Alle inzendingen over Ingetogenheid

de eerste klank komt zonder aarzeling uit de hemel vallen gelijk met de emotie die me rustig ingetogen laat dansen je zit naast me en fluistert 'oh nee, dit niet, het is te veel' jaren later bij diezelfde eerste toon het gevoel, klein geluk dat kleeft aan herinnering die niet is vergaan in het snelle gewoel van plaats en tijd hoe diep…

we kwamen thuis toen we door het raam onze flinterdunne vervlogen dromen aanschouwden het schommeltje vergeefs bungelend aan een balk de dode takken in zompigheid vergaan een verlaten ploeg woekerende brandnetels de vogelkers die brons kleurt in het ingetogen herfstlicht de tamme kastanjes het zacht haast sacraal roze van…

Blanke manen stillen ogen, bij-licht, gedimd tot zwart Ik jubel dan zeer ingetogen als zij vragen om mijn part In de rondte schijnen zonnen, steeds groter, feller, over zee Telkens geef ik me gewonnen; ze deinen toch zo lekker mee en draaien dag en nacht voorbij, doen mij hen soms wat knijpen Ik voel ze graag en allebei, omdat ze mij…

De kleinste sluimert Moeder gaapt en graait Naar de zuchtende hond In haar schoot genesteld De zetel knarst De kamer ruist Een lichtkegel kantelt door het gordijn binnen Op de plaat pruttelt soep uit blik Ingetogen zingend maak ik een klik Wil vooral en meer dan ooit tijd winnen De dagen liggen verwaaid De uren overhoop De klok is…

oranje laait over de kaaien in ocht’lijk duister, dag en dauw en aait de messen van de maaier die scherend ’t bermengras verkauwt tegen de nagloed van het tuig beweegt eenzaam een silhouet die ingetogen wacht en buigt, geknield een verse bloem neerzet het kruisje met het rouwgedicht herinnert hoe een meisje viel in vluchtmisdrijvend achterlicht…

wanneer de zon jou doet bewegen en mij sprakeloos op de achtergrond zet ver hier vandaan de zomer sluit bloemen in je nog ongeleefde ogen, als zouden tralies stilzwijgend je huid doen verbranden en sporen achterlaten, licht en donker, open voor de dageraad zal ik je ooit vinden in de schaduwen van de aarde waar elk landschap van je ingetogen…

Omringd door wat er van hen over is, de fel begeerde schilderijen, beschrijft het kind met ingetogen droefenis de pennenvruchten die haar moeder lijkt te breien. De kluwen van de uitgetrokken rozerode panden ontwindt zich tot een mantel in haar koesterende handen. Gedicht n.a.v. het boek “Salka” van Chaja Polak.…

Een unieke relikwie uit de dynastie van Achnaton, farao die Aton, de zonnegod, behaagt: op het paneel aan de achterzijde van de sarcofaag zit zijn opvolger en schoonzoon Toet-Ank-Amon gezeten op de troon de goddelijke koning door zijn vrouw gezalfd, elk op het hoofd een kroon een zweem van ingetogen tederheid doorbreekt…

nacht verloor de straffe winter zijn laatste beetje kracht een mens vocht in een aardse zucht triomfeert weer, bloost leven in de morgenlucht een sterke schouder draagt wiekjes fijn besnaard naar een kersenroze bloesemrijke boomgaard het licht tekent zijn glans over het schaduwblad de vogels zingen in allegro bereiken het ingetogen…

Ze maakten al geen stennis geen herrie, geen leven Deze ingetogen vrouwen die de stilte van klooster en hof zoeken Ze staan nu slechts afgebeeld in zwart-wit fotoboeken Staan niet... op m'n boekenplank of in de boekenkast Zelfs op dit pad heb ik hen moeten missen: De nonnen nonnen met hun kappen gaan we wissen...?…

Met ingetogen euforie absorbeer ik als een spons die mij de kern laat zien van de fundamentele houvast. Haar gevoelige hand gevangen in een zonnestraal verbergt de gevoelige kilte als een warmtebron in IJsland.…

hij stond al eens te loeren loeren zo nu en dan van 'n afstand te beroeren dat allemaal volgens plan zijn hoofd schuin gebogen gebogen kijkt hij naar opzij iet wat ingetogen zijn ogen gericht op mij dan is het tijden rustig rustig met dingen van alledag is de stemming zeer uitbundig tot ik weer een schim van hem zag nooit compleet…

Uit de verborgen cocon ingetogen smart vleugels zichtbaar hernieuwde krachtbron. Zonnestralen gloed verwarmt elk wezen een nieuwe start ongekende invloed. De vlinder pracht grootse verandering perfecte spiegel subtiel bedacht. (de vlinder, ons prachtig symbool voor menselijke verandering)…

in het bos wonen geen geesten tijd verstrijkt langs de huid en de wind plukt bladeren met ingetogen hand, zag je ze niet liggen, gevonden voorwerpen verlaten van hun bestaan in de zachte moederschoot helmgras, vochtige aarde in het bos wonen geen mensen maar waaien zij uit, in stilte groeten elkaar nog als lotgenoten vluchtelingen…

Het ingetogen applaus van vallende bladeren zwelt gestaag tot een staande ovatie, het zoveelste bisnummer in een ontmanteld decor.…

