Alle inzendingen over Schouwspel

zeewater, onverwacht uitéén gevallen in talloos spiegelende scherven rood en purper roepen ze de ondergaande zon een noodkreet lijkt het dit uur vertrekt nu, bijgelicht door wat er onder grijze wolken door verschijnt roze sfeer drijft lichtend verder, kleurloos rolt de maan vanachter grauw het schouwspel schijnt volmaakt door schoonheid…

Alsof ze vastgenageld zijn De mensen bij de grote zilte Een meeuw hangt roerloos in de stilte Weet niet van weduwen en pijn De golfslag is zowaar gestold De vissersvloot ligt op het strand Een ruiterstoet draaft elegant Het schouwspel in dat zich ontrolt Vanaf het allerhoogste duin Zie ik bevroren, dorpse vlijt De mens van toen is er niet…

ganzen die in gedachten zijn gezonken ontwaken door liefdevolle muziek dwangmatig gaan ze naar beneden lonken genietend van al het akoestiek in gladgestreken water dansen elfen op waterbloemen omgeven door een prachtig theater laten ze zich door een lichtbundel inzoomen de blauwe lucht laat zich door dit schouwspel omringen al genietend…

De mens, die het als een schouwspel ervaart en tot rust komt. Het moet niet veel zijn, om gelukkig te zijn.…

Met een hart vol achterdocht staat hij op de brug leunend op de balustrade Vecht hij tegen wanhoop terwijl de avondzon het golvende kronkelende landschap kust O hartstochtelijk vurig schouwspel, vulkaan Krakatau De schreeuw, O rode lucht met gouden gloed Stroomt kokend bloed het duizelig gemoed…

Geruisloos schouwspel. Hij gaat van bloem tot bloem tot bloem. Ongebukte emotie. Pure vlinderkracht. Zo beweeglijk fladderend. Zo licht van geest. Vrij van negatief positief bewogen. Zo licht van ziel, geef mij wat mee. Van aarde tot lucht, in watten van wolken. Leegte in ziel en geest. Gewichtloosheid van lichaam.…

Het schouwspel voor me verrast me. Niet omdat de regendruppels het wateroppervlak omvormen tot een ballet van in elkaar overlopende kringen. Die schoonheid ken ik al. Maar de symfonie die daarmee gepaard gaat, verbaast en ontroert me. De breekbare geluidjes als de belletjes knappen, vormen samen een fluisterende ode aan de regen.…

De ochtend schijnt In stralen tegemoet Bekomen van buien Met visuele mijmergloed Vredelievend schouwspel Het weer toont eerherstel Zonlicht als vriend Zo langzamerhand dik verdient Droge wandelschoenen aangetrokken Vogels die je naar buiten lokken Rode dennenstammen ontmoeten met zonnegloed Hakkende spechten hoorbaar in overvloed Gaaien…

het schouwspel boeide er was gezang uit duizenden kelen tonen resoneerden lang emoties braken bij velen kleurrijk licht volgde de hymne golfde over de massa ving in subtiele bogen het geloven in boven zij waren een in het pakken van handen ogen die vlamden vol liefde en geestdrift in dit magistrale beleven deze melodie van het…

Jouw zucht laat mijn zintuigen ontwaken in de schemering van wegtrekkende mist dat je mij opgewekt toont in ons schouwspel met bewegingen als een theatraal illusionist.…

Dit prachtige schouwspel trekt me mee als een magneet. Ik ben betoverd door de diamanten; ze creëren hun eigen dans op serene golvenmuziek zingend in cadans met schoonheid… daar zijn geen woorden voor.…

hij ontwaakte bij een kwakend kikkerkoor nog voor de zon het zenith raakte terwijl op 't blote water een zwaan haar nek opdraaide tot een witte vlek kraaide ergens een haan pluizen buiken van donzen kuikens trippelden in trosjes tussen groene bosjes gras als was het een schouwspel voor een snelle fietser en…

En als de schaduw met het licht speelt raak ik in dromen verzonken, ontstaat een schouwspel dat nooit verveelt, ben ik van tederheid dronken, omdat de zon zijn meesterwerk verricht aan de linde die ik omvadem: de schepping van leven uit adem, een onverdicht gedicht...…

Ik zag je huilend naast mijn eenzame bed, een dramtisch schouwspel neergezet. En toch, nog steeds, denk ik, waarom toen pas, toen ik mijn vleugels eindelijk zou spreiden toen ik geen enkele uitweg meer zag voor ons beiden dan uit elkaar te gaan en onze wegen te laten scheiden. Waarom overweldigde je mij toen pas...met witte lelie- bloemen.…

liggen in het zachte gras en laat mij meevoeren naar wolkenland dromend over hoe mooi alles ooit was zo heerlijk rustig…niets aan de hand Reusachtige eilanden van pluizig schuim hangen roerloos in een zacht blauw toneel helder wit vermengd met een grijze pluim zo overdonderend mooi…en zo veel Donzige dekens in een bewegingloze dans een schouwspel…

kleurrijke bloemen waar jij naar wuifde op de vleugjes wind die jij als storm in het koppie voelde naarmate jij groter groeide en nog altijd verbaasd naar je handen keek waarvan de vingers vreemd uitstaken en konden bewegen zonder elkaar te raken in het maken van de meest bizarre vormen en figuren jij kon uren naar dat schouwspel…

