Alle inzendingen over trauma

Hoe diep de afgrond Is waar langs ik Gelopen, soms geslopen Ben, kan ik van hieruit Niet zien, geen meting Mogelijk om deze diepte Te peilen en van de juiste Mijlen te voorzien, Afgrond met op de diepste Bodem een sediment van Onverwerkte emoties die Mij met alle geweld Naar beneden trekken, en zonder Mededogen naar zich toe…

Daar liggen, een verslagen legermacht, zwarte schimmeldraden vreten door de stammen, bomen, geveld door gele honingzwammen. Nu heel het beukenbos is omgebracht blazen duivelzwammen sporen over heel dit continent. Er wacht het hoge leven een koude nacht. Schimmels grijpen, vreten, boren. Uw beeld waart in mijn bestaan als een wrede schimmel…

nazi regime bevrijd door de Amerikanen Dat zouden zij nu ook gaan doen zo werd hen verteld Mensen Bevrijden Orde en Vrede Herstellen Strijden tegen Onrecht Maar de geschiedenis besloot anders jaren later dat ze niet hadden mogen gaan Terug op eigen bodem verguisd En ze moesten maar zien hoe het te redden met alle trauma…

zomaar een stem, geur of kleur, een klank van muziek of de gedachte dat regen de herfst doet neerdalen, dat de wind zich telkens tot mij wendt als een goede vriend, of beter zoals mezelf ben jij de gangmaker op een feest waar ik helemaal niet wil zijn, de wijn smaakt naar azijn en het bier raakt de snaren van het non-welzijn inherent aan…

Dor als een parkeerplaats verlang ik om te leven. Gemillimeterd gevoel snakt naar uitbundigheid! Een sorbet op een terrasje? Begin nu al te beven... Mijn leven is doortrokken van zuur- en zuinigheid. Voeg daarbij Het Oog dat mij ziet schranzen, en u snapt een fractie wat mij straks zal doen branden... Een beetje vakantie plan ik in de buurt…

voor Jan van der Meulen op een zomerse morgen gaat meneer X. op zijn brommertje naar punt Y. aan de spoorlijn van H. naar A. zet z'n bromfiets op slot en stapt doelbewust voor de aanstormende trein uit de richting H. einde bericht denkt u maar helaas 't relaas kent nog een wrang vervolg de machinist hield zich aanvankelijk groot…

ik ken ze de verhalen van Hans Joep en van Öczan over het haantje 't konijn en het lammetje uiteindelijk werden ze allemaal het haasje…

Het rommelt weer behoorlijk in het noorden, Hans Alders is coördinator af. Zo’n functie leidt je langzaam naar het graf, Dat dat zo gaat is haast te triest voor woorden. Wie na hem komt zal zich er ook aan branden, En daarvoor is nog gas genoeg voorhanden.…

Soms zwijg je dagenlang, wekenlang en hap je naar adem in andere werelden, waar je met muziek, stuff en sterke drank vertroosting zoekt. Ik snap dat heus wel, witte fret, sprookjesprinses zonder sprookje, arm ding, want mijn taal is zoals altijd ontoereikend en digitale troost is verdomde frustrerend. Ik weet wel hoe de eenzaamheid jou verstikt…

Ik heb mijn vader vaak zien sterven In donkere nachten Vanuit mijn bed Stilletjes naast hem Dromend en wakend De tijd weer even Stopgezet Zachtjes zeg ik Dat het goed is Hij niet meer moet vechten Mee mag gaan Los van dit bed Ik droom nog vaak Dat ik aanwezig ben Wanneer zijn ziel wordt uitgezet 1 keer niet Nee, toen geen dromen…

Nadat we de boerderij hadden verpatst Verkasten we van het vlakke land Naar een flat in de grote stad Dan kon papa weer aan de slag Bij zijn reeds lang gewezen kantoor Want hij had het met het pezen wel gehad Toch bleek de hoogbouw zo traumatisch Dat mijn broertje psychosomatisch Zowaar de trap niet meer op wou En moeder die de grapjas…

Op de houten tafel zit het kind Gekleed in haar blauwe broek, Vragend kijkt het om zich heen, Net las zij nog haar boek, Haar boek over een gezin, Dat samen op vakantie is, Dat is toch hetgeen Wat ik erg mis, Ze zit erg hoog, Haar voeten raken niet de grond, Maar toch voelt ze zich zo laag, Door diegene die haar aanstaren, Voor haar staan…

Donker voor m’n ogen. Donker in m’n hoofd. Donker is het leven, Emotioneel verdoofd. Donker zijn gedachten. Donker als de nacht. Donker zijn de wonden, door daden toegebracht. Donker vult het leven. Donker, niets te zien. Donker doet beseffen, dat ik weer licht verdien. Donker wordt weer schemer. Donker wordt weer licht. Donker…

