Alle inzendingen over gescheurd

Uit wol gescheurd lach je dat je barst…

Struikelend over het brandende land z'n hoofd schreeuwend verwrongen ging hij verder, hopend dat "verder" dichtbij zou zijn Een hel licht, een glas, zijn lief als een flits doorkliefde het zijn gezicht en verblinde zijn ogen Een pijnlijk weten dat hij dit nooit meer zou zien zijn leven, in stukken gescheurd om anderen te laten leven Nog…

het was altijd stil in mijn kast én veilig het werd ook nooit dag of vlammend rood; het geschreeuw verdween samen met de stemmen van voortbewegende ramen die wolken droegen, ver weg van mijn witte lelie dromen en het maagdenvlies dat zich verborgen hield onder de gescheurde kousjes en jurkjes van mijn pop klaverblaadjes…

Gelijk een mes door ranzige boter sneed jouw NEE mij door het hart was jij niet mijn getrouwe echtgenoter was jij niet mijn gedeelde smart waarom dan ineens een walgafstoter ‘t maakte mijn wereld plots steenkoolzwart jouw minacht voor mij werd steeds groter je afwijzingen gemaakt van ijzerhard mijn zenuwen gescheurd en open en bloter je sleet…

in zijn muisgrijze kop met fluwelen oren en het ranzige vel zo kaal en versleten hebben herinneringen zich vastgebeten vanaf het moment dat zij werd geboren aan zijn poten altijd meegesleurd door de wereld van het kleine leven werd hem plechtig een naam gegeven die ze huilde als haar hartje was gescheurd op het ritmisch veren van d’oude…

In het goedkoop hotel van Boabdil Blijven de blinden dicht, de gangen stil; Alleen een boy gluurt door de gescheurde deuren, Maar ziet - het is te vroeg - nog niets gebeuren.…

Jij, bouwsel van gewoonten en verlangen Besef dat het je nimmer zal gelukken Om welzijn uit je toekomstbeeld te plukken Of onlust aan een zondebok te hangen Je holt je hele leventje door gangen Achter een etensbak vol droom en nukken Zoals een hond achter oud brood, aan stukken Gescheurd door een bazin vol ratelslangen Je wezen valt niet…

steeds wanneer de dagen lengen het licht begint te spreken en afstanden zich verzwelgen in een onzinnig geluid trilt jouw mond en ratelt het oude hart als nooit tevoor en stigma’s als vulkanen herrijzen hoe kan ik toch jouw tuin gaan wieden als steeds een beving mij verjaagt en lieden die de muren willen dragen op gescheurde fundamenten…

hoe draaglijk is de last die de hoekige schouders dragen van hen die geschoeid met oud leder zich hebben afgestemd op louter ingebeelde bewustwording het oud leder, geplooid gescheurd verkleurd, de zolen kreunend op de pas van ongepaste maatvoering edoch, een mensch is een beeltenis van de mensch, die zich aanschouwend vergewist dat…

in de kamer zit een vrouw starend de muren om haar heen zijn vuil het behang gescheurd haar ogen dof en gesloten ze begrijpt het niet alles heeft ze hem altijd gegeven haar handen haar ogen haar geest haar lichaam en nu na jaren van dankbaar gebruik heeft hij haar verlaten ze voelt zich vuil haar gevoel verscheurd ingeruild…

Treur niet mijn liefste Wentelt u niet in ongemeend verdriet Stort geen valse nodeloze droge tranen Ik ben tot uw genoegen gekist zoals u ziet Het aanschouwen van uw opgepoetst leed Doet mij pijn in het verschroeide kille hart Hoor de gescheurde doodsklokken luiden En het gif verstijft in mijn gesprongen aderen En voor u de hof verlaat…

mijn hart klopt nog steeds, maar jouwe is uit elkaar aan het vallen mijn lichaam fit en gezond jouwe ziek en moe van het vechten mijn leven begint net 't jouwe eindigt al mijn leven, uw leven en de levens van alle anderen bruut uit elkaar gescheurd als gevolg van een ding, maar nog steeds durven mensen te schelden met de ziekte!!…

Ineen gekropen kapot en vernietigd Alleen achtergelaten gebroken, bedroefd Mijn hart gescheurd in twee helften Vernietigd verrot en kapot Bedrogen en belogen Zo verkloot en bijna gedood Oh hoe kom ik hier te boven zo alleen Eruit gekropen en verdrietig Doorgaan, gelijmd, verholpen Genietend, gelach en geheeld Weer opgekalefaterd, geleerd…

het verhaal gelezen maar elk boek verdiept schenkt je innerlijke wezen weer iets meer licht het boek is gesloten de inhoud in mijn hart opgeslagen en plotseling op van die onbestemde dagen slaan we het weer even open open jij jouw eeuwig gesloten ogen doen we of er niets is gebeurd tot de bladzijden door het vele herlezen zijn gescheurd…

het leven trok als film aan je voorbij in zwart en wit vervlogen kinderjaren de puberteit (een duister navelstaren) het witte doek gescheurd door averij de rolprent kleurde, maar de wilde haren wekten weldra lach en spotternij de eb werd nu het heersende getij het scherm zou nooit de diepgang openbaren je bent een vage figurant gebleven…

