Alle inzendingen over harnas

besef, de Kneet bezwijkt net als hij met zijn vrienden lekker treint In één seconde komt alles voorbij: Parijs, de gele truien, valpartijen, het wereldkampioenschap, de kasseien, de stratenmaker was een echte kei Zijn vindingrijke tong zat altijd los, hij lulde als een prof en schreef met zijn ‘de dood of gladiolen’ poëzie Viel in het harnas…

op een hagelwitte huid Schrammen nog zichtbaar Pijn, zo duidelijk aanwezig Over het sprankelend blauw Een grauwe grijze dauw Zwart, ook in jouw bezit Zo contrasterend met het vuur, Het felle rood van passie Weerkaatst Weerspiegelt niet in sprankelend blauw Slechts een paarse stip vaag zichtbaar in de mist De vuurzee raakt het vloeibaar harnas…

Met mijn rechterhand streelde ik je uitgedunde haren en met mijn lippen kuste ik je verdriet een beetje weg, je stond erbij als een loden pop, je rouwkleren als een harnas om je heen, een Jeanne D'Arc op de brandstapel, maar diep in je reebruine ogen zag ik de Phoenix boven je heilloze vlammenzee herrijzen.…

De veeboer leeft in een groeps-isolement Familie, kerk, landbouwschool Verkering, voetbal, vrienden Allen dragen een harnas bij onbekenden en vinden steun bij gelijkgestemden Politiek en Rabobank vormden boer tot beul Het moest groter, het kon goedkoper Dieren martelen was geen taboe Tweede Kamer zwijnen keken toe Nu moet de sector saneren…

De knapen staan me bij: de maliënkolder aangeschoten het glanzend harnas stuk voor stuk zorgvuldig aangepast moeizaam op het paard gehesen. Ik weet de jonkvrouw zo nabij. 't Vizier is neergeklapt de sporen in de flank geslagen de lans gestrekt. Kijkt zij naar mij? De botsing der titanen.…

boven mij druppels keren terug naar huis volmaakte cirkels trekkend lossen ze op en worden één dan ga ik naar boven schep zilver van het water plak het op mijn huid met vloed spoel ik aan ren cirkels in het zand leun op de wind vang maanlicht met mijn hand maar met eb ga ik weer als ik uiteindelijk sterven ga leg ik mijn zilveren harnas…

Als een ridder staalde ik mezelf gepantserde vleugels bad ik devoot jouw harnas te zijn. Maar ik kon niet aan alles tippen wat jij voor mij had uitgedacht wezenloos uittrok aan mijn lijf. Toen ik de verbeelding voorbij was trof je mij zonder luister bezield verdwaald in ongericht gedraal.…

Hij was het bange prooidier, troosteloos vereenzaamd, in zijn fragiele nek gebeten en doodbloedend achtergelaten op een verweerd harnas in de sneeuw. Zijn cocaïnebloed stroomde ongezien de aarde in, een verschrikte duif draaide zijn nek als vanzelf te ver door, viel als een rijpe appel op zijn aangehaalde hartstilstand.…

Hier vind ik mijn ware zijn, zonder harnas van ruis. De stilte spreekt tot mij en laat mij alziend, daarom is de stilte mijn beste vriend. Soms raak ik verdwaald in de jungle, de stad, verleiding naar vluchten maakt mij dan verward. De dwang om te weten zit mij achterna, het dwingt mij te denken maar ik voel, ik besta.…

Ik dacht aan steroide atleten; stuk geslagen boksers; jong gestorven worstelaars en in ‘t harnas gestorven Epo fietsers- droom die nacht van ‘n bezoek aan Real Genetica van succes trainer Gepetto; zijn voetballers hebben door genetisch trucs- een gespierd schietbeen, een snelle slanke passeerpoot en ‘n dikke lege schedel voor het…

Het biezen hart heeft ongetelde kamers, de verlichting kiert door de ontboezeming van verwachting de waarheidssleutels liggen onder de mat van alle kaal gelopen verkenningen, het glimmende harnas van de toekomst is onbereikbaar tot aan de laatste versleten jas om de magere hals van een onderhuidse droomwereld blinkt de loper die…

je draaft op een draak wier tong smeult een harnas van opgepoetst chroom draag je leren teugel snijdt in eeltige handpalm te wankel, te loom, te lomp in het zadel zeul je de bronzen koets door drasland slikgas welt op in een weeë bel de malariamug zaait haar sporen talmend knal je de zweep op zijn flank stug van verveling tel je de schubben…

Naakt geschoren en tot het bot ontleed vele manen ouder dan die hij was gesnoeid staat hij nu te treuren vermolmd in kern van de buitenkant ontdaan van uitgeschoten twijgen, die in halsstarrigheid te ver zijn doorgeschoten, wat uiteindelijk z'n knoestige harnas deed scheuren, maar de wil om te overleven nog niet is vergaan.…

( voor Hans Faverey ) Ook al lijkt mijn lichaam expressie te zijn, je kunt niet bij mijn hart naar binnen, de dromen hebben zich aaneengeregen tot een weergaloos harnas, in mijn verslapte spieren woont de koning van de stilte, de drum wordt aangeslagen door een vermoorde sjamaan, de zandkorrels op de paardevel aan de rand van de Seine schieten…

