Netgedichten

netgedicht (nr. 2.731):

vlindervlucht 1965

langzaam vervagend in vergetelheid
verdwijnt de tijd
die donkersomber, omberkleurig
het allervroegste "vroeger" heet

nog één keer kijk ik om
en zie in duisternis
de Wanhoopmoeder, Schildervader zonder geld
en het Broertje dood.
Is of ik proeven kan
de kale rijst met zout
en suiker op het droge brood

Voel de armoe-spanning sfeer
de tocht, de kille koude
moordenaar van het kind.
Hoor ik de overslaande vaderstem
dat ik moet kiezen tussen haar en hem.
Ik blijf bij haar, zij huilt, zij wint.

Een rilling door mijn vlinderlijf
doet mijn vleugels sneller gaan.
Ik moet hier ver, ongrijpbaar ver vandaan.