Alle inzendingen over woekeren

poëzie tast naar die ene dode dat verwaarloosde kerkhof de vergeten oorlog die jij niet vergat zij mijmert bij de muur van gestapelde stenen waaraan de wijnstruik zich vastklemt poëzie gaat over haar woekeren overal heen de liefde van planten voor het wachten op water en licht zij vraagt om toegang zoekt woorden om te kneden te…

nog steeds verborgen achter de thans woekerende iris aanschouwt zij de rimpelstroken rond haar geloken ogen in het spiegelglas van haar serviceflat de handschoen over haar knoken tegen 't jichtig reumavuur herinnert haar het verloren uur dat zij nog het mes hanteerde voor het avondeten vlak voor hij thuis zou komen de straten stromen…

Poëzie, wrede machine Stem zonder stem, boom Zonder schaduw: gigantische Tor, schorpioen poëzie Gepantserde robot van taal— Leer ons met schavende woorden Het woekerend vlees van de botten schillen Leer ons met nijpende woorden De vingers van ’t blatend gevoel afknellen Leer ons met strakke suizende woorden De stemmige zielsbarrière doorbreken…

met verrijkt splijtstof woekeren ze gezapig verder de leden van de veilige raad vegen de mijnen, de deadline als een zucht in hun nek buitenlandse zaken wil tand om tand de fout van gisteren is een haperende plaat het schept een klimaat van mogen want de valkuil van het verraad gaapt zoeken naar verzoening overzeese stemmen vormen…

Bruidssluier witte pracht Geurend mooi bloeiend Verraderlijk haar kracht Zoals onze liefde kwam Bruidssluier witte pracht Gedrapeerd intens wild Slingerend en zoekend Genegenheid versmolten Bruidssluier witte pracht kwetsbaar strelend zacht Langzaam vergroeiend In diepe verbondenheid Bruidssluier witte pracht Woekerende onschuld…

strooi ik zand in ogen die graag kijken laat ik te veel blijken dat de blauwe korenbloem zich eenzaam voelt in het groen vervluchtigd is het zaad waaruit ik wortel schoot de ouderplant is dood zaailingen uit onze schoot ontwikkelen hun eigen loot soms woeker ik als onkruid tussen rozen belemmer nooit hun groei bewonder slechts de kleuren…

Wervelwind weent door zilveren zand Treuzelend zeilt de avond voorbij De dood, kreupele wurger Suipt hoestend naar de schaduwkant Richt zich op in de mistige wei Blank en schuchter is de vlucht van de maan In de akelige stilte van een zeebodem In de vrede van een waan Zuigen de vangarmen aan mijn wrak Ik los een weerbarstige traan Zwarte takken woekeren…

De zachte bladeren woekeren mee Als een penseelstreek van de schilder Als een zeezucht die steeds gewilder is door de mannen varend op zee Het krakende gewaad van het bos Met als kleur een authentiek groen Of bruin in de dagen van toen Zo beweegt zij in haar schoenen van mos Rustend op de stille wind Een stem zo zoet als dat van een verlegen…

Een oudstrijder met een woekerend geheugen Een vergane edelman Het vernuftige is vervlogen Hij troont op een kreunend paard De prikkels van nu maken hem dol Spinsels nestelen zich in een verweerde kop De ontspoorde droom Het kolkend sop dat ophitst Want de kosmos bruist door bloed De maat is lang niet vol En dan nog meer speeksel verspillen…

gas uit het zwarte moeras de vage zuchten van oude bomen als de wind is gaan liggen en takken vrij kunnen dromen toch is in de jaren het donker verdiept omdat onbereikbaar bezit heeft genomen van ruimte ten koste van licht waar vroeger het bos zich transparant opende met oplichtende plekken en spiegelende vennen dreigt de woeker…

wetend, dat het niet goed afloopt er niet aan denken , geen oplossing er niet mee bezig zijn, geen oplossing er niet aan toe willen geven, geen oplossing er met niemand over spreken, geen oplossing en dan de grote klap, niet over praten uitslag natuurlijk niet correct second opinion, uitweg zoeken het heeft al genadeloos toegeslagen de woeker…

De rat is ook een dienaar van de Boze, Tehuis in oorden van bederf en stank, Daar woekeren ziektekiemen zonder pozen, Daar heerst de duisternis, Satan zij dank. In de onderwereld ener grote stad, Daar huist en jaagt en tiert de boze rat, De drager hij der giftige bacillen, Die steeds van afgrijzen de mens doen rillen.…

de klok slaat zonde draait de waarheid dol wie heeft haar opgewonden maakt de hel zo vol heiligen verpozen zich in het licht van glas in lood ze staan al jaren op pilaren betreuren eeuwenlang hun dood zondaars kennen geen genade woekeren dicht bij de grond zij belijden steels en schuchter onschuld met de mond ze hebben lak aan…

bij elkaar Niet loslaten, zij wachten al een jaar Aanrakingen zijn lieflijk zo samen De passie lijkt heel vertrouwd Een rilling trekt over de lichamen Al is het zeker niet koud De klank van muziek tracht pijn te verlichten Blikken kruisen en tonen schuld Nog heel even geen gespannen gezichten Doch schaamte kent geen geduld Twijfels woekeren…

