Alle inzendingen over welt

gordijnen vallen zachte passen worden hoorbaar op het podium door haar verschijnen welt een zucht vol verbazing op onrustige verrassing vult de zaal waar twee werelden elkaar onverwacht begroeten in een warm ontmoeten terug van weg geweest na geleefd te hebben als geest nu in een nooit verwacht entree neemt zij de jaren van afwezig…

je draaft op een draak wier tong smeult een harnas van opgepoetst chroom draag je leren teugel snijdt in eeltige handpalm te wankel, te loom, te lomp in het zadel zeul je de bronzen koets door drasland slikgas welt op in een weeë bel de malariamug zaait haar sporen talmend knal je de zweep op zijn flank stug van verveling tel je de schubben…

De heuvel glanst in teer gouden avondlicht; een wijde den op het zacht glooiende veld waakt over ruig struweel, dat fijntjes welt, kijkt naar het verijlende vergezicht. Voldaan bloost de zon, moe van haar gewicht, geeft de stad zoele streling, die rust vermeldt, terwijl alles met schemerpaars versmelt.…

Vocht, zwart vocht dat uit een koelkast welt. Voorgoed kapot, versjacherd, mensenhanden moe tijgt me een stad van afval tegemoet. En ik kijk en ik kijk. En als ik loop verlies ik haar, ik voel een baard, mijn jas verrafelt waar ik sta en alle wolken jagen Greenwich achterna.…

zacht is de nasmaak van het eikenhouten vat waaraan zij zich rijpte tot rond in fles gebotteld als de zon aan de horizon is de atmosfeer gloeiende waar brandend haar beleving zich in mijn gorgel welt ik proef de ochtendmist die als sluiers geslagen de schotse hooglanden als haar wieg openbaart soepel walst zij de weg via de nippende…

In jouw ogen welt het groot erbarmen, in jouw liefde wil ik schuilen, warmen. Delen wil ik lief en leed en vragen, voor jou wil ik zijn, jou wil ik dragen. Laat sluimeren nu de vuren die verteren; de hemel zal ons hoeden, de aarde zal ons leren.…

De schimmen, die onlijdlijk ommewaren, schonk zij vergetelheid, en zalig welt de bron van 't ware leven, en nu smelt de ziel in kalmte, nooit op aarde ervaren. Toch, als bij een, wie nog, in klare dag, een droom kwelt, die hij tracht en niet vermag te wekken, komt een wolk soms 't oog omzweven.…

Wat later staat ze onbewogen, vol verwachting aan haar raam, op de lippen fluister ze een naam, er welt een traan in haar blauwe ogen, een Messias wordt niet voor de tweede keer geboren .…

een optimisme welt in mij op, Ik ben de kegel in een spel die opgelucht zoekt naar een tijdig herstel, dat zich telkens hervindt bij mijn laatste tel. Het vogelgezang zonder dwang. Het verplaatst in mij een innerlijk bang. Het leidt mij af van de maten die ik tel.…

Je bent in mijn hart nooit echt gestorven, steeds welt er wel een ruis in de kruinen, zinken elders boten smelten grote ijslagen maar de boom groeit en bloeit op dat park.…

De witte zwanen zwerven om haar heen, die reikhalzend de vleugels strekken, zweeft zij mee omhoog naar niet ontdekte streken, er is iets - in haar aureool wat haar naar de aarde trekt, Wat later staat ze onbewogen, vol verwachting aan haar venster op de lippen fluister ze een naam, er welt een ster in haar blauwe ogen, een Messias…

Een doffe luchtbel welt op, En wekt de walg in de strot Maar een bondgenoot, een milde beul wurgt het gedrocht Dat de klauwen wet aan de rotsflank. Troost sijpelt binnen Terwijl ik schuif met betekenis Gestold binnen de lijnen van inkt. Zakt de bibberkoorts Maar liever dan met een ijle woordenschat Flirt ik met jou.…

Er welt een zin op, mooi en dicht En regels rijgen zich aaneen De zinnen geven helder licht Een vers geboren als geen een Het tweede vers volgt kort erop De inhoud komt tot atmosfeer De clou verblijft nog in de dop De laatste regels als een speer En nu, het onderwerp ligt vast Het derde vers kost veel meer tijd En heel veel woorden zijn…

De golven spoelen rimpelend aan Het water vult de stenen mazen Elk poeltje is weer anders, zie ik Vanaf het bankje van mijn bestaan Mijn handen rusten leeg op het hout Hun groeven tonen mij de diepte De zoete zomer is herinnering Zonder te ruiken, proef ik het zout Op mijn wang welt een traan De kou rilt door iedere spier Laat het water…

