Netgedichten

netgedicht (nr. 21.596):

Schoenen van beton

de berg die ik moet beklimmen
kijkt mij dreigend aan
op schoenen van beton
en met een hoofd vol veren
een luid bonkend hart
dat bijkans bezwijkt
ga ik het toch proberen

ik spreek mijzelf moed in
maar ja, die schoenen
ze wegen me zo zwaar
toch kom ik worstelend boven
en zie daar klip en klaar
mijn woorden als schichten
aan de wolken hangen

dus zet ik mijn sluizen open
een stortvloed raast over je hoofd
leugens smoorden mijn verlangen
sneeuw heeft het vuur gedoofd
en met rotsvaste overtuiging
dat mijn sleetse mantel de liefde
niet meer dekt, plant ik 'm
boven op de geklaarde top