Alle inzendingen over Niet ver van ons van

Ik ben mens, wil dit hoopje veren beschermen, ik koester en bescherm deze koning. Ben ik gek?…

Hou maar op met dat gemekker, wat van ver komt vind ik lekker.…

zijn voeten blijven onverzettelijk in kleilagen van vele eeuwen her nog kijken zijn ogen lichtblauw ver onverschrokken naar de horizon zonder obstakels de rechtlijnigheid van het land verankert zijn karakter wortelend in normen en waarden die geen tolerantie aarden omdat toegeven wennen is aan zonde een ongekende boze binnenlaat…

ver als de horizon ben je in de glazen kist van het weer geborgen beukend op de blikken deksels van het najaar ik zie de bliksem langs je lichaam trillen en de regen loopt onrustig door je ogen ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden mijn handen opnieuw in gebruik gesteld…

het naakt van hun lichamen in ruige veren gestoken, met pluimen hoog en warm langs rietstengels omsloten.. in verlangen dichter bij elkaar een plek om samen te schuilen uit de benauwende drukte van de steden valt de nacht bemoedigend snel.. aan de grond stijgt weinig meer dan een sterk gesmoorde opwinding, trillen vleugels na..…

zon van de waarheid nooit ondergaat, het tegenstrijdige stemt overeen als verschillen in de mooiste samenhang voortvloeit uit tweestrijd wat nu nog speelgoed is voor kinderen, wordt later verwoord tot hindernis in donker en helder, zomer en winter, begeerte leidt tot schaamte, daaruit is veel te leren de een met pek, de ander met veren…

De Aussies twijfelen - is het bericht - Aan de vaste snelheid van het licht En daarmee aan de goeie ouwe Einstein Als Australië zo ver is als het lijkt Mag het blij zijn dat het licht tot daar nog reikt…

Ik ga dan stil, tevreden en gedwee, En neem geen ding uit al dat Leven mee Dan dees gedachte, gonzende in mij om: Men moet niet van het lieve Dood-zijn ijzen: De dode bloemen komen niet weerom, Maar IK zal heerlijk in mijn Vers herrijzen.…

Een fikse vogel Gaat bijna zo gauw als een kogel; Doch in zijn kooi Vliegt hij nooit zo ver of zo mooi. Zijn jassen en japonnen, enfin al zijn kleren, Noemt een vogel: 'mijn veren'; En een kanarie heeft heel veel Van een jonge juffrouw in 't geel.…

Hoog gaan de wolken langs de Hemel Ik kwam van ver gevlogen En zoek in de verste verten een rustpunt Daar waar de hemel rust op haar bogen Machtig staan bergen aan het einder Leunend tegen reusachtige wolken Op de loden bodem van de tijd Mijn land zo stil en wijd Wachtend op de sluier Waarmee de nacht hen dekken zal Ver gaat mijn blik,…

telkens als ik opzie vers beeld van redeloze moordenaars uit haat ver weg is al onstuitbaar dichtbij wanneer ik grenzenloos mag delen in ziekelijk vernietigen van schuldloos leven vandaag mag dicht bij mij een minderheid reeds eisen dat zuivering geschiedt een democratisch recht wanneer komt het moment dat ik uit haat en zinloos hetzelfde…

dag opnieuw wat er gebeurt in deze rommelige buurten, geen oordeel, geen vonnis laten ze horen,ze keuvelen, preuvelen, schudden hun veren, ze leven een blauwzwart leven, kijken en verwonderen zich, fel glinsteren hun oogjes, over deze stad vol stenen…

Ik moet hier ver, ongrijpbaar ver vandaan.…

Geen woord komt van zo ver als van zijn lief dit ja, er is voor hem geen raken aan, aan haar, noch ook aan hem voor haar, oneindig ver staat uit elkaar, jawel, een paar, gene zijden zijn zij van dezelfde volgegoten schaal. ----------------------------------------------- Uit: 'Op de hoge', 2003.…

moeten hoger De wind moet nog harder waaien Ik val op de grond Huilend sta ik op Ik staar naar niets in het donker Zo blijf ik uren staan En de wind blijft maar waaien Ik ben bevroren Bevroren van binnen Ik loop weg Ver weg in het niets…

Vlakbij zijn de kluisters, de gedichten, vlakbij zijn de oude vergezichten, een witte Kerstmis en een groene loot, een vers uit de Bijbel dat uitzicht bood, en plots weer de ster die scheen...…

Zo graag zou ik een helder vers nu schrijven, met woorden puur zoals een bergkristal, maar daarvoor zou mijn hart best heel jong blijven en niet te vroeg gaan meedoen aan verval.…

bereikten veerden en opnieuw stevig stonden er viel een veer en een flard zweefde op de warme lucht om de zon te bereiken hier en nu op kouzenvoeten voorbijgegaan blijft het verlangen in ons reiken naar…

En de vogels Nog de baas zijn Niet in een kooi zijn beland Vogelvrij Om te gaan En te staan Is dat wat je wil Paradijs In het klein Daar waar Zwemmende honden bestaan Neem me mee Ver van hier Naar de leegte De zee en het strand Neem me mee naar Ameland Al ben ik daar nooit geweest…

gelukkig is er altijd nog dat veer het veer Anna Jacobapolder-Zijpe…

zo ver een jaar alweer en ik mis je zo zo koud zo kil zonder jou…

naast wapens, wonden en luchten vol lood in één overschrijdend, bewoond gebaar waarom is hij zo ver af, zo nabij mijn bedroefde ogen als een vonk van bewuste eeuwigheid ------------------------------------ Opgedragen aan de heer Waltack…

huiveringwekkende wind speelt slechts even over hoge grafheuvels takken van eeuwenoude bomen kraken grillige stammen lijken te sidderen zangers zwijgen ver weg is het schreien van het pasgeboren kind…

toegedekt in koude kerkers van de dag hiervoor gezongen boven jouw glans van verbleekte blosjes zing zing bonst de lach die glimt ja, even en vaak en en.........zo wonderlijk verwond ver weg…

bereikten veerden en opnieuw stevig stonden er viel een veer en een flard zweefde op de warme lucht om de zon te bereiken hier en nu op kousenvoeten voorbijgegaan blijft het verlangen in ons reiken naar…

Je stem leek ver, je las de oude woorden. En ik vreesde met grote vreze. Vanwege. ---------------------- uit: 'Aambeeld', 1998.…

In een ver en vreemd land, kijkt hij naar een ster. Denkt aan zijn dierbaren, van hen is hij zo ver. Vrede zou het moeten zijn, maar wat hij hier ziet, doet hem alleen maar pijn. Kinderen, die geen kind meer kunnen zijn. Mensen op de vlucht, hun bezittingen, op de rug. Alleen geweld om hen heen, een mensen leven telt hier niet.…

, betoverend groen en zacht mos, zand waarin ik wegzakte, woest zijn, wild met het wild, ver weg van alle mensen, verbonden met de liefde van de aarde voor mij, van de hemel voor mij, in mij.…

Ver, ver weg, achterin het moeras is een rotseiland, dat de mist bedwingt; daar is steeds zon. Onsterfelijk gewas groeit op zijn stenen: jeugdherinnering!…

in vensterglas in barnsteen elke glimlach de tondeldoos met vuurslag in mijn armen ik zet een masker op trek vreemde kleren aan steek lange veren en veeg alle kleuren van de regenboog op mijn huid je herkent me niet…