Je kunt het niet verklaren, maar sommigen denken van wel, Voor mij nog steeds een raadsel een wonder... heel bijzonder, de sterrenpracht, een schouwspel... voor ons daar neergezet ik blijf me steeds verbazen... De hemel wemelt,is één groot sterrenboeket...…

Design meubels, Jazz muziek bij zonsondergang… een uniek schouwspel betovert mij; de zon zakt net als ik onderuit. Bijna ademloos tuur ik door de grote glazen muur, roerend met de olijf in mijn Martini… Een denkbeeldige muur van ramen, gewoonweg fantastisch, dat zou menigeen beamen. Nog even en dan: Bright lights, Big city……

Het is een schouwspel, bijna onvoorstelbaar; de sneeuw valt als een wazig wit gordijn, de witte vlokken vallen echt ontelbaar, en maken zo de wereld kristallijn. De sporen in de sneeuw zijn onvoorspelbaar, en kreukelen de deken van satijn. Zolang het sneeuwt is alles nog herstelbaar, en houdt het tafereel zijn extra schijn.…

Het schouwspel dat wij zwijgend gadeslaan Is treurig om te zien, maar niettemin Laat blijkbaar de Kroatische boerin Bij ons in de coupé hierom geen traan. Doodleuk neemt zij een hap van haar banaan En biedt er ook een aan aan mijn vriendin, Al weigert die natuurlijk ook spontaan.…

Genoten heb ik deze dag gehoord de vogeltonen gevoeld stralen van de zon gezien kleuren van bladeren genoten heb ik deze dag ik heb wind gehoord in kleurig blad en zag ze van de takken dwarrelen tussen dor hout als vlinders zwieren bedekken grond en mossig pad genoten heb ik deze dag als lichtend schouwspel daalde de zon tussen de zich…

alles wat wij zijn is een weg in de woestijn geen eindbestemming tref je aan alleen het schouwspel met in de nacht. met wat geluk, een maan alles goed, alles wel! een sleutel draait in 't slot een deur draait in de muur regels van lange korte, en lange duur wie wil er in hemels naam nog mot!…

hoe jij kleurde naar de zoen die als een roos in de zomer rijpt, de larf achterlatend en bevrijd van het sculpturen schouwspel waar hamer en beitel je de vorm gaven om in de eeuwigheid te verdwijnen doch reeds in elk stadium waar jou latente verschijning zich verstrengelt met de boezem die me voedde, is hartstocht mijn legalisatie om je…

laat de wind zich ruisen Door de bladeren van bomen De vroege herfst regeert En laat het bos uitkleden In een gedaante verwisseling Geeft de herfst zijn prachtige kleuren Stil laat het bos zich kleden In een mantel van kopergroen De bladeren laten zich inkleuren Gemengd met goud en koper De herfst laat de volheid zien In dit prachtig schouwspel…

Maar het blijft een moordend schouwspel, de spin geduldig wachtend op een nieuwe prooi ontdekt een nieuwe maaltijd. Ik loop de schuur uit, achter mijn rug gebeurt weer een moord, en vlucht snel weg uit dit duister oord.…

Enkelhoog Was het gras De zomervruchten zoet En onbespoten De wolken Wit en zacht Als katoen Zojuist ontsproten De bijen Vlogen bedrijvig Van bloem, Naar bloem, Naar bloem En te midden van dit schouwspel Lagen wij Zonder Iets te doen Onze eerste keer samen Als man, Als vrouw Geen ring die wij droegen Of belofte van…

In het gulle mooi zand Bij de zoute zilte zee Sta ik aan de waterkant Waaiend met de wind mee Turend door de duinen Naar een robbengevecht Die hun geluid rondbazuinen Zie dit schouwspel is levensecht Waddenhoppend vervolg ik mijn weg Langs de vloedstroom En de geurende algendreg Zie ik in de verte mijn droom Een land vol met voedselrijkdom…

Daar midden op een witte roos zat een wezentje zo teer en broos, het had een lijfje rank en klein de vleugeltjes als kristal zo fijn en wat een wonderlijk schouwspel bood zij waren als karneool zo rood en daar als agaat een rand omheen het leek werkelijk een edelsteen.…

De dag verheft zich en het schouwspel raakt me zowel van buiten als van binen.…

begraven in noordelijk duister schopt 'n Inuït nukkig om zich heen en doolt depressief richting winterblues Ondertussen laait een brandend avondvuur hoog op en rinkelen de naalden van 'n gloeiende spar die verwoed schudt en bidt om ééntonige vrieskou Aan de overkant van 't dorpsplein glimlacht 'n klein meisje bij zo'n handverwarmend schouwspel…