Alle inzendingen over slet

Stil sluit zij de dieprood fluwelen gordijnen geplooid en wel ontvouwen zij onzichtbare herinneringen eenmaal gesloten loopt ze langs de donkergroene rookstoel met het gehaakte kleedje nog op de leuning haast teder gaat een hand langs sleetse plekken en haar blik verstijfd bij dat ene verschoten schroeiplekje op de brede leuning…

Maar dan krijg ik weer wat te horen Mensen die mij niet eens kennen Vinden me ook al een slet.. Ja wat moet ik dan? Eén ding weet ik wel De mensen die wel van me houden Laat ik nooit meer verdwijnen uit mijn leven.…

ooit zijn wij de tent in gegaan nieuwsgierig naar leven binnen keken wij elkaar lachend aan clowns in ons eigen bestaan hebben de nummers gezien af en toe opgetreden gestoeid met vandaag en verleden maar het demasqué kwam sneller dan wij ooit verwachtten glans en glorie waren verbleekt de kleding werd sleets het heilige vuur was…

Het sleetse lijf gekrompen met de tijd Op jacht naar iets dat nimmer werd gevonden Het hunk’ren naar ontbinding maar gebonden Voortdurend vluchtend voor de eeuwigheid Gekozen lasten ankerden met spijt In stramme schouders dichtgegroeid met zonden Geboeide handen waar in oude wonden De onmacht schreeuwend werd tentoongespreid Het zwakke…

Mijn moeder die haar lange laatste jaren in een tehuis voor oude mensen sleet, had na verloop van tijd steeds minder weet van dingen die daarvóor haar leven waren. Ze was haar man vergeten, lief en leed dat zij om zijnentwille mocht ervaren, de kinderen die zij had moeten baren en dat ze die gevoed had en gekleed.…

Het uitgebeten kruis laag afgezakt, de sleetse dunne kont glimt als een spiegel, de rits doet het alleen na veel gepriegel, geen lusje op de band is nog intact. De achterzak zo lek als een vergiet en onder in de omslag zitten gaten. Twee bulten waar voorheen de vouwen zaten; het dragen waard? dat is maar hoe je ’t ziet.…

bij het onder gaan op de dijk tot ver in de kwelder zie ik helder mijn omtrek uitgerekt staan aan de overkant ligt Emden fel in het avondlicht en meer naar rechts Borssum daar tegenover aan deze kant van de Eems niet ver van Torum lag Wilgum waar in 1277 de Eems door haar oever brak het kwam niet meer goed door het Wilgumergadt sleten…

ik zag de kleine spanningen in je vingers als de toon in je woorden zich verzette tegen jouw uitspraak je framede nog in het laagste echelon dat de sterkste muren heeft gebouwd naarmate je meer bij de hemel kwam koos je voor licht en luchtig waar zwaartekracht wat meer in het geding kwam nam je de framen erbij ondanks hun sleet…

waar de wereld uitgestorven leek bewoog nog af en toe het laatste stukje sleet dat speelde met de wind een ongelijke strijd met tijd als ongeboren kind wanneer de vlaag ten einde raad zich nog een enkele keer te buiten gaat in loos geklepper en irritant geklop is zijn geduld nu uitgeput en zoekt hij rust en luwte op waar stilte…

Je lag daar wat te prutsen met zo één of andere slet. Waar ben je eigenlijk mee bezig rot toch op, scheer je weg. En als je denkt dat dit nog goed komt nou dan heb je echt wel pech. Wie denk je verdomme wel dat je bent dit flik je niet bij mij.…

ik spreek mijzelf moed in maar ja, die schoenen ze wegen me zo zwaar toch kom ik worstelend boven en zie daar klip en klaar mijn woorden als schichten aan de wolken hangen dus zet ik mijn sluizen open een stortvloed raast over je hoofd leugens smoorden mijn verlangen sneeuw heeft het vuur gedoofd en met rotsvaste overtuiging dat mijn sleetse…

ik spreek mijzelf moed in maar ja, die schoenen ze wegen me zo zwaar toch kom ik worstelend boven en zie daar klip en klaar mijn woorden als schichten aan de wolken hangen dus zet ik mijn sluizen open een stortvloed raast over je hoofd leugens smoorden mijn verlangen sneeuw heeft het vuur gedoofd en met rotsvaste overtuiging dat mijn sleetse…

Na iedere onthulling moet hij weer Zijn sleets geworden boetekleed aantrekken Terwijl de bisschop alles wou bedekken Belijdt hij schuld, blijmoedig keer op keer De kerk heeft haar gezicht dan wel verloren Antoine oogt op TV juist als herboren. ---- Salesiaan Pater Jan bekent talloze gevallen van sexueel misbruik.…

ontslagen Voor mij twee bejaarde vrouwen Eén een operatie aan haar heup De andere is zwaar verheugd Dat haar dochter zal gaan trouwen Verderop een groep studenten Lallend over drank en katers Eén had ruzie met zijn vader Over studie, geld en centen Achter mij twee jonge meiden Eén dook met haar ex in bed De ander vond haar best een slet…