Tussen woekerende distels en frisse graszoden van een kommer- loze zomer lig je op dit hofje alsof je voor heel even slaapt. Je vader heeft geen noden.…

Amechtig sleutel je aan het eerste vers Enkele ronde letters in een maatpak Druipend op het prille witte stille blad Ze moeten nog herschikt Het woord vat geen vlam De rijmdwang gooi je overboord In een woekering van tekens en tamtam Groeit buiten elk besef de leegte De valse noot sluipt tussen de regels Het klaaglied ronkt langs alle kanten…

waar ik jarenlang lichtvoetig door het leven danste schots ik nu scheef op grote platen die gelaten weten wat nog aarde heet oncontroleerbaar krijg ik tegengas dat bij iedere stap de voortgang tart van natuurkundige wetten in mijn perspectief van gescheurde netten de woeker zit weer in mijn lijf en vreet verbanden zonder tanden…

Nog zachter dan een zedig streelgebaar Ontvouwt de roos haar vurig rode kroon Haar volle blaad’ren in het ochtendschoon Dodijnend door een zoele zucht aldaar De doornen deren niet haar zoete toon Zo vredig vlammend deze tijd van ‘t jaar Hier breeduit bloeiend, licht, helder en klaar Zulk woekerende weelde; ongewoon!…

. ---------------------------------------------------- uit: 'Woekering', 2005.…

was met stuivend zand en vrolijk wuivend gras de ideale bouwplaats voor kantoren dat landgoed, nog zo groen, verstild en puur met rozentuin en perken vol margrieten een lustoord waar de stadsmens kan genieten ik denk aan hoge flats (te koop, te huur) natuur is wreed, de sterksten zullen groeien ik vegeteer op staal, beton en steen en woeker…

Iemand zei genen van belangstelling woekeren/ denkers willen verspillen! Het kost niet per se tijd maar het hoofd (denken aan de liggende jaren, een tegen- stelling noemen van verlangen) puilt uit.…

verschillende gedachten één hartstocht, niets dat ons scheidt eens met elkaar en met onszelf compleet in grenzeloos Maar waar ruimte is, komt aanwezigheid, stilletjes sluipen er gedachten binnen, hand in hand bouwen ze een dikke muur als een onwrikbaar houvast voor vertrouwde opvattingen Je ziet geen muur meer alleen een groene haag woekerend…

Ik viel jou in de schoot Van goud, ik woeker met wissels Van ons en koop je terug Nu ik ons doorverkoop Aan vreemden, de truc is gelukt. Wij staan op hetzelfde biljet. ----------------------- uit: 'Derwisj', 2003.…

Een boom , om het even eik of weke waaiboom voeten in de grond , kil verdronken of dor gestraald woekeren , onbewust kleven aan rotting en einde niets te doen dan staan en ondergaan De oceaan , willoos onder het gescheur van warm en koud verlangen naar de maan en sterven op het strand kieuw en vin , tentakel en schub , koraal en wier fluim…

Dit uur zwijgt harder dan te laat De mens die geen drempels wil het walhalla van tienermoeders en ontblootte vrouwen want men zoekt vertier van oorlog en de woeker met menig dier en van het kind een maand vermist… Het mes snijdt dieper dan de pijn overdekt met schone schijn en dikke vinger men roept meer en meer om minder En U…

woekerend zamelt het volk heel gewone maar ook rare dingen die wij gewoon nog ons alle dagen kopen kunnen onderwijl vechten medici met alles wat zij hebben voor gezondheid en leven van mensen jong en oud aangedaan door het virus dat ons en onze economie het gewone doen en laten naast ook de adem neemt niet aflatend is hun inzet hoewel…

Alles is aan verandering onderhevig therapie, het licht, jouw papieren spiegel het begint latent aanwezig op het grondgebied van verlangen in het stedelijk gedachtelandschap brokkelt een beetje van jouw denken af het inzicht dat je hebt gekregen nadert een noodlottig einde je ontwaakt in een genadeloze herhaling ontheemde bloemen die woekeren…

Ogen zien dingen die dagelijks groeien als een woekerend ziekte, binnen de muren van het lichaam ligt de scherpte van de nacht. Dit is de kennis van onwetendheid het mes met vlammen rusteloos midden in het hart.…

Kijklust kleurt de brillenglazen zwart, niemand kent de woeker in dit hart. Maak voor deze lafaard vlug een graf dit zwijgen is haar eigen ergste straf.…

ik over jaren weer hier kom als onverschrokken vechtmeester met het wonderkapmes dat elke draak of woekering slaat nietige sprookjesscheuten snoeit voor waarachtige liefdesbloei."…