op de grond in mijn domein Ik dacht dat ‘t licht mij nooit zou vinden dat duisternis buiten domineerde op de tast vond ik mijn spullen binnen zodat ik star blind lopen leerde Maar het duister werd te donker zonder zicht een zintuig minder ik liep richting het raam en vond er mijn grote gordijn van al de hinder Na veel passievol gescheurd…

denkt Door de liefde verblind het wordt heftiger en heftiger al je twijfels duw je opzij en je krijgt een waas in je hoofd je wordt vaak in de watten gelegd soms vind je het niet kloppen Je wordt gerustgesteld en over je haar gestreeld Al je twijfels worden bevestigd je hart wordt in duizend stukken gebroken je ziel in tig stukken gescheurd…

In donderend geweld is verzet gebroken mijn huid gescheurd en wonden open ledematen met lood verzwaard de adem afgesneden rotsen geteisterd door beukende golven stranden gespoeld tot stinkend drab duinen geëffend, vervallen, bescherming verloren velden bruin verbrand door de droogte wouden in vuurzee opgegaan dieren door dorst gestorven…

Ze stuiven heinde en verre, en van malkaar gescheurd, in stressen van wijsterwaster vechtende, en verwaaide toveressen. -------------------------------------------- Laatste gedichten - 30/4/1897…

M'n lijf voorgoed in twee stukken gescheurd.…

Een touw in zijn manchesterbroek, Een jas met een gescheurde mouw... Maar... zijn ogen waren blauw. Ik was nog dodelijk verlegen, Ik was nog eigenlijk een kind. Hij maakte maar een grapje, Over een koe, die naar ons staren zou. Wat waren zijn ogen blauw. Hij zei: "Ik kom je halen". "Durf je wel achterop"?…

voeten uitgeput haar stappen volgen en de geur van chemo mijn geest bedwelmd zoals ik oliebollen vermijd het leven is mij in haar nabijheid wereldvreemd geworden, en voel me een reiziger die pioniert langs zijn eigen gedachten belofte gelofte geloof en beloven, de straat van vroeger ligt niet meer maar strijdt tegen de opmars van de gescheurde…

De weg is traag, schier oneindig onbestemd gebroken zijn hart, gescheurd zijn schamel hemd. Waartoe, waarom ? Hij slaat geen acht op het doorgeroeste ossenpaar dat de voren door het korenland al niet meer trekt. Moren en Arabieren zetten hun gezangen stop. Ontkooit de vleugels, draagt de duiven opwaarts naar het hof.…

De blauwe nacht op mijn rug en haar zilveren naam op mijn gescheurde hart gedrukt. Morgen Sancho. Nu wil ik rusten en met stille ogen zien hoe de padden uit het water kruipen. Voor Lucian Blaga…

wij, elkander kruisen in de eeuwig weelderige stad waar stilte is gestorven waar leven leeft, werkt en sterft dag en nacht ons leidt, in een adembenemend ritme naar de troon van illusoire wellust waar we het lijf van leven en liefde zullen beminnen zo schoon als de toevallige ontmoeting van mijn lichaam gehuld in een aan repen gescheurde…

Hij zag jouw zielsgezicht in droomvertwijfeling tussen wolkenkastelen en luchtspiegelingen stond jouw gelaat op het gescheurde etiket van een in de hals slanker wordende fles waaruit hij een donkerrood vocht had gedronken tijdens het nadromen over jullie vrijpartij waarbij jullie niets achterwege hadden gelaten bekeerde hij zich tot een…

Uit de gescheurde rotsen druppelt het water Dat sprookjesachtige cirkels vormt In het meertje dat ons spiegelend glad Uitnodigt om die aanlokkelijke glasplaat Aan te raken en de voeten er op te zetten Met de belofte dat een nog geheimzinnigere wereld Op ons wacht Wagen we ons op die betoverende spiegel Of raken we het ijs niet aan Omdat onze…

dorpen branden de strenge vorst geselt mijn wonden staat ze niet toe om te genezen verder het bos in geen tijd om uit te rusten bijna nog erger dan weggerukte gezichten opengereten borstkasten de straaltjes bloed achter het oor van hen die op hun gezicht in elkaar zijn gezakt op de weg ligt een gewond paard door granaten uit elkaar gescheurd…

de spiegel van de ziel toont de hel van het leven nochtans hoor en zie ik jouw lach alle dagen opnieuw stelt de kalender talloze vragen gescheurde dagen kunnen nimmer meer geven de uren van de tijd zullen gedachten weven stapvoets, steeds langzamer, eindelijk gedragen om die laatste onbegrensde sprong te wagen wil jij de herwonnen vrijheid…

Een jong gezicht Verbitterd door verdriet en pijn Tussen oude mensen Met wie ze één zou moeten zijn Een jaar geleden Nog een lachende vrouw Die kon lopen en kon praten En altijd het beste voor iedereen wou Na platgedrukt te zijn, geplet, Door grote wielen overreden In stukjes gescheurd Weggerukt uit haar oude leven Zit ze in een vreemd…