Netgedichten

netgedicht (nr. 51.285):

Grenzen

Het vliegtuig trekt zijn grens door blauwe lucht
maar grenzen bestaan daar boven niet
de streep wordt een zee van watten
tot zonnig besneeuwde bergtoppen vervormd
waarover de wind zijn prikkelende zilver zucht.

Ook hoge bomen, ongenaakbaar in hun ouderdom
waaieren hun takken brutaal uit over het door
mensenhanden neergekwakte prikkeldraad, maar
kromme vingers trotseren de gaten in verlangen
naar geliefden, de ogen wijd, de stemmen stom.

De weg, gisteren nog uitnodigend en breed
deuren openend, de vensters op de wereld
waar het koren kinderhand en magen vulde
en het gras niet werd bevloeid met tranen,
nu domweg afgekapt in het allerwreedste leed.

De buurman van toen is de vreemde van vandaag
in deze onbegrijpelijke wereld
van zegevierend recht van de sterkste.
Vlammende woede doet zijn verlammende werk
en waarom is nog de enige geschreeuwde vraag.