Alle inzendingen over onverschilligheid

Het is nog donker als hij wakker wordt en alweer is hij zo vreselijk bang het leven is naar men zegt te kort maar echte liefde duurt altijd te lang Zij zei: ik sla mijn vleugels uit en hij onverschillig: je doet maar maar slechts dagen na dit besluit voelt hij het al…hij mist haar Hij huilt om momenten van plezier tranen kwamen nog…

je loopt langs de grachten en je vraagt je af in de lente waar zijn die eeuwige meeuwen nu natuurlijk op de warme zee ze hebben ons niet meer nodig vliegen boven oceanen vol vissen achter duistere schepen aan in onrustig en onverschillig water zien verder niet wat daar nog meer drijft of aan het zinken is waar ze naar duiken…

Ontwaken uit toevallige omarming die verlangen deed naar steeds weer opnieuw die glimp van jou je warme zachte flanken verdronken in bloedstollend mooie ogen verloren dit ongeboren kind en jij die jeugdig onverschillig in mij dit craquele veroorzaakte…

Niet alleen de geelbruine bladeren vallen onverschillig naast mij neer ook de wereld mijn wereld het kleurt zich duister net zoals december door de afwezigheid van al het andere en de schending van privileges verschuilt vrijheid zich heimelijk ach, vroeg of laat zal alles en dat waar ik in geloof dat wat ik weet zelfs…

Wat me soms zo sterk verwondert na elke ruzie, scherp en hard na elke keer dat je me bedondert na elke morele pijn en smart na elk gebaar van onverschilligheid na elke stilte voor de storm na elke stap die jij van mij vermijdt na elk verdriet in een andere vorm na elke schreeuw van jou door jou naar mij van jou dat ik ondanks alles nog…

Spraak en schrift op goud gewogen, laten letters ‘leven’ schrijven op onverschillig dood papier, met onder regels, achter zinnen, vermoeden van beweging, richting, liefde, lust en last.…

Tradities blijven gewoontegetrouw noodzakelijk uit hun verband gerukt door onverschilligen en goedgelovigen die brakke letters braken in de nacht hoor het fluitconcert voor dove oren in het gemis van werkelijkheid waar sterren de nacht beschijnen met wonderlijk fonkelend licht als muze van ons vaderland tussen de eenzame woorden hangt…

er kruipt papier door de tuin kleine strookjes uitleg met plastiek omgeven tegen het regenweer het hek staat scheef en onverschillig voor de slang die zich rond haar spijlen als een hitsig touw drapeert het zijn immers de mensen de kleine mensen die hij tegenhoudt in de kruidtuin een komen en gaan van nieuwsgierige leuters blijft…

Het ene moment zo blij Het ander zo onverschillig Telkens als je wat zei Deed ik heel onwillig Ik wilde niet laten merken Dat ik stiekem onwijs veel van je wil Telkens als je naar me keek Telkens als je naar me lachte Dan dacht ik dat je flirtte Flirten is een begrip Flirten is geen liefde Geen liefde is geen haat Geen haat is geen gevoel…

Van mijn lauwe onverschilligheid.…

naakt lig ik in de sneeuw het gevoel van absolute verlatenheid midden in de natuur die onverschillig is Het vriest berijpte weilanden weerkaatsen in het licht van de maan Kromme geknotte wilgen vormen aan weerszijden van het pad een erewacht voor mijn langgeleden gestorven ziel Hun kromme takken verwelkomen mij nemen mij in liefde…

Je koos ijzerwerk hard materiaal produceren dag in dag uit bejaarden in fabriek mocht je vrij kiezen werden mogelijkheden aangeboden was dat jouw wil koud hard en kil je werd innerlijk armer maar de productie nam toe hoe onverschillig objecten -dingen- je vormen is dit het geschenk van een schepper sterker dan je eigen wil tevreden…

Zo zakelijk, zo onverschillig mogelijk de blik gericht op het keren van de kou. Omdat ergens toch het vriespunt liggen moet. Ergens moet water ijs, ijs water kunnen houden. Ze dacht erover haar ogen tot kijkgaatjes te laten dichtsneeuwen. ----------------------------- uit: 'Maanreiziger', 2004.…

als een lege lente in een vol graf, overmoedig draagt de aarde woorden zonder betekenis, ophef zonder waarde – daargelaten dat de zon de rozen tot stro verwelkt is jouw betonnen plaat gescheurd tot aan de aftak die de hemel kruist god, in mij huist geen onverschilligheid maar jouw bestaan is als mijn handen - niet gebald maar sterker…

