een klapekster Hoog in de berk bij het ven! Blijft hij er zitten? Het Schuitwater --------------- Gelach vult het bos. De boomklever slaat alarm. Te late stilte. Broekhuizen ----------- Terras aan de Maas.…

door het bos mis je wel jij taalgenieke dondersteen je grapjes en de boodschapjes een dagelijkse dreun je steun en wederwaardigheden van de dag vooral de avonturen van de nacht gekke bekjes en je filosofentrekjes mis je wel mis je niet in mooie vergezichten de zon bezoekt het dal dat bontgekleurd een dorp verscheurt in delen green…

Waar ligt die grens? Opnieuw die toevlucht, naar dat grote zwarte ding Toenadering Maar niet beseffend hoe ontzettend kwetsbaar Wat ik mis, wat er ontbreekt, geen idee wat en waar Het geeft me gewoon zoveel, het geeft me alles, passie Voor die muziek, een enkele emotie Daar leef ik voor en daar leef ik mee…