Hij had geen idee -in de verste verten niet- hoe nabij teder was op de huid gezeten door zijn verleden.…

de taal der gedachten is slechts leesbaar voor hen die de striemen kunnen delen die van binnen diepe doch op maat gesneden plooien heeft achtergelaten bijtijds wanneer een zoete nevel plaats maakt voor de bittere nasmaak waarin flarden van het gekerm de wind over een ijzige vlakte laat waaien mis ik de luwte waarin zich fantastische…

Verloren in mijzelf zinkend verdrinkend er is geen nu geen verleden de tijd heeft geen besef zout op mijn lippen de zee is nabij vogels schreeuwen voorbij schaduwland grillig gevormde vingers grijpen gedachten wachtend op het licht van dageraad Zilver breekt haren in duizend broze tinten van licht aan de horizon tijd verroert…

Ook na de oorlog zijn de mannen hard: hun stem, hun handen, hun lust.…

Hij uit het niet, maar 't ligt op de loer, angst, opgekropte woede, spanning die hem wakker houdt en constant op zijn hoede. Hij voelt zich schuldig, schaamt zich zo, vindt niet de woorden dat te zeggen, hij denkt dat hij tekortgeschoten is, maar hoe dat uit te leggen. In de groep zijn woorden niet nodig, voeren ze dezelfde strijd, gedeelde…

Ze woont niet meer in haar eigen flat Ze is zoals dat mooi heet: opgenomen Verdwaasd vonden ze haar op het parket Haar begrip was haar even ontnomen Sporen van inbraak alom zichtbaar Alles lag overhoop op de grond En zij lag daartussen, zo breekbaar Verwarde klanken uit haar mond Zelfstandig wonen zal niet meer gaan Haar trauma is daarvoor…

Hánden op je rug, niet aankomen, láát dat, dat ál die kinderen er geen trauma aan hebben overgehouden is op zijn zachtst gezegd wonderbaarlijk te noemen. Maar dat niet élk kind de "boodschap" oppakt, is ronduit te gék voor woorden.…

geleerd dat de liefde illusie is is zelf een illusionist kent gek genoeg wel de pijn die liefde schenkt anders snapte hij me nu niet wil met mij godverdomme vloeken terwijl we proberen wat te kletsen komt er een traumahelicopter boven mij hangen en worden wij danig gestoord in ons gesprek 'ze komen me halen' zeg ik nog 'voor geestelijke trauma…

Ik draag zijn hemel Als een gouden trauma met mij om, een dak Van groen waar plots mijn kamer uit de kruinen kantelt. ------------------------------------- uit: 'Manieren van leven', 2001.…

, van ’t klooien in ‘t gras het weet je nog toen waren wij in onze nopjes het geluk is nooit van het heden schamper en amper is het altijd snellend weer voorbij maar van een niet geleefd leven ligt het speelverdriet al lang in het verleden lang en langgerekt zichtbaar het dralen dat in het gezicht ligt het verdriet heeft vele plekken trauma…

Ze zegt: mijn kale hoofd van toen is dezelfde als de kaalheid na de bom Hij onderbreekt: wij delen een trauma herinneren is een daad van herscheppen je bent niet begiftigd met een geheugen Hiroshima wordt nooit Nevers.…

Platvoeten zijn echter nooit meer te genezen, net als het trauma in een tere kinderziel.…

Het maakt me niet uit hoe wreed je deed tegen mij, anderen deden wreder tegen jou, engellief, hoe zwart je vleugels door de aarde ook zijn geworden, soms raak jij mijn ziel alsnog dieper dan ooit en zonder wederzijds trauma.…

vage vrouw toen er iemand kwam die zei ik hou van jou vond zij dit eerst wel prachtig en genoten zij zeer godallemachtig van zon en zee en strand en van het liefdesspel zo heerlijk en zo fijn op 't strand en duin zo met z'n twee Maar het vage kwam heel plots en nam haar, heel rot, weer met zich mee, al na een maand of twee een mix van trauma…

Op verstild verdriet, dat trauma heet. Vertrouw onze waakvlam, die ons vuur ontsteekt. Vuur dat liefde heet.…

verlangens inmiddels kom zeg laat de spelletjes maar varen en tast toe maar ja dat gaat zomaar niet en toch ben je lief en ik ook natuurlijk maar we stoten elkaar kapot als te dunne kristallen glazen gevuld met champagne van uiterste kwaliteit maar onze omhulsels trekken de passie niet slaan op tilt barsten uit de voegen van onverwerkte trauma…

met gedenktekens die zijn opgericht louter om te camoufleren dat duistere daden de doofpot ingaan toont verleden een ziekmakend masker waarachter nieuw leed toe kan slaan trauma’s lijden tot nijpende kolken een feitendrainage richting moeras verwijt explodeert als een giftig gas uit belten van herinnering vallen ooit de slijkpoelen droog…