In een grote tuin ligt de stapel hazelnoten vergeten te rotten verspreidt langzaam aan de geur van gevallen loof dat in de bosgrond bedolven en verkruimeld vergaat om leven te schenken gelijk Kerststemming ieder jaar blij komt _ weemoedig weer verdwijnt bij het dagelijkse doen en gewone gebeuren ingetogen stroomt door het bloed van mensen…

mijn ogen plooien zich bij iedere lach zij vormen als vanzelf warme zonnestralen die mijn blik begeleiden naar de vraag die ik in je verlegen ogen zag geen weg is zo kort naar jou, naar binnen alleen een doods gevoel zou zich bezinnen en afvragen wat ik bedoel mijn beider wangen door lengende lippen gebold tonen de volheid van ingetogen…

een langgerekte vijver plooit zich minzaam in het park te midden van oeroude bomen trots op hun massieve kracht een houten brugje spant zich ingetogen door het heimwee en wat oude dromen tot rust en milde troost gekomen vindt in de spiegeling wat mededogen wat eenden glijden schadeloos onderdoor geen vogel vliegt nog op daarvoor twee eksters…

je straalt als een donderwolkje zo je daar staat aan de halte bij je moeder en je zusjes, je broertje en je tante die je oom kon zijn met ingetogen passie tover je walging en afkeer uit je onzichtbare hoge hoed met neergebogen hoofd en ogen distantieer je je koeltjes van hen die je altijd gekend hebt je straalt als een donderwolkje…

Het orkest wacht… de dirigent in volle concentratie… stil ingetogen het orkest wacht.. de dirigent verwacht zijn interpretatie van een meesterwerk het parelend zweet langs zijn gezicht als toen de meester zijn laatste noten wist gebogen hoofd.. recht! ogen gericht armen omhoog dirigentenstokje rechts en dan….…

er gingen heel wat treinen voorbij in mijn hoofd en voor m'n ogen zoveel dat ik de tel ben kwijtgeraakt af en toe op windstille dagen hoor ik ze nog in de verte het ingetogen bonken de cadans van wielen die op weg zijn naar bestemmingen in het duister en altijd maar met de onrust van reizigers die niet weten wat hen te wachten staat…

vraag me niet opnieuw waarom mijn raam de weg doorsnijdt nog voor het avond wordt het licht lag open op zachte wind en ik bond mijn ziel aan woorden verder reikend dan begeerte of de dingen die ik niet verstond vraag me niet in het uur van sneeuw met vlindervingers, ingetogen waarom ik me mijn naam niet kan herinneren wanneer…

Zon verliest zijn kracht, niet omdat hij veroudert, schaduw rekt z’n tijd Als men tekens leest, hemellichamen zonder naam, met ingetogenheid. Vissende reiger overleven op beide benen, doet het ook met een. Ongeboren kind, bevrijd in het niemandsland,. bron van vruchtwater.…

Ingetogen tonen vermagerd door de nacht schaduwen van brak licht drijven mee op het ritme van een onmerkbaar gevoel in de wachtkamer van leegte waar de drukte van de ochtend wacht. Een voorbijganger is onwetend immers gehuld in nachtelijk koel ’t gezicht verborgen in een waas van blauw een geboorte gloort als een zoom langs asgrauw.…

Minzaam, toch ingetogen ziet de Burgemeester Wuiteweg me aan waar verspreide meidoorn wenkend bloeit - zachtrood versnipperd roomijs - en lover van jonge bomen statige oude beuken tot mijn gemoed spreken samen met gevels van bezadigd wonen of strevend ondernemen een eeuwige boodschap brengen vol aangename weemoed die vredig gewekt wordt…

Schitterende ogen voorbij gevlogen door westenwind ingetogen. Bekomen van de schrik leef jij door net als ik door nieuwe koers in hemelse blik. Geluiden in de duinen die gevoelens uiten om met uitzicht op zee af te sluiten.…

ik ben omgeven door populieren en in mij stroomt een rivier ingetogen, door vleesgeworden land van papier er spiegelt een wolk in tegels aan mijn onderhuidse muur ook zou er een trein komen die weer vertrekt om het halve uur mijn hart lijkt op de brug die ooit beide oevers verbond; verblind door de zon toen die nog aan de hemel…

ik voelde nog vaag jouw tweede huid in tedere omhelzing zacht rode lippen kusten ingetogen schermend blauw met het eindeloos repeterende nabeeld ik houd van jou woordloos koos verliefd het manuele spreken waarbij het scherm voorkwam dat wij ons al snel verveelden zelfs in de meest subtiele lichaamstaal waren wij nooit klaar…

Ingetogen, opgeborgen het zit allemaal van binnen de kern van gezond verstand geen vorm van zieltjes winnen ik kan niet dansen heb geen kennis van verleden weet niet wat samen smaakt en ik hou ook niet van leren tja, leren van aldoende dat gaat er nog wel in de tijd gaat soms al veel te snel maar dat gaat vaak samen ik vervloek geen…

hoe vaak ga je niet gedachteloos voorbij aan mensen en dingen blind voor alles om je heen zoals die vrouwen, zij aan zij uit een ander land en werelddeel zo ingetogen in een kring gezeten de kruiken gevuld, zo zichtbaar gehuld in warme kleuren, steeds op dezelfde plek alsof ik ze voor het eerst hoor fluisteren, hun pure schoonheid…