nog krult je lach in de hardste bouwstenen van onze fundamenten de veste die al generaties lang met degelijke normen- en waardenspecie de tijd heeft getrotseerd nog is de sleet buiten nauwelijks zichtbaar lijkt wat achterstallig onderhoud maar de echte breuk en scheuren komen diep van binnenuit waar rot en putlucht heersen over…

me aan vanuit het fotoboek het jochie met de veel te grote pet een hard maar ook vertederend portret zijn stille ogen naar geluk op zoek donker Den Haag, ruim een eeuw geleden lang voordat Drees zijn zegeningen bracht met kerk en kapitaal nog aan de macht een sloppenwijk zoals in vele steden de foto’s geven een ‘romantisch’ beeld van sleetse…

ergens in ons brein te wachten om gedacht te worden of op een dag een droom te zijn herken je dat intens gevoel de beleving van een déjà vue alsof je in het verleden stapt maar toch weet ‘dit is nu’ overvalt je 't gevoel van thuiskomen op plaatsen die je niet kent weet je dat je dan in de wereld van voorouderherinneringen bent ze sleten…

Is het pas gisteren dat ik je achterliet verstikkend in de opgehoeste woorden die vol venijn je eigen adem smoorden als onbeheerst ontplofte staven dynamiet hoe vaak heb jij gewenst me te vermoorden en vond je me een gore slet of parasiet waarvan je kotste om vervolgens hypocriet luid schat te hijgen wat de buren hoorden nu kniel je als…

Toen jij wegliep uit mijn leven Vol frustratie, woede, haat Werd de laan waarin we woonden Plotseling een vieze straat De garden werd een knollentuin Ons mooie huis Een hoopje puin Mijn job dat bleek een hondenbaan Chiquita weer gewoon banaan Ons jacht werd nu een modderschuit Een rondreis slechts een dagje uit Mijn nieuwe vlam een gore slet…

Beweend,als ze neemt, onbemind na razernij, om wat de mens haar sleet, verstenen golven in aangezicht van kunstmatige stranden, getij haar wijsheid weet gesticht in onbegrepen handen kalme berusting breekt geduld ritmisch in eigen zilte bad om de zondaars te verbergen strijkt zij haar plooien glad.…

mijn lendenen volg ik jouw opstaan als een horige, die van de duisternis had gesnoept zoete eigenaardigheden herinnerden mij dat jij het kind was van een teler aardappelrooier spruitenplukker en rooms-katholiek en jouw moeder die niet schroomde om met gejank mijn feestmaal te verpesten en ‘s nachts het spel ging spelen zoals slechts een slet…

Friese land in de muze van zonlicht over weidse luchten vlinders fladderen heel blij mee over het veld der ogen vlechten een rank lied de melodie wordt gedragen in helende liefde van ‘t seizoen iedere dag, het licht vleit vlijt zich een eigen weg schuwt niet de zwoele ballade van de natuur terwijl de avondzon zijn rode tintgloed sleet…

' Kalm nou maar De sleet zit in de baard van kemelhaar. Een korte broek geeft brandnetels een kans. Een zinken teil vol ranja lest de dorst Beter dan alle kruiswoorden op spons.…

hier sta ik in al mijn perfectie geslagen hond te wezen een dezer raadpleeg ik Jef Hoeyberghs voor een koerscorrectie ik vraag hem om wat sleet op mijn goddelijk kleed…

' kalm nou maar, De sleet zit in de baard van kemelhaar. Een korte broek geeft brandnetels een kans, Een zinken teil vol ranja lest de dorst Beter dan alle kruiswoorden op spons.…

Hij sleet zijn jeugd in 't afgelegen slot En diende een hof, geestloos wuft en verwaten. Hij vlood, wild hunkerend naar een groter lot Alleen naar de pas opgerichte Staten.…

Daar is het monster weer Verleidelijk nog steeds Het grijpt ons naar de keel Onze dromen worden sleets We zijn moe en getergd Een lege stoel in de kamer En maar schreeuwen en maar slaan Met die veel te kleine hamer Het virus speelt geen spel Geen emotie en geen kleur Ze danst met wie ze wil Met de blik van een charmeur De enige manier…

heden steeds meer ga zien met wezenloze ogen als de waarheid van het verleden slechts goed is en de jeugd thans wordt bedrogen maar ook dat de sprankelende schoonheid door mijn aderen zal worden gemeden en de opwinding alleen past bij nog ongerijpte zielen terwijl nu al de ouderdom, nog eer men de mosterd heeft gevonden, als sleets…

bestreden in klare zinnen van een oogopslag aan de waterkant, waar dove netels - in hun soort - zijn vertaald en op de blaren werden terugbetaald in geboorte en de dood, een levenslicht zag in een broos geheel, waarin de essentie werd gevouwen, verval gekozen uit de diepste pijn zonder daarover te moeten rouwen, maakt een einde aan de sleet…

vaart waar reigers onverdroten ondanks ’t stille wit van dood die wenkt nog zweven tussen hoop en niet geschoten besef ik, deze streek verdraagt geen duiven waar kind en vrind gelijk de tijd gevlogen zijn, alsmaar verder weg van lege ruiven de draad gebroken is, het pad verbogen naar oude ogen die nimmer meer wenen om namen neergelegd in sleetse…