Als wapen gebruik ik onverschilligheid waardoor ik nooit zal ontsnappen. Mijn omgeving hierdoor verblijd ook al sta ik op het punt van knappen.…

de man en zijn vrouw zitten toevallig voor de beeldbuis in de leefhoek van hun warm verlichte kamer de sfeerlampen zijn van Philips samen kijken zij naar de avondfilm die zojuist ruw werd onderbroken door beelden van mensen op de vlucht duizenden mensen - angst in hun ogen grenzen van prikkeldraad zwaar bewapende soldaten ze zitten…

zoals spraak geen inktontbreken stapelt, zo sneeuwt een oorlog ook geen stilte toe. strooikwistig met gekregen rot wrijft er gebenedijd haar code in. en gras sterft af. en foptonen benadrukken het gammele van de mensdijken. en hollands plat de ramen neigen openlijk naar hun kader. en geen lust wekt het besef van de algehele ontoereikendheid…

In haar plaats loopt onverschillig de poes achter mam aan die door moet. Nee ze leert niet hoe te blaffen. Stil streelt haar staart langs moeders benen, een soort van trotse troost. Triomferen is katten niet vreemd. -------------------------------------------------------- Uit: 'Och ik elleboog me er wel doorheen', 1988…

normen vervagen het wordt ze niet meer geleerd is een jungle van de sterkste zoiets heiligs niet meer geëerd tegenwoordig zijn het kelderboxen alwaar de daad wordt verricht zelfs vanaf zeven is niet choquerend onverschilligheid leesbaar op hun gezicht op haar dertiende al stomdronken werd ze genomen door die jongen nu rollen tranen over…

O, een dochter te hebben als Elektra die hem trouw blijft, voor hem danst bij zijn graf gaat zitten, de onverschillige wereld laat zien wat een zoon betekent. Hij slaat de maat met zijn strijkstok oefent de meisjes van zijn zangschool schrijft gehaast een lofzang voor het huis dat staat als hij verdwenen is.…

een moeder scheurt haar lippen open, lappen huid in bloed doordrenkt warme melk vloeit schaars en zuur, vocht dat zij voor vol aanzag het kind drinkt gulzig magere woorden, wist het beeld van welkom hier roze huid ruikt zacht en teer, schaduwspelend en tot last surrogaat vult bedelflessen, onverschillig en niet gezoet…

wind waait om mijn kop houdt niet op niet over wapperend lover tovert grillige vormen afgetopt door daklijst op natte straat verlepte bladeren treuren gehaaste passanten keuren ze geen blik waardig maat voor onverschilligheid ritmisch bepalen voeten vertrappend het wroeten van de hond die herfsttijd pootverheffend van geur voorziet…

Het laat de raadsman onverschillig hoe Willem aan z’n centen kwam; het gaat hem om z’n boterham (de geest is zwak; het vlees is willig) Maar daar zit Moszkowicz niet mee Hij verdedigt Wims’ belangen en Barbertje gaat heus niet hangen Lang leve Wim Holladiejee!…

Hij rust voldaan, een volstrekte tiran, onverschillig om wie zijn afgestamd, hem haastig groeten en weggaan, alsof die oogleden kijken, een koude blik die overziet hoeveel leven er van hem overschiet. Wij moeten hem dood zien te krijgen. ---------------------------- uit: 'Moedertaal', 1994.…

Gas geven, en onverschillig achterom kijken. Onderduiken, en niets meer van ons laten horen. Opstijgen, en gewoon uit het zicht verdwijnen. Ondergronds gaan, en naar zwarte olie boren. Wegen aanleggen, dwars door problemen heen. Bruggen bouwen, die meningen verbinden. Waterputten slaan, in denkwoestijnen.…

Wanneer jij kreunt en steunt en ik mijn gezicht afwend van jou, is dat niet uit onverschilligheid, maar puur omdat ik van je hou. Zie je, ik kan je pijn niet verdragen dus probeer ik te ontwijken dat ik jou, dierbaar als jij me bent, in de ogen moet kijken.…

De soldaten, ruwe klanten, onverschillig, of uit de stad misschien, spoelden hun borden af in de putemmer. Toen werd mijn kleine moeder boos en sprak tegen de soldaten. Het heeft geholpen.…

storm lieflijk doorzichtig tot de rotsbodem van de stroom schurend banen woorden zich ingehouden een pad nog halverwege strandend op hun weg naar uiting Woede nog op een kier als een gericht projectiel tot de laatste druppel wachtend op ontlading Dan spatten zinnen staccato repeterend rond borend door pantsers van laatdunkende macht onverschillige…

Ze zat in de zon met haar zonnebril op ze had iets berustends, de tijd aan zichzelf de jongen die haar de bestelling kwam brengen kwam loom-onverschillig de onze opnemen nog voordat wij de eerste slok tot ons namen stond zij alweer op en verdween uit het zicht de wind die het zand meenam langs het terras voerde ook, 'en- passant…

evenwicht, toegangspoort van het onmogelijke, ervaring van schoonheid in liefde om ons heen jullie tempels zijn duizendmaal gebroken, staren door alle transformatie heen muziek en creativiteit pakken het ongelofelijke verstandelijke levensgeschenk, zijn nauwlettend strenge leermeesters, dankbaar en onverschillig in hun wijze doen evenwicht…