Hij was het bange prooidier, troosteloos vereenzaamd, in zijn fragiele nek gebeten en doodbloedend achtergelaten op een verweerd harnas in de sneeuw. Zijn witte bloed stroomde ongezien de aarde in, een verschrikte duif draaide zijn nek als vanzelf te ver door, viel als een rijpe appel op zijn aangehaalde hartstilstand.…

ingebeelde gewelven onderbouwd met willoze stutten totdat zij de schemer niet meer als vanzelf kunnen dragen soms schijnt de toekomst zich eigenhandig te versmallen onderwijl liefde verdort in hart en nieren en in koudvuur teneinde versteend dreigt samen te vallen * zie hier desalniettemin het vruchtbare zaad van morgen in het harnas…

en zilte tranen op de witte zeilboot de rivier volgend weg van de onrust naar het moederland met de kasteeltuinen waarin je opgroeide had je mij kunnen vertellen waarom die grote gebeurtenissen zonder gevolgen bleven in de lethargie van jouw religie ik had de film willen geloven de witte zeilboot kunnen uitzwaaien in mijn heilig harnas…

Geef mij de schubben van het gulden vlies, deken van visionairs, meer onzichtbaar dan voorheen, vooruit te lopen in de schreden van hun kwetsbaarheid, ik omgord het zwaard van woorden als harnas waarmee ik het vege lijf wil redden, maar ook in eigen vooroordeel.…

We zijn stakker, ons alsmaar strakker harnas dicht en verlangen naar licht en naar luchtig zorgeloos en weer kluchtig nabij en ja vrij Goddank Vrij in ons hoofd nog waarin we eren, creëren, bedenken, leren vrij om te dromen waarin we samen ja komen maar ook waar we verzinnen en steeds ja opnieuw weer beginnen…

tranen op de witte zeilboot de rivier volgend weg van de onrust naar het moederland met de kasteeltuinen waarin je opgroeide had je mij kunnen vertellen waarom die grote gebeurtenissen zonder gevolgen bleven in de lethargie van jouw religie ik had de boeiende film willen geloven de witte zeilboot kunnen uitzwaaien in mijn heilig harnas…

Mijn harnas was een waanbeeld van beschutting geworden Het verraad van mijn lichaam was door ijzer verzwaard. Ik kan niet meer teruggaan naar waar ik ooit was Om de geest van de tijd in het heden te breken.…

kinderen met kinderen jij, gevangene van onwillig lijf ik zou met je willen praten over dood, en angst en eenzaamheid over liefde, toekomst, samenzijn en t andere dat mij bezighoudt en dat ik niet tot je doordring door je keuze niets te willen, en vastgeklemd aan je principes soms een kind dat ik nooit had hulpeloos maar niet te helpen een harnas…

de wind met vlagen storm tegen de reinheid van deze dag grijze nissen die zich verschuilen tegen zichzelf blijken te geloven dat de dood voorhanden is wanneer ik het tuinieren staak en mijn gekooide ren levenloos verlaat - ik huiver niet maar wens dat zachte handen me zullen dragen - achter het venster Oktobert de regen zich in een harnas…

Het biezen hart heeft ongetelde kamers, de verlichting kiert door de ontboezeming, het inner-oog ligt in het laatje van verwachtingen, de waarheidssleutels liggen onder de mat van de kaal gelopen verkenningen, de scharnieren van het glimmende harnas van het heden moet nog worden gesmeerd, als - tot de laatste draad - versleten jas,…

Het biezen hart heeft ongepelde kamers, de verlichting kiert door de ontboezeming van verwachting, de waarheidszin heeft voldoende mazen om emoties op te vangen, rusten op de mat van alle kaal gelopen herinneringen het glimmende harnas van de toekomst blijft bereikbaar tot aan de motten van een te lang gedragen jas waarin ik mij thuis…

Wat mensen scheidt, verleidt door angst door dezelfde sociale deur te gaan, het verroeste harnas van willekeur te ruilen om de eenkennige kleur te verlaten, de moed te vinden ons te verhullen in de mantel van diversiteit in een tijdloze loyaliteit, de opmaat naar een duurzame zekerheid het lijkt heel ver van ons vandaan, blijft de…

ze wijzen naar zichzelf verbergen hun gezicht achter stijf geworden grijnzen je bent niet kwetsbaar mensen zien de buitenkant de tranen twinkelen anders dan ze denken ze zien nattigheid niet de bron je hart is afgesloten veilig in je borst diep in je warme lijf geborgen het opent zich alleen als jij dat wilt vanzelf je hebt geen harnas…

Hoe de mensen, hoe deze mensen, hoe een man en een vrouw na jaren elkaar – hoe na jaren deze mensen elkaar zullen zien, harnas van vroeger over het sleets lichaam, hoe in hun botten moeheid en deceptie jaar na jaar kerven.…

hierarchie - Zo dapper was dit verzuim Door te brieven aan de Hoogste bisschop in de orde Die, zoals dat gaat in de Kerkelijke constellatie, Geen halve maatregelen nam Tegen deze vorm van Kerkelijke anarchie En de door ieder geliefde Pastoor meteen ontsloeg En daarmee voor de zoveelste Keer de parochianen tegen Zich in het harnas…

mocht zij die dees dwaze pracht te zinneloos heeft uitgeacht, tot straffe in Pluto's hof een gloeiend harnas dragen!…