Zo intens eenzaam is iedereen om mij heen zo onbereikbaar leeg ik tracht te roepen mijn woorden smoren in mijn keel probeer te zien en echt te kijken een onuitsprekelijke woordenschat welt in mij op maar toch kan ik mij niet uiten besef, dat alles anders moet nu gloeit de liefde door mij heen ik zie opeens verandering nu zijn het…

beweging en luwt de storm tot weeë misselijkheid en flarden berusting ik luister met gesloten ogen naar de gestolde stilte in mijn hoofd later tracht ik aarzelend in faalangst met stramme lettertekens een brief voor je te krassen op grauw papier maar verder dan luttele woorden kom ik niet de onmacht blijft wordt zilte weemoed die welt…

Er ruist een fijne regen langs de schaapskooi van mijn té wereldse verwachtingen, priemend licht is schreiend heengegaan, uit de sikkel van de maan welt een rode traan.…

Zeggen spiegels jou wel de waarheid zonder geweld, kijken zij wat telt en welt zonder geheimzinnigdoenerij. Iedereen zoekt op een eigen wijze een weg in leven, daar is met adem in en uit echt geen ontkomen aan. Het is nu haar gedachte die zich vast heeft genesteld om zo oprecht dat 'jezelf zijn' zuiver te willen voorstaan.…

De woorden vallen vergeefs zwarte moeder aarde toe er kiemt niets er welt niets er groeit niets er bloeit niets er kwelt slechts de klei die ondoordringbaar klit. De zin in iets verbleekt in het zicht van barre jaren die me verweren zonder spijt. De kou van de hemelnacht verbindt miljarden sterren een ijzig kale eeuwigheid.…

Onder de wakende ogen van de hoge windmolens Duitsland aan de andere kant in Over de Dijk een boerderij brouwers met ambitie bouwen traditie brouwen zacht water dat hier uit de grond welt tot Westerwolder bier.…

doek van de nacht, we zochten naar duizend vlinders van lichtzinnigheid, vonden die in de magische paringsdans van elk mens en dier, ondeelbaar tijdloos houdbaar ongeacht de strijd, het moest zo zijn dat wij als reizigers die de glans van toeval deed verbleken, oceaan van paarse gloed die scheen, uit haar welgevallig oog welt…

je wast jouw handen haren in een wrong speeksel welt achter tanden alles geschikt op het aanrecht van snijplank tot theelepel je bent aan frullen gehecht het schilmes schraapt zaadjes uit de paprika de ui fruit in sissende olie je roert gehakt met een vork rul en grijs in de pan nog wat ontvelde tomaten het laurierblad mag niet…

O, rust van Tonbridge na 't rusteloos Londen; Hier welt het water helder, 't veld staat blauw Van vlas, de hoge hop rankt langs zijn touw, De wilde wingerd houdt elk huis omwonden. En elke dag zet in één zaalge brand De hemel en uwe hemelsblauwe ogen.…

Ik ben niet bang: vast treedt mijn voet de ruwe grond: Ik deins niet zo een wolk van weemlende figuren Welt uit het nevelwaas als schimmen die niet duren; Niets blijft, alles vervloeit … onzeker dwaal ik rond.…

De ornitholoog 'aller Orte dieser Welt' maakt van het vogelconcert een exotische metamorfose in tingelende en klingelende piano-vonken met de echo's van een vreemde planeet die ingekerfd blijven in je hart. Wat zingen zij, wat zeggen zij, die vogels zo vrolijk in hun koninkrijk?…

Bij Lambiek of oude klare welt weer ‘t Brussels gekommeer. Een dametje met plix en bont en sjakosj van krokodil trekt met patisserie en hond op de klatsj bij Tant’Cécile.…

Het moest zo zijn, wij zijn de reizigers die de glans deden verbleken in een oceaan van de voorspelbaarheid, in het wakend oog welt een traan als een liefdevolle bezinning, in de wederkerigheid ligt de kiem tot inzicht, een dialoog die wij tot heilsgebied hebben verklaard er was alleen de huid van aarde om ons heen.…

fluwelen doek van de nacht, we zochten naar de duizend vensters van lichtzinnigheid, gevonden in de magische paringsdans van elk mens en dier, ondeelbaar tijdloos houdbaar ongeacht de strijd het moest zo zijn dat wij als reizigers die de glans van toeval deed verbleken, een oceaan van onvoorspelbaarheid uit haar wakend oog welt…

wonderlampje binnen in ons mensenhoofd dat zacht gaat branden als we daar een stroompje laten lopen en als dat licht schijnt gaat ons derde oog voorzichtig open dan straalt een innerlijke zon die alle pijn verdooft er zit een infrarode gloeidraad in ons mensenhart die zacht gaat branden als we daar een stroompje laten lopen een warm gevoel welt…

Bij het begin van de lente begint het in mij te borrelen, en dan welt spontaan een lentelied in mij op: Het is lente en we gaan naar buiten Waar de broedse vogeltjes fluiten, Waar de bronstige koeien luidop loeien En de paarden volop beginnen stoeien.…