inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 24.050):

Oude liefde

De golven spoelen rimpelend aan
Het water vult de stenen mazen
Elk poeltje is weer anders, zie ik
Vanaf het bankje van mijn bestaan

Mijn handen rusten leeg op het hout
Hun groeven tonen mij de diepte
De zoete zomer is herinnering
Zonder te ruiken, proef ik het zout

Op mijn wang welt een traan
De kou rilt door iedere spier
Laat het water weer liefde brengen
Zodat ik warm naar huis kan gaan

De zwarte zee leeft, maar rouwt
Tot altijd komt, zal er water zijn
Nat zal het mijn huis verzwelgen
Nog voordat ik het heb afgebouwd

Op de oude bank van mijn bestaan
Sluit ik mijn verweerde leden
Als ik kijk door mijn zilte glazen
Wil ik jou, maar zie mezelf staan

Schrijver: Hugo, 15 januari 2009


Geplaatst in de categorie: liefde

3.0 met 9 stemmen aantal keer bekeken 325

Er zijn nog geen reacties op deze